Wat moet je overbrengen?

Vorige week vrijdag had ik net System Migrations to Archives van Richard Lehane gelezen, toen Marco een blogje op BREED schreef over digitale duurzaamheid in het Besluit Informatiebeheer.

Artikel 31.
Bij overbrenging van documenten als bedoeld in artikel 12 van de wet wordt, in het geval het in een informatiesysteem opgenomen documenten en informatiebestanden betreft, het informatiesysteem, voor zover onmisbaar voor raadpleging, overgebracht. 

 Dat betekent dat, als ik vandaag digitale archiefbescheiden over zou moeten brengen, ik ook het DMS Filenet Panagon over zou moeten brengen. Over een jaar zou ik het zaaksysteem Verseon 2.0 over moeten brengen. Maar we hebben het informatiesysteem zelf ook nog nodig!!!

Hij doet een beetje schamper over deze bepaling en beëindigt het blogje met Ik lach me een natte broek en ben blij dat ik geen archivaris ben. Succes ermee, mensen!
Maar zo gek is artikel 31 helemaal niet, als ik Lehane goed begrijp.
In New South Wales werken ze aan

a digital recordkeeping system that can encompass other digital recordkeeping systems – a system of systems – rather than simply a digital repository storing digital objects. Instead of focusing on the challenges of preserving digital objects as clusters of discrete files, State Records’ digital archives will aim to preserve agency records in context, as integral parts of agency recordkeeping systems.

Zij stellen dat de meeste "digital preservation tools" gericht zijn op individuele bestanden: characterisation, conversie, metadata-extractie gaat allemaal over individuele bestanden. Ook de manier waarop digitale archiefbestanden geschikt  gemaakt worden (ADA in ED3-termen, SIP in OAIS-taal) om in een digitale depots te kunnen worden opgenomen is vaak gefocust op individuele bestanden. Lehane verwijst onder andere naar Bagger (een tool van de Library of Congres) en Manifest Maker van The National Archives of Australia, maar het geldt ook voor de Raw Ingest Tool die het Nationaal Archief ontwikkeld heeft.
Maar zegt Lehane, deze hulpmiddelen kunnen niet overweg met archiefstukken die niet uit nette digitale bestanden bestaan:

The file-level focus of these tools also mean that they are poorly suited for processing consignments of digital records that don’t exist as neat sets of files: for example, digital records within digital recordkeeping systems, database-backed business systems, or digital records stored in cloud-based services. [...]
A file-level approach to transfer may also ultimately impair users of digital archives. From an access perspective, the object of the digital archives is not to create a library of digital objects that readers can peruse but a live recordkeeping system that the public can access for authoritative and meaningful records and that agencies can continue to rely on for evidence of their business activities.

Dit heeft natuurlijk alles te maken met het beroemde, maar vaak nauwelijks begrepen, records continuüm.
Door het zo nadrukkelijk over "voor" en "na" overbrenging te hebben, lijkt het net alsof de activiteiten die nodig zijn om archieven duurzaam toegankelijk te houden (zoals preservation planning of conversies) pas na export voor overbrenging hoeven plaats te vinden.

In a sytem migration approach, the formal transfer of digital records becomes just one element of a larger project, sitting in parallel with other processes suchs as preservation planning, metadata mapping, data extraction, quarantine, file characterisation, format migration etc. This approach allows for flexible workflows that stage preservation processes at the most appropriate moment for any given consignment of digital records.

Grafisch geeft Lehane dat als volgt weer:

Tenslotte stelt dat Lehane dat de term overbrenging de nadruk veel te veel legt op overdracht van beheer. Aangezien de meeste (overheids)organisaties niet in staat of bereid zijn om zelf "voor altijd" voor hun digitale archieven te zorgen, blijft overbrenging essentieel. Maar er zullen ook organisaties zijn die wel zelf voor hun archieven kunnen en willen blijven zorgen. Op rijksniveau is dit de facto het geval bij bijvoorbeeld het Kadaster (en in een andere vorm bij de Rijksuniversiteit Leiden). Maar overbrenging is geen essentieel aspect van archiveren, in tegenstelling tot toegankelijk maken (of houden) in al zijn facetten.

Bij allerlei gelegenheden zijn er wel mensen die verkondigen dat we in de toekomst digitale archieven niet meer overbrengen  (postcustodial heet dat in de archivistiek).
Misschien wel, misschien niet, ik heb echter de indruk dat de meeste mensen die dit zeggen, zich niet of nauwelijks gerealiseerd hebben wat de consequenties van wel of niet overbrengen zijn. Lehane licht een tipje van de sluier, maar misschien moeten we hier toch eens wat meer aandacht aan gaan besteden...

En die Kookaburra?
Ach, het is een Australische vogel en ik zag er gisteren toevallig een in Aachener Tierpark, waar hij trouwens heel begrijpelijk Lachender Hans genoemd wordt.

Gerelateerd
Uitlenen van overgebrachte archieven

37 en 7

H. wordt vandaag 37 en we zijn ook nog eens 7 jaar getrouwd.

Gelezen: Multatuli - Max Havelaar of de koffiveilingen der Nederlandsche Handelsmaatschappy

De afgelopen weken heb ik de "historisch-kritische uitgave, verzorgd door A. Kets-Vree" van "de" Max Havelaar gelezen. Voor wie het verhaal niet kent, daar kun je hier meer over lezen. Maar lees het boek vooral zelf en laat je niet afschrikken door het feit dat het 150 jaar oud is. Het is en blijft een knap boek, dat (toen al) de grenzen tussen roman en werkelijkheid doorbrak en speelde met vertelperspectief en vertellers.
Het bijzondere aan deze uitgave is het tweede deel, "Apparaat en commentaar." Dat tweede deel is ruim twee keer zo dik als de roman zelf en bevat naast de editie-geschiedenis - waar ik nog wat over ga zeggen - ook nog 180 pagina's commentaar en bijna 400 pagina's variantenapparaat.
Deze uitgave van de Max Havelaar is gebaseerd op de vijfde druk uit 1881, dat is de laatste druk die nog tijdens het leven van Multatuli tot stand is gekomen (en geaccordeerd). In haar verantwoording voor deze keuze beschrijft Kets uitgebreid de onderlinge verhouding tussen het manuscript en de eerste vijf drukken en hun autorisatie door de auteur.
De eerste druk, uit 1860, is gebaseerd op het originele manuscript van Multatuli, maar de bezorger - Jacob van Lennep - heeft flink gestreept in jaartallen, persoons- en plaatsnamen om de herkenbaarheid te verkleinen. Maar, omdat Multatuli deze aanpassingen geautoriseerd heeft, geldt deze wel als een goede basistekst.
De tweede druk is in 1860 verschenen tegen de wens van de auteur in en is dus niet geautoriseerd. Wat deze druk nog bijzonderder maakt, is dat er een "dubbeldruk" van is gemaakt. Dat wil zeggen er zijn onverklaarbare verschillen tussen verschillende exemplaren van dezelfde druk. Waarschijnlijk heeft de uitgever - De Ruyter - in 1865, toen de reguliere tweede druk bijna uitverkocht was, een nieuwe druk op basis van nieuw zetsel gemaakt. Op de titelpagina staat echter "gewoon" dat het om de tweede druk van 1860 gaat.
In 1870 verkoopt De Ruyter het kopijrecht inclusief de laatste 22 exemplaren van de tweede druk aan Schadd, die in datzelfde jaar een derde druk uitgeeft. Ook deze is niet door Multatuli geautoriseerd: Uit de courant verneem ik dat m'n Ideën en de Havelaar herdrukt zyn schrijft hij in een brief.
In 1873 verkoopt Schadd de resterende exemplaren van de derde druk en het kopijrecht aan Funke. Die vraagt wel aan de auteur of hij het boek voor een vierde druk gereed wil maken. In deze druk probeert Multatuli de meeste wijzigingen die Van Lennep heeft doorgevoerd ongedaan te maken en hij vult het boek aan met allerlei noten en aantekeningen.
In 1880 wordt het kopijrecht voor de derde keer in tien jaar verkocht, dit maal aan Elsevier. De vijfde druk die Elsevier uiteindelijk in 1881 uitgeeft, is ook weer gecorrigeerd door de auteur.
Hiermee zijn dus het manuscript en drie van de zes drukken "authentieke" Max Havelaars. Kets zegt daarover:

Voor de editeur zijn deze versies in principe gelijkwaardig. Een objectief geldige keuze voor één ervan kan niet worden gemaakt, omdat ze alle bepaalde voor-, maar ook nadelen hebben, die door hun ongelijksoortigheid niet tegen elkaar weggestreept kunnen worden.

En dat geldt in feite zelfs voor de twee (drie) ongeautoriseerde drukken, omdat Multatuli bij het corrigeren voor de vierde druk, een exemplaar van de derde druk als legger gebruikte. En die derde druk was weer gebaseerd op de dubbeldruk van de tweede druk, die weer gebaseerd was op de reguliere tweede druk.
Waarom is dit nu allemaal interessant?
Deze drukgeschiedenis laat zien dat boeken zeker archiefstukken kunnen zijn. Daarmee is dit stukje eigenlijk een soort opmaat voor een stukje dat ik nog wil schrijven over de artikelen van Yeo waar Ruud mij een week of twee geleden op attendeerde.
Wordt dus nog vervolgd

Gerelateerd
Fusie van de KB en het NA

Pas op een wolf! #hvog

Sinds een paar dagen speelt deze fabel van Aesopus constant door mijn hoofd en het NCDD-symposium heeft dat niet minder gemaakt.
Twintig jaar geleden verscheen Machineleesbare gegevensbestanden: archivering en beheer bij het Rijk van de Algemene Rekenkamer. De teneur van dit rapport over "digitale duurzaamheid" was: het is vijf voor twaalf, er moet nu echt iets gebeuren anders raken we heel veel digitale bestanden en archieven kwijt.
Ik citeer de aanbevelingen (p.31-32):

1. Eigenaren van MLG's dienen een schriftelijk vastgelegd bewaarbeleid te ontwikkelen voor MLG's
2. Bescherming van gegevens moet onderdeel uitmaken van dit bewaarbeleid
3. Mogelijkheden van secundair gebruik van MLG's dienen meer aandacht te krijgen
4. De regelgeving op het terrein van de archivering en het beleidskader moeten worden toegesneden op het archiveren van MLG's. Voortvarendheid is hierbij op zijn plaats.
5. De Algemene Rijksarchivaris zou ten behoeve van de politieke meningsvorming over de mate waarin en de wijze waarop MLG's voor het cultuurhistorisch erfgoed van belang zijn een standpunt dienen te formuleren over het vraagstuk van het beheer van gearchiveerde MLG's
6. Inzicht in de creatiekosten en de archiveringskosten van MLG's moet vergroot worden
7. Aan het archiveringsaspect moet al in de ontwikkelingsfase van een informatiesysteem aandacht worden besteed
8. Wanneer de eigenaar gebruik maakt van de diensten van een rekencentrum, moeten - schriftelijk vastgelegde - afspraken over het beheer en de archivering van MLG's worden gemaakt.

Sinds die tijd roepen wij archivarissen en inspecteurs uit volle borst en om de haverklap dat er nu toch echt iets moet gebeuren om de duurzame toegankelijkheid van digitale bestanden te garanderen, want anders raken we heel, heel veel kwijt en kunnen we ons HANDELEN NIET VERANTWOORDEN!
Ik wil hier niet suggereren dat we dit met kwade opzet doen, we zijn allemaal integer en bedoelen het allemaal heel goed.
Maar lopen we niet het risico dat we net als Gonzo niet meer geloofd worden?
Hoeveel is er de afgelopen jaren kwijt geraakt dat echt pijn heeft gedaan?
Ik kan me eigenlijk alleen het debacle met de Arbeidsvoorziening en de ESF-gelden herinneren. Dat heeft een paar miljoen gekost (en daar heeft de Rijksarchiefinspectie destijds nog een interessant rapport over geschreven.) Maar al met al heeft dit weinig blijvende indruk gemaakt, waard00r onze waarschuwingen vooral de indruk wekken paniekzaaierij te zijn.
Dinsdag bij het NCDD-symposium heb ik het eerste deel van de "break-out sessie" over preservation meegemaakt en in die drie kwartier ging het nauwelijks over preservation. Het enige dat er een beetje over ging was dat het niet verstandig is om spaties in je bestandsnamen te gebruiken...
De rest van de tijd ging het over nare IT-afdelingen en bestuurders en managers die maar niet snappen dat duurzame toegankelijkheid belangrijk is. Die mensen snappen niet dat we HEEL VEEL INFORMATIE KWIJT RAKEN! En het lijkt erop dat wij denken dat ze het wel zullen snappen, als we dat maar vaak genoeg herhalen.

Ik denk dat we ondertussen moeten concluderen dat het waarschuwen voor wolven de afgelopen twintig jaar nauwelijks effect heeft gehad en wel eens tegen ons zou kunnen gaan werken. We hebben dus ook een Cousin Norman nodig!

Ik weet alleen nog niet hoe die eruit zou moeten zien...

Gerelateerd
Strategische agenda van de NCDD

Elisabeth Eybers - Taalles

Taalles

Die eerste mededele wat mens leer 
vóór drie jaar oud is lewenslank genoeg
om die akuutste nood te formuleer
soos: ek het honger ... hou van jou ... is moeg ...

Plots uit die soet ontmoeting weggeruk 
het hulle ’n nuwe saamkomplek ontdek 
om oor en oor, onnosel van geluk, 
toereikend te verduidelik: jy en ek ...

’n Maand daarna – want tyd bring raad – hanteer
hul moeiteloos diggeweefde sin, 
die voegwoorde van kunstige verweer 
soos: daarenteen ... ondanks ... desnietemin ...


Elisabeth Eybers (1915-2007)


Omdat het gedichtendag is.


Gerelateerd
Op een bankje in de tuin

De techniek van de toekomst

De toekomstige technische ontwikkelingen in beeld gebracht.
Het plaatje hierboven is maar een ruwe indruk, de website van Envisioning Technology is nog veel mooier. Daar worden ook alle ontwikkelingen verder uitgelegd, bijvoorbeeld Procedural Storytelling (2020), Invitro Meat (na 2020, zie ook dit filmpje en lees ook Oryx and Crake), Retinal Screens (na 2030) en telepresence (na 2020).

We gaan bijzondere tijden tegemoet.

Gerelateerd
Boeken in de toekomst
Data deluge, data visualisatie en archieven
Infopocalypse, kent u dat?

Een afdruk van Google Earth in de rechtzaal

Ha, dat is een mooie rechtszaak die Arnoud hier behandelt.

In deze fiscale strafzaak werd de maat van een advocatenkantoor vervolgd wegens belastingontduiking en valsheid in geschrifte. Zo werden er facturen en orderbonnen vervalst, en zouden er producten zakelijk gekocht zijn om die vervolgens privé te gebruiken zonder dit aan te geven als loonuitkering. Onder meer had men bonnen gevonden voor lichtgele Bubble Club fauteuils, en daarna Google Earth geraadpleegd om te constateren dat deze in de eigen achtertuin van deze maat stonden.

Geverbaliseerd is hoe via Google Earth het privéadres van verdachte is opgezocht en hoe vervolgens is ingezoomd op de tuin van verdachte, waarin verbalisante twee gele stoelen zag staan die volgens haar grote gelijkenis vertonen met de door verdachte gekochte stoelen.

De advocaten van de verdachte, Dorenbosch en Spong, vonden dit het gebruik van een onrechtmatige opsporingsmethode:

Ter onderbouwing van dit standpunt heeft de verdediging vooropgesteld dat de woning en tuin van verdachte plaatsen zijn waar betrokkenen een 'reasonable expectation of privacy' in de zin van artikel 8 EVRM mogen hebben. Het via Google Earth inzoomen op een private plaats is geen in de Wet Bijzondere opsporingsbevoegdheden (BOB) voorziene opsporingsmethode. Uitgangspunt van de BOB- wetgever is geweest dat opsporingsmethoden die inbreuk maken op de privacy een specifieke grondslag in de wet behoeven en dus niet kunnen worden gebaseerd op algemene taakstellende bepalingen als artikel 2 Politiewet 1993 of artikel 141 Sv. Tenslotte is nog aangevoerd dathet via Google Earth inzoomen op een private locatie niet als een lichte inbreuk op de persoonlijke levenssfeer kan worden beschouwd.

De rechtbank geeft aan dat ze de informatie die via Google Earth verkregen is, niet als bewijs zal gebruiken, maar wijst het ook niet af. Het gebruik van Google Earth kan niet gezien worden als het gebruik van bijzondere technische opsporingsmiddelen, aangezien iedere burger dit kan doen. Hierbij gaat de rechtbank uit van de memorie van toelichting bij artikel 2 van de Politiewet, waarin de minister stelt:

als ieder ander kan rondkijken in de digitale wereld en kennis kan nemen van de voor een ieder raadpleegbare informatie. (...) Zoals de politie, al dan niet in burger, op straat mag surveilleren en rondkijken, zo mag een rechercheur vanachter zijn computer hetzelfde doen op internet. Een uitdrukkelijke wettelijke grondslag is daarvoor niet nodig.

Er zijn natuurlijk allerlei opmerkingen bij die foto te maken, zoals dat die meneer de stoelen misschien voor een dagje of weekje geleend had en dat Google net op dat moment "langs kwam", maar dat laat ik maar voor wat het is.
Wat mij wel heel erg verbaast, is deze zin uit het vonnis:

In de onderhavige zaak heeft de verbalisante via Google Earth, zijnde een voor iedereen op internet raadpleegbare informatiebron, ingezoomd op de tuin van medeverdachte verdachte, hetgeen een momentopname in de vorm van een fotoafdruk van deze tuin heeft opgeleverd die aan het dossier is toegevoegd.

Blijkbaar is een schermafdruk goed genoeg en heeft de politie geen moeite gedaan om van Google een "originele" foto te krijgen.

Gerelateerd
Misdaad op Google Street View
Googelende rechters

Plaatje: Google Earth Magazine van mister brown

...maar 't schiet verre!

Briljante strip van Ilah...
Lees hier een interview van een paar jaar geleden door Peter Breedveld (van Frontaal Naakt) met haar.
En voor degene die niet snappen waarom het zo grappig is (waarschijnlijk zijn dat vooral "Hollanders"), luister naar de geniale Arno (toen nog bij TC Matic)

Wachtwoord delen als teken van liefde

In Amerika (waar anders zou ik bijna schrijven) schijnt het onder tieners al een tijdje gebruikelijk te zijn om wachtwoorden uit te wisselen als een teken van liefde.

The digital era has given rise to a more intimate custom. It has become fashionable for young people to express their affectionfor each other by sharing their passwords to e-mail, Facebook and other accounts. Boyfriends and girlfriends sometimes even create identical passwords, and let each other read their private e-mails and texts.

Sommigen, en dat is toch wel vertederend, spreken samen een wachtwoord af, waar hun liefde uit blijkt. Hij ILoveAly, zij ILoveKevin. Beetje korte wachtwoorden, maar wel süß...
Wat ik het opvallendste in het hele artikel vind, is de vergelijking met sex die door verschillende "deskundigen" gemaakt wordt. Rosalynd Wiseman, auteur van het boek Queen Bees and Wannabes zegt:

Sharing passwords, she noted, feels forbidden because it is generally discouraged by adults and involves vulnerability. And there is pressure in many teenage relationships to share passwords, just as there is to have sex.

En Patti Cole, moeder van een zestien-jarig meisje en kinderpsycholoog denkt:

young people are sometimes drawn to such behavior as they might be toward sex, in part because parents and others warn them against doing so. "What worries me is we haven’t done a very good job at stopping kids from having sex,” she said. “So I’m not real confident about how much we can change this behavior.”

Op Gizmodo heeft Sam Biddle zelfs een soort handleiding (niet per sé voor tieners trouwens) gemaakt met  welke wachtwoorden je wel kunt (of zelfs moet) delen en welke niet:

• Netflix - Ja zeker
• e-mail - Never nooit
• Facebook - Never nooit
• AIM - Never nooit
• Telefoon - ja, doe maar
• Computer - ja doe maar [maar - voeg ik daar aan toe - als je vriendje Joran van der S. heet, kun je het wachtwoord beter niet vragen...]

Mijn kinderen zijn nog niet zo oud, dus ik heb hier nog geen ervaring mee, maar komt dit ook in Nederland voor?
Is het ook hier een probleem?
Moet er iets gebeuren?
Of is dit een typisch Amerikaans probleem?

(Overigens, mijn vrouw en ik weten ook de wachtwoorden van elkaars e-mailaccounts...)

Gerelateerd
Informatiebeveiliging door bewustwording? Ja natuurlijk!
Monumentale accounts

Foto: Passwords are like pants van Richard Parmiter

Boeken te geef

Als je zelf de logistiek regelt, mag je ze gratis hebben...

• Marianne Amelink - 9 maanden dagboek
• M. de Blois - Contouren van het recht
• B. Bos - Wetenschap en zinervaring
• Joop Braakhekke - Kookgek op safari
• Joop Braakhekke - Kookschrift van een kookgek 1, 2, 3 en 4
• T. ten Cate -  DOP-Methodiek. Instrument voor analyse van kwaliteit en risico's op gebied van documenthuishouding
• Daphne Dekkers - De geboorte van een gezin
• Daphne Dekkers - De geboorte van een moeder
• Arlene Eisenberg - De peuterjaren 
• En bracht de schare tot kalmte. Bespiegelingen over de gemeentesecretaris door de eeuwen heen
• David Gilmour - De filmclub
• C.P.J. Goorden, Algemeen Bestuursrecht Compact
• Theo IJzermans - Alles perfect, toch?
• D. Klein, N.A. McClelland, M. Haslam, Art Deco. Ontstaan, ontwikkeling en opleving van deze decoratieve stijl
• P.L. Koopman, Compendium van het Staatsrecht
• P.L. Koopman, Management en besluitvorming in organisaties
• Lekker sapje, smakelijke sappen, shakes & smoothies
• Multatuli -  Max Havelaar, of de koffieveilingen der Nederlandse Handelsmaatschappij
• G. Parker -  Spain and the Netherlands 1559 - 1659. Ten studies

Wie het eerst komt, het eerst maaltijd

Plaatje: London Green Fair 2011 - Books for free van myndzcommunity

Costa Concordia en webarchivering

Het lijkt een rare relatie, de schipbreuk van de Costa Concordia en webarchivering, maar toch...
Na een tweet van Marieke Guy las ik een artikel van Kate Hodges in The Guardian. Hodges beschrijft daarin hoe ze in 1988 als vijftienjarige tijdens een schoolreis de schipbreuk van de Jupiter in de haven van Piraeus overleefde. Ze beschrijft hoe ze van het schip gleed en naar een reddingsboot zwom. Hoe de pers meteen aan de kade stond met camera's en vragen en dat ze kort met haar ouders kon bellen. En dan schrijft ze:

I didn't know what to say or where to start, and just ended up insisting that they record all the news coverage. I wanted to absorb as much information about the incident as I could. I needed context, perspective, and to appreciate how it was being covered in the UK. Unlike us, the survivors of the Costa Concordia will have the benefit of archived online coverage. I'm sure that they will plough through it, scouring for details to help them define their part in the story and make sense of the event.

In die zin is het archiveren of collectioneren van websites dus meer dan "cultureel erfgoed bewaren." Het kan betrokkenen helpen bij het betekenis geven en verwerken van een dergelijke ingrijpende gebeurtenis.
Dit is ook wat The Internet Archive deed met de 9/11-nieuwsuitzendingen. En als de KB zijn web-acquisitie meer richt op dit soort ingrijpende gebeurtenissen, dan is de kans op huilende bezoekers in de (digitale) leeszaal natuurlijk ook groter.

Gerelateerd
Over het maken van soja-saus en het bewaren van websites
Websites archiveren of websites verzamelen

Fusie van de KB en het NA

Universele toegang tot alle kennis

De foto komt uit het album van Het Parool

Blog op zwart...

Een hele dag helemaal op zwart was me te ingewikkeld...
Zie meer op Stop American Censorship

Gerelateerd
SOPA: Stop Online Piracy Act

Wat als je antecedenten niet kloppen?

Eerder schreef ik over PACER, het systeem waarmee iedereen online kan bladeren door duizenden en duizenden "case-files" van Amerikaanse rechtbanken. Vorige maand publiceerde AP de "keerzijde" van deze openbaarheid: When your criminal past isn't yours.
AP onderzocht de problemen die in Amerika steeds vaker ontstaan bij "background checks" van sollicitanten door particuliere bedrijven. Hierbij gaat het om jaarlijks 120.000 mensen waarvan bekend wordt dat werkgevers zich bij een antecedentenonderzoek op onjuiste informatie beroepen.
Bijvoorbeeld:

Out of work two years, her unemployment benefits exhausted, in danger of losing her apartment, Casey applied for a job in the pharmacy of a Boston drugstore. She was offered $11 an hour. All she had to do was pass a background check.
It turned up a 14-count criminal indictment. Kathleen Casey had been charged with larceny in a scam against an elderly man and woman that involved forged checks and fake credit cards.
There was one technicality: The company that ran the background check, First Advantage, had the wrong woman. The rap sheet belonged to Kathleen A. Casey, who lived in another town nearby and was 18 years younger.

In de Verenigde Staten is spenderen werkgevers jaarlijks 2 miljard dollar ($2.000.000.000!) aan het onderzoeken van het verleden van sollicitanten. Om aan deze vraag te voldoen (en om geld te verdienen natuurlijk) hebben honderden bedrijven en bedrijfjes ("mom and pop-companies" noemt AP dit) computerprogramma's gemaakt en gekocht die internet afstropen opzoek naar openbare (en gratis) data van rechtbanken.
Maar het probleem is complexer dan de simpele persoonsverwisseling hierboven. Deze kan het gevolg zijn van een simpele misslag bij data-entry. Een ander probleem is dat commerciële databases vaak niet of nauwelijks geupdate worden:

Gina Marie Haynes had just moved from Philadelphia to Texas with her boyfriend in August 2010 and lined up a job managing apartments. A background check found fraud charges, and Haynes lost the offer.
A year earlier, she had bought a used Saab, and the day she drove it off the lot, smoke started pouring from the hood. The dealer charged $291.48 for repairs. When Haynes refused to pay, the dealer filed fraud charges.
Haynes relented and paid after six months. Anyone looking at Haynes' physical file at the courthouse in Montgomery County, Pa., would have seen that the fraud charge had been removed. But it was still listed in the limited information on the court's website.
The website has since been updated, but Haynes, 40, has no idea how many companies downloaded the outdated data. She has spent hours calling background check companies to see whether she is in their databases. Getting the information removed and corrected from so many different databases can be a daunting mission. Even if it's right in one place, it can be wrong in another database unknown to an individual until a prospective employer requests information from it. By then, the damage is done.

En het kan nog erger:

Dennis Teague was disappointed when he was rejected for a job at the Wisconsin state fair. He was horrified to learn why: A background check showed a 13-page rap sheet loaded with gun and drug crimes and lengthy prison lockups. But it wasn't his record. A cousin had apparently given Teague's name as his own during an arrest.
What galled Teague was that the police knew the cousin's true identity. It was even written on the background check. Yet below Teague's name, there was an unmistakable message, in bold letters: "Convicted Felon."

De staat Wisconsin blijft volhouden dat Teague terecht is afgewezen en dat deze informatie ook terecht naar boven kwam in het antecedenten-onderzoek: because that kind of information is useful to employers the same way it is useful to law enforcement.


Verschillende rechtbanken hebben hun websites aangepast, waardoor automatisch downloaden door dataminers niet meer mogelijk is. Andere rechtbanken hebben gezien dat hun data goud geld waard zijn en pikken een graantje mee:

In the digital age, some states have seen an opportunity to cash in by selling their data to companies. Arizona charges $3,000 per year for a bundle of discs containing all its criminal files. The data includes personal identifiers that aren't on the website, including driver's license numbers and partial Social Security numbers.
[...]
North Carolina, a pioneer in marketing electronic criminal records, made $4 million selling the data last year. But officials discovered that some background check companies were refusing to fix errors pointed out by the state or to update stale information.
State officials say some companies paid $5,105 for the database but refused to pay a mandatory $370 monthly fee for daily updates to the files — or they would pay the fee but fail to run the update. The updates provided critical fixes, such as correcting misspelled names or deleting expunged cases.

North-Carolina verkoopt uitspraken ondertussen alleen nog maar stuk voor stuk, maar dat lost het probleem natuurlijk niet op.

Ik heb niet de indruk, dat het antecedentenonderzoek in Nederland al zulke grote proporties aanneemt, maar ook hier heb je toch ook al snel een honderdtal "recherchebureaus" die je hiervoor kunt inschakelen. Maar het kan snel gaan.

Helaas ziet de overheid dat niet zo, zoals blijkt uit de reactie van toenmalig minister Donner op het rapport iOverheid van de WRR:

Het kabinet zegt enerzijds de huidige overheidsdatastromen zo goed mogelijk te willen onderhouden en beveiligen. "Anderzijds gaat het kabinet burgers zodanig uitrusten dat zij zichzelf kunnen beschermen en eventuele problemen of misstanden zelf recht kunnen zetten." een verruiming van het inzage- en correctierecht van de burger zou bijvoorbeeld via de website mijnoverheid.nl vorm kunnen krijgen.

Weet je wat, we spelen Toontje Lager gewoon nog eens:

Gerelateerd
PACER: openbaarheid van de rechtspraak
Computer says no: NRC en iOverheid

Het plaatje is afkomstig Star Trek Inspirational Posters

Dirty team, clean team en verwijderde e-mails

Sommige dingen zijn net als in de film, andere niet.
Dat de Amerikaanse overheid bij het verhoren van terrorismeverdachten de rechtsregels niet altijd op de letter volgt, verbaast me niet. Uit de New York Times:

The authorities have said that separate teams of American officials — known colloquially as “dirty” and “clean” teams — interrogated Mr. Ahmed in Nigeria in 2009 and 2010. The first team, which comprised Agent Dent and other unidentified officials, questioned him on Dec. 31, 2009, for intelligence purposes, without advising him of his rights to remain silent or to have a lawyer.
Then a “clean” team of F.B.I. agents questioned Mr. Ahmed for law enforcement purposes. In these sessions, the authorities have said, Mr. Ahmed was advised of his rights, waived them and then made incriminating statements.

Maar dat een FBI-agent e-mails verwijdert wegens "lack of storage space" heb ik nog nooit in een film gezien.
Omdat de verdediging van die meneer Ahmed stelt dat Agent Dent (dat geloof je toch ook niet) via e-mailberichten informatie uit het "vieze" verhoor heeft doorgespeeld aan de "schone" verhoorders, stelt de rechter nu dat de FBI nader onderzoek moet doen naar de verwijderde e-mails:

“It’s apparent to me that the Federal Bureau of Investigation has the capability of searching and reconstructing e-mails,” Judge P. Kevin Castel of Federal District Court said. “I think the F.B.I. can get this done and get it done promptly.”

Blijkbaar kijkt die rechter ook naar spionage-films.

Via Otto

Gerelateerd
E-mail is toch geen archief
Interne e-mail is geen archief
Backdoors en Bundestrojaner
Driehoeken, vernietiging en de archivaris
Illegale vernietiging bij de SEC

Een valse Hirst?

Eergisteren gaf Richard Silver zichzelf aan bij de Officier van Justitie in Manhattan. De medewerker van Corcoran gaf toe dat hij tien valse "Dot-paintings" van Damien Hirst had verkocht. Art Market Monitor citeert de Wall Street Journal:

Richard Silver, 50 years old, bought the trademark dot pattern prints on eBay in 2006. He maintains he didn’t know they were fakes when he subsequently resold them on the same auction website to six people in Britain, Canada and the U.S. for about $84,000.
But, for “expediency purposes,” Mr. Silver forged letters bearing the name of Hamburg Kennedy Photographs, a Manhattan art advisory firm, appraising the works, said his attorney Vinoo Varghese. “He didn’t inflate the value,” Mr. Varghese said after a court hearing Thursday.
A law-enforcement official with knowledge of the case said it is unclear if Mr. Silver knew the prints—reproductions of the works “LSD,” “Opium” and “Valium”—were fake. They came with purported certificates of authenticity when he bought them on eBay.

Het bijzondere is natuurlijk dat je je bij Hirst kunt afvragen wanneer het om een "echte" Hirst gaat. Begin dit jaar ontketende David Hockney een relletje door op het affiche voor zijn grote expositie in de Royal Acadamy te zetten: "All the works here were made by the artist himself, personally." In een radio-interview bevestigde hij daarna dat hij hiermee verwees naar Hirst, waarvan bekend is dat hij zijn kunstwerken door een "legertje assistenten" laat maken. De Standaard schrijft:

Voor kunstenaars als Hirst komt het in de eerste plaats aan op het idee, niet zozeer op de uitvoering. Zijn beroemdste werk, een haai op sterk water, werd gerealiseerd door een taxidermist. En zijn met meer dan achtduizend diamantjes bezette doodshoofd is het werk van een Londense juwelier. Zelfs sommige van zijn schilderijen, waarop niets dan gekleurde stippen te zien zijn, laat Hirst door medewerkers vervaardigen. Naar eigen zeggen omdat het hem nogal gauw gaat vervelen.

Dus hoe "echt" zijn al die stippen die - ook sinds donderdag, toevallig - in elf verschillende vestigingen van de Gagosian Gallery (echt even klikken, voor de belevenis) over de hele wereld geëxposeerd worden?

Gerelateerd
18 maanden voor 10 vervalsingen
Gelezen: L. Salibury & A. Sujo - Provenance
Plaatje: Banksy & Hirst: Keeping it spotless geupload door Eddiedangerous

Hoorzitting over mijn #WOB-verzoek

Gisteren onderstaande e-mail van de heer Van Trier van de KB gekregen:

Geachte heer Koch,

In vervolg op mijn e-mailbericht van 28 december 2011 ter bevestiging van de ontvangst van uw bezwaarschrift, deel ik u mee dat de beslissingstermijn van zes weken met ten hoogste zes weken zal worden verlengd.
Het horen van de belanghebbende maakt ingevolge artikel 7:2 Awb onderdeel uit van de bezwaarprocedure. De hoorzitting met betrekking tot uw bezwaarschrift zal worden geleid door mr. drs. L. Jongsma, lid van het Algemeen Bestuurscollege, en zal plaatsvinden bij de Koninklijke Bibliotheek.
Ingevolge artikel 7:3 sub c Awb kunt u verklaren geen gebruik te willen maken van het recht om te worden gehoord. Indien u wel van dit recht gebruik wenst te maken, zal ik u een voorstel met mogeljke data toesturen. Graag ontvang ik uw reactie.

Met vriendelijke groet,

Gerard van Trier
Directiesecretaris / Corporate Secretary

Dat is interessant, zeker als je de rest van de artikelen uit de Awb over zo'n hoorzitting leest:

Artikel 7:4
1. Tot tien dagen voor het horen kunnen belanghebbenden nadere stukken indienen.
2. Het bestuursorgaan legt het bezwaarschrift en alle verder op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen gedurende ten minste een week voor belanghebbenden ter inzage.

Artikel 7:5
2. Voor zover niet bij wettelijk voorschrift anders is bepaald, besluit het bestuursorgaan of het horen in het openbaar plaatsvindt.

Artikel 7:6
1. Belanghebbenden worden in elkaars aanwezigheid gehoord.
2. Ambtshalve of op verzoek kunnen belanghebbenden afzonderlijk worden gehoord, indien aannemelijk is dat gezamenlijk horen een zorgvuldige behandeling zal belemmeren of dat tijdens het horen feiten of omstandigheden bekend zullen worden waarvan geheimhouding om gewichtige redenen is geboden.
3. Wanneer belanghebbenden afzonderlijk zijn gehoord, wordt ieder van hen op de hoogte gesteld van het verhandelde tijdens het horen buiten zijn aanwezigheid.
4. Het bestuursorgaan kan, al dan niet op verzoek van een belanghebbende, toepassing van het derde lid achterwege laten, voor zover geheimhouding om gewichtige redenen is geboden. Artikel 7:4, zesde lid, tweede volzin, zevende en achtste lid, is van overeenkomstige toepassing.

Artikel 7:7
Van het horen wordt een verslag gemaakt.

Artikel 7:8
Op verzoek van de belanghebbende kunnen door hem meegebrachte getuigen en deskundigen worden gehoord.

Ik heb deze uitnodiging aangenomen en - speciaal voor de liefhebbers - aangedrongen op een openbare hoorzitting.

Gerelateerd
Bezwaarschrift KB #WOB

T-shirt: Dubstep WOB

De Knipselmachine

Indrukwekkende reportage van Deutsche Welle over "Die Schnipselmaschine - wie zerrissene Stasi-Unterlagen rekonstruiert werden"

Toen eind 1989 bleek dat het DDR-regime binnen afzienbare tijd zou bezwijken, begon men bij de DDR-Staatssicherheit (Stasi) heimelijk het omvangrijke archief te vernietigen. Hiervoor werden speciale "vochtschredders" of Kollermaschine gebruikt, die de papieren verscheurden en daarna met water vermengden om een onreconstrueerbare papierpulp te maken.

Feuchtschredder of Kollermaschine

Al snel bleek dat de capaciteit van de beschikbare Kollermaschine niet voldoende was om alle dossiers te vernietigen:

Die Stasi-Mitarbeiter begannen deshalb, Dokumente in großer Zahl per Hand zu zerreißen, um die Schnipsel anschließend in Garagen und Höfen mit Wasser zu übergießen und zu einem Papierbrei zu verstampfen oder in Papiermühlen abfahren zu lassen. Daneben wurden Akten in gewöhnlichen Reißwolfanlagen geschreddert oder in Heizöfen oder auf Müllhalden verbrannt.

Toen de Oost-Duitse burgers in de gaten kregen dat de Stasi alle bewijzen van zijn verleden aan het vernietigen was, werden de Stasi-kantoren bestormd en bezet:

Die aufgebrachten Bürger stoppten das Vernichtungswerk, so dass noch tausende Säcke mit vorvernichteten, also zerrissenen, aber noch nicht endgültig beseitigten Materialien gerettet wurden. Als Erbe der Friedlichen Revolution verblieben so über 15.000 Säcke zerrissener Materialien in der Obhut der Stasi-Unterlagen-Behörde.

In 1995 is men begonnen met de handmatige reconstructie van de verscheurde archieven en tot nu toe zijn bijna een miljoen pagina's uit vierhonderd zakken gereconstrueerd. In 2000 heeft de Bondsdag besloten dat handmatige reconstructie veel te lang gaat duren en dat onderzocht moet worden of het geautomatiseerd niet sneller zou kunnen. Uiteindelijk kreeg Fraunhofer IPK de opdracht dit te realiseren. De resten worden dubbelzijdig gescand, waarna op basis van papierkleur, scheurvorm en schrift automatisch naar mogelijke overeenkomsten gezocht wordt.

Via Eric Hennekam
De Duitse citaten komen uit het Wikipedia-lemma Stasi-Schnipselmaschine

Amerikaanse tiener verdwijnt naar Colombia

Jakadrien Turner, age 15, center, walks with her grandmother Lorene Turner, left, and mother Johnisa Turner, right, all of Dallas, at DFW Airport in Fort Worth, Texas, on Friday Jan. 6, 2012. (AP Photo/Mike Fuentes)

Afgelopen vrijdag keerde de vijftienjarige Jakadrien Turner aka Tika Lanay Cortez terug in Texas, nadat ze negen maanden geleden door de Amerikaanse vreemdelingendienst was uitgezet naar Colombia. Haar trieste verhaal past in de verdwenen en verschenen-serie.
Turner liep in november 2010 weg van huis en werd in april 2011 in Houton gearresteerd wegens winkeldiefstal. Bij haar aanhouding zei ze dat ze een in 1990 geboren Colombiaanse was en Tika Lanay Cortez heette. The Washington Post bericht:

Houston police said in a statement that her name was run through a database to determine if she was wanted by Immigration and Customs Enforcement but the results were negative. She was then turned over to the Harris County jail and booked on the theft charge.
The county sheriff’s office said it ran her through the available databases and did the interviews necessary to establish her identity and immigration status in the country, with negative results. A sheriff’s office employee recommended that an immigration detainer be put on her, and upon her release from jail she was turned over to ICE.
U.S. immigration officials insist they followed procedure and found nothing to indicate that the girl wasn’t a Colombian woman living illegally in the country.

Blijkbaar hebben de Amerikaanse autoriteiten contact opgenomen met de Colombiaanse en is het meisje ook ondervraagd door iemand van het Colombiaanse consulaat. Daarop kreeg Turner een tijdelijk paspoort met de gegevens die ze de Amerikaanse autoriteiten had doorgegeven.

According to the Colombian Ministry of Foreign Affairs, the girl was enrolled in the country’s “Welcome Home” program after she arrived there. She was given shelter, psychological assistance and a job at a call center, a statement from the agency said.
“If she looked like an adult, and she told them she was a 21-year-old Colombian citizen, and she didn’t show up in their databases, this was inevitable,” said Albert Armendariz, an immigration attorney from El Paso.
Jakadrien’s family says they have no idea why she ended up in Colombia. Johnisa Turner said the girl is a U.S. citizen who was born in Dallas and was not fluent in Spanish. She said neither she nor the teen’s father had ties to Colombia. Jakadrien’s grandmother, Lorene Turner, called the deportation a “big mistake somebody made.”
“She looks like a kid, she acts like a kid. How could they think she wasn’t a kid?” Lorene Turner asked on Thursday.

Uiteindelijk werd het meisje in november 2011 in Bogotá gevonden:

Dallas Police detective C’mon (pronounced Simone) Wingo, the detective in charge of the case, said she was contacted in August by the girl’s grandmother, who said Jakadrien had posted “kind of disturbing” messages on a Facebook account where she goes by yet another name.

Hierop volgde natuurlijk nog wat bureaucratisch gesteggel, want een fout is zo gemaakt, maar als die gecorrigeerd moet worden, moet alles natuurlijk dubbel gecontroleerd worden.
Eind vorige week kwam Turner dus eindelijk thuis: vijftien jaar oud en vijf maanden zwanger...


Gerelateerd
Susan LeFevre was 32 jaar Marie Walsh
De Kano-man voer naar Panama
Wat als je bewust probeert te verdwijnen

Martiaanse genealogie - Familiepret

Klik op het plaatje voor een leesbare versie

Jumbo Computer Electro, voor de genealogen in de dop...

Aanwijzingen:

• Lijstjes die verbonden zijn door trouwklokken geven een echtpaar aan
• Een verticale lijn verbindt ouders en hun kinderen
• Mannelijke Marsbewoners hangen in vierkante lijstjes. Vrouwelijke Marsbewoners hangen in ovale lijstjes. 

Gerelateerd
Ingewikkelde familiebanden

Problematische geheimhouding

Een complexe situatie, waarbij "goed" en "fout" niet zo makkelijk te onderscheiden zijn. Eens kijken of ik het helder uitgelegd krijg.

Boston College heeft een tijdje geleden het "Belfast Project" uitgevoerd, een oral history-project naar The Troubles in Noord-Ierland. Hiervoor werden tussen 2001 en 2008 een stuk of zeventig gesprekken gevoerd met Loyalisten en Republikeinen. Omdat het hier ging om leden van paramilitaire eenheden, die betrokken waren bij de aanslagen, ontvoeringen en moorden, hebben de onderzoekers de geïnterviewden verzekerd dat de geluidsopnamen (en transcripties) tot na hun dood geheim blijven.
Begin 2011 heeft het Amerikaanse Openbaar Ministerie namens de Police Service of Northern Ireland de opnamen van de gesprekken met twee IRA-leden gevorderd. The Chronicle schrijft:

Boston College holds the tapes and transcripts of the project, including interviews with two members of the Provisional Irish Republican Army, Dolours Price and Brendan Hughes. They alleged that Gerry Adams, head of Sinn Fein, the IRA's political arm, ran a kidnapping ring suspected of involvement in the death of Jean McConville, a Protestant mother of 10 who was kidnapped and killed in 1972. Mr. Hughes died in 2008, and the college has turned over the records of his interviews.
The U.S. Department of Justice subpoenaed the interview records on behalf of the British government. Under what's known as a mutual-legal-assistance treaty, the two countries help each other in certain criminal proceedings. The Belfast Project records are being sought "in reference to alleged violations of the laws of the United Kingdom," the court said, including kidnapping and conspiracy to commit murder.

De officier van justitie heeft ondertussen zo'n dertien tapes in beslag genomen, maar een gerechtelijke uitspraak van afgelopen woensdag verbiedt voorlopig de overhandiging van de opnamen aan de Noord-Ierse politie.
Ondertussen is het nog ingewikkelder geworden, omdat de drie onderzoekers van het project nu eisen dat alle opnamen vernietigd moeten worden:

"We are, all three of us, now strongly of the view that the archive must now be closed down and the interviews be either returned or shredded since Boston College is no longer a safe nor fit and proper place for them to be kept.
"We made a pledge to our interviewees to protect them to the utmost of our ability and we will stand by that pledge firmly and unalterably."

Daarnaast eisen nu ook drie van de geïnterviewde Loyalisten dat de opnamen en transcripties van hun gesprekken worden geretourneerd:

Now, in another twist, Smith, who chaired the 1994 loyalist ceasefire news conference, has confirmed he has taken legal steps to have his interviews returned
He said: “I’m not concerned about the content.
“I’m concerned about the principle.
“I have asked for the tapes back because Boston College cannot guarantee the basis on which the interviews were given.”

Ik ben er nog niet uit  wat moreel gezien de juiste beslissing zou zijn...
De onderzoekers hebben blijkbaar een belofte gedaan die ze niet kunnen handhaven en het overhandigen van de opnamen is in strijd met de afspraken die ze gemaakt hebben. Maar vernietiging van alle opnamen is ook niet conform de afspraken. Lastig, lastig, lastig

Gerelateerd
Over het vorderen van gegevens

Electronic Records Archives in Action

Filmpje van NARA over overbrenging van archieven met behulp van hun Electronic Records Archive.

The National Archives is now changing the way we take custody of records from federal agencies. We are now using the Electronic Records Archives, or ERA. ERA is not only a system for storing electronic records. We are currently transferring permanent textual records on a daily basis using ERA. The Department of the Navy demonstrates how ERA was used to transfer deck logs to the legal and physical custody of the National Archives. ERA replaces a paper-based system that could take months.

Overigens was ERA een tijdje geleden in het nieuws vanwege enorme budget-overschrijdingen:

NARA Electronic Records Archive (ERA) will likely cost $1.2 billion to $1.4 billion when completed, exceeding the current $995 million estimated cost by 21% to 41%, according to a recent report by the Government Accountability Office (GAO). The agency blames the increased costs on the agency's ineffective use of a project-management technique aimed at making it easier, not harder, to manage a project.

Gerelateerd But the era of the paper record is almost over

Fusie van de KB en het NA

Op de laatste dag voor de kerstvakantie maakten de Koninklijke Bibliotheek en het Nationaal Archief bekend dat het kabinet besloten had dat de twee instellingen met ingang van 1 juli 2013 gefuseerd zullen zijn. Otto en Ton schreven daar eerder al uitgebreid over. Ik wil er ook nog drie dingen over zeggen.

Bibliotheek vs archief
Uit het persbericht:

De samenvoeging van een nationaal archief en een nationale bibliotheek was in het papieren tijdperk niet gebruikelijk. Ongepubliceerde (archief) en gepubliceerde documenten (bibliotheek) vereisten verschillende manieren van bewaren en beschrijven. In het digitale tijdperk zijn de verschillen veel minder groot, en de uitdagingen van bewaren en beschrijven nagenoeg hetzelfde.

Dit kan toch niet waar zijn?
Zijn Berendse en Savenije nou echt van mening dat de bewaaromstandigheden voor papieren boeken anders zijn dan die voor papieren archiefstukken?
En denken ze echt dat het beschrijven van digitale archieven en publicaties anders is dan het beschrijven van analoge archieven en publicaties? Worden taken, werkprocessen en archiefvormers of auteurs, uitgeverijen en titels anders beschreven bij digitale archieven en collecties dan bij analoge archieven en collecties?
En heeft iemand al eens geprobeerd ISAD(G), ISAAR (CPF) of ISDF aan een bibliothecaris  uit te leggen, laat staan met behulp daarvan wat publicaties te beschrijven?
Misschien kan de nieuwe ZBO binnen twee jaar fuseren met Beeld en Geluid, DANS en, doe eens gek, SARA? Die beheren en beschrijven ook allemaal digidingetjes...

Fusie als oplossing?
En nou stel eens dat bovenstaande citaat waar is, dat KB en NA overlappende werkzaamheden uitvoeren, is fusie dan de optimale oplossing?
Is er niet ook nog sprake van aparte verantwoordelijkheden, bevoegdheden en taken bij de verschillende organisaties? Ik bedoel: een subtropisch zwemparadijs en een waterzuiveringsbedrijf hebben ook overlappende werkzaamheden, maar moeten ze dan maar fuseren?
Natuurlijk zijn er overlappende werkzaamheden en waarschijnlijk is het inderdaad effectiever en efficiënter om sommige dingen gezamenlijk te doen, maar de verschillen zijn ook aanzienlijk en niet te onderschatten.
De Algemeen Rijksarchivaris bestaat bij de gratie van artikel 25 en 26 uit de Archiefwet en is niet alleen de beheerder van de archieven in de centrale rijksarchiefbewaarplaats, hij is ook de "landsarchivaris" in de zin dat hij de belangrijkste (misschien wel enige) adviseur van de minister is als het om archiefaangelegenheden gaat. Dan gaat het dus onder meer om selectiebeleid, openbaarheid en wijzigingen van de Archiefwet en -regelgeving. Dat is toch iets anders dan het bewaren en beschikbaar stellen van wat publicaties. Een algemene rijksbibliothecaris met vergelijkbare taken en verantwoordelijkheden bestaat niet.
Daarnaast is de rol van een archiefdienst ten opzichte van de "leveranciers" van archieven toch wezenlijk anders dan de relatie die een bibliotheek met uitgevers of "contentleveranciers" heeft. In presentaties en publicaties over het e-depot blijven medewerkers van het NA benadrukken dat het cruciaal is dat het NA "naar voren in het proces moet" en dus door de archiefvormers (ministeries, hoge colleges van staat en ZBO's) al betrokken moet worden bij het ontstaan van digitale archieven. Dat lijkt me niet de natuurlijke houding en habitat van bibliothecarissen.
Tenslotte zijn de status en het belang van archieven toch ook anders dan van publicaties: archieven "bewijzen" iets, grote misstanden of persoonlijke herkomst. Ik denk niet dat veel bezoekers van de studiezaal van de KB in huilen uitbarsten nadat ze een publicatie aangevraagd hebben. Terwijl iedere studiezaalmedewerker van een archiefdienst dit vaker dan eens heeft meegemaakt.
Met andere woorden, natuurlijk moeten de KB en het NA samenwerken wanneer dit opportuun is, maar ieder met zijn eigen deskundigheid en zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik ben heel bang dat deze bij een fusie ondergesneeuwd raken in een strijd om de "macht".

Rol van het NA
Het laatste wat ik erover wil zeggen is dat ik het betreur dat het NA het komende anderhalf jaar dus nog meer naar zichzelf zal gaan kijken en waarschijnlijk nog minder het expertisecentrum zal zijn, dat het pretendeert te zijn.

Wat ik van het Nationaal Archief als expertisecentrum verwacht, is dat het een rol speelt in discussies als deze.
Nee, Martin Berendse hoeft niet mee te discussiëren op BREED of Archief 2.0 (dat mag wel hoor), maar volgens mij heeft het NA nog nooit iets gezegd over wat te doen met tweets, Facebook-updates, LinkedIn-pagina's, Gmail-acounts en cloud-storage. Vergelijk dat eens met bijvoorbeeld Australië of de Verenigde Staten.


Wat ik van het Nationaal Archief als expertisecentrum verwacht, zijn analyses en adviezen over de manier waarop RMA's en zaaksystemen gebruikt zouden kunnen of moeten worden.
Dan denk ik aan antwoorden op vragen als: Wat zijn de voor- en nadelen van Sharepoint als DMS? Welke metadata uit een zaaksysteem zijn relevant om permanent te bewaren? Vergelijk dat eens met Groot Brittannië of Nieuw Zeeland.


Wat ik van het Nationaal Archief als expertisecentrum verwacht, zijn begrijpelijke en bruikbare handreikingen. 
Handreikingen over metadata, bestandsformaten, opslagmethoden en misschien wel WOB-verzoeken. Vergelijk dat ook eens met Nieuw Zeeland of Zuid-Afrika


Wat ik van het Nationaal Archief als expertisecentrum verwacht, zijn activiteiten en adviezen waar ook "de gewone man" iets aan heeft.
Dit is de beste manier om uw analoge foto's te bewaren. Zo kunt u het beste digitale bestanden opslaan. Vergelijk dat weer eens met Amerika (of Bewaar als, het initiatief van Premsela.org en BNO).

Ik vrees echter dat de komende twee jaar dus vooral besteed zullen worden aan allerlei intern organisatie-politiek landje-pik. En daar zitten we allemaal helemaal niet op te wachten.

Aanvulling 6 januari 2012, 14:24
Zie hier nog de brief die staatssecretaris Zijlstra op 23 december 2011 naar de Tweede Kamer stuurde.

Plaatje: Merge -> van Lexinatrix

Gezichten van het Rijksmuseum

Geïnspireerd door The real face of white Australia heeft Hans van den Berg van ab-c media bovenstaande "app" gemaakt. Op het weblab van ab-c beschrijft hij uitgebreid hoe hij met behulp van de API van Face.com (berucht van Facebook) 18.000 tekeningen, schilderijen, miniaturen en foto's analyseert.

De resultaten zijn ronduit indrukwekkend te noemen. Op 4.200 daarvan werden door de API zo'n 7.800 gezichten gevonden. Enkele uitzonderingen daargelaten, bleken op de overige werken vrijwel geen afbeeldingen van personen aanwezig. Niet alleen werden duidelijk afgebeelde gezichten op de voorgrond herkend, ook figuren op de achtergrond, gedeeltelijk afgebeeld of in schaduwen weggewerkt werden door de software gezien. Het maakte bovendien voor de gezichtsherkenning weinig uit of een persoon gefotografeerd, geschilderd of getekend was. Sterker nog, zelfs in schetsmatige penseelstreken werden nog de gezichten herkend en ook doodshoofden en enkele huisdieren ontsnapten niet aan de aandacht. Dit had ik echt niet verwacht. Ook de herkenning van geslacht en kijkrichting blijkt aardig goed gelukt. Het valt de detectieroutines niet echt te verwijten dat hier en daar een foutje is gemaakt door al die vreemde pruiken, hoeden, haardracht en kostuums... Het eindresultaat is hoe dan ook een fraai en afwisselend palet aan oude gezichten dat het bladeren door de hier gepresenteerde collectie tot een ware ontdekkingstocht maakt.

Je kunt de gezichten filteren op geslacht en kijkrichting (dit zijn data die Face.com automatisch leverde) en type object en datering (dat zijn data die het Rijksmuseum leverde).
Het mooie is natuurlijk dat je na een klik op een gezicht het gehele schilderij, inclusief metadata te zien krijgt.

Klik hierboven op "Open" en laat je verrassen.

Gerelateerd
Gezichten in archieven

Gelezen: Jeffrey Eugenides - The marriage plot

Na de vierhoeksrelatie uit Grip, nu een tot rampspoed gedoemde driehoek. Eugenides beschrijft hoe drie Amerikaanse studenten - Madeleine, Mitchel en Leonard - begin jaren tachtig afstuderen en de "wijde" wereld in gaan.
Vooral het vierde hoofdstuk, dat volledig vanuit het perspectief van Leonard geschreven wordt, is adembenemend. Eugenides beschrijft ijzingwekkend precies hoe en waarom Leonard experimenteert met zijn dagelijkse dosis Lithium en hoe hij daardoor steeds manischer wordt en dus steeds minder Lithium nodig denkt te hebben. Uiteindelijk culmineert dit in een onvermijdelijke instorting van Leonard. Maar als lezer zit je in het hoofd van Leonard, Eugenides laat je de onoverwinnelijkheid van Leonard voelen, zodat je er bijna in geloofd dat het niet fout kan gaan.
Het knappe is dan ook nog dat Eugenides een hoofdstuk later deze manische spiraal beschrijft vanuit het perspectief van Madeleine en dat je dan bijna, samen met haar, vergeet dat het weer fout moet aflopen.
En tussendoor beschrijft Eugenides nog colleges semiotiek (Barthes, Derrida, Eco), Moeder Thereza, Quakers en de sfeer op enkele middelgrote universiteiten aan de Amerikaanse Oostkust in het begin van de jaren tachtig.
Zeer de moeite waard en een mooi begin van 2012.

Een valse Ibsen

Literair Noorwegen blijkt al een paar weken in rep en roer. The Guardian schrijft over de arrestatie in november van Geir Ove Kvalheim, een Noorse regisseur en acteur, die in april voor de rechter moet verschijnen vanwege het verkopen van vervalsingen van Ibsen en Knut Hamsen.
Bij Ibsen zou het gaan om onder andere een vervalste handtekening en opdracht aan Munch van de auteur in een eerste druk van John Gabriel Borkman en fragmenten van het niet bestaand toneelstuk Solguden (De Zonnegod). De Hamsen-vervalsingen gaan onder meer om een klad van een brief uit 1943 aan Hitler.
Kvalheim is in Noorwegen vooral bekend van opnamen die hij maakte van Frederik Jensen, die in de Tweede Wereldoorlog voor de Waffen SS vocht. Kvalheim verdacht hem van het helpen van Nazi-kopstukken na de oorlog en gaf Jensen aan bij de politie. Uiteindelijk bleek dit niet (helemaal) waar te zijn en moest Kvalheim een schadevergoeding betalen aan Jensen.
Maar Kvalheim gebruikte zijn contacten met rechts-extremisten en Nazi's en zijn verzameling van objecten uit de Tweede Wereldoorlog ook als "provenance" voor de vervalsingen. Hij zou het een en ander van in Spanje wonende ex-Nazi's hebben gekregen.
Interessant is dan nog dat Jensen daarna naar de politie ging met een andere klacht over Kvalheim:

After the 2007 case, Jensen went to the police accusing Kvalheim of forging a letter from him that gifted Kvalheim the documentation surrounding his award of the German Cross in Gold.

Tot nu toe is in ieder geval duidelijk geworden dat de Noorse nationale bibliotheek acht documenten van Kvalheim kocht en daar bijna €90.000 voor betaalde. De totale hoeveelheid vervalsingen die Kvalheim in omloop zou hebben gebracht, is nog onduidelijk.

Gerelateerd
18 maanden voor 10 vervalsingen
Gelezen: L. Salisbury & A. Sujo - Provenance

O jee, een gemanipuleerd archiefstuk

Plaatje: Ibsen Gate van Lucas Berrini

48 jaar gevangenisstraf voor 't stelen van...

...TIJD!

In Mexico is afgelopen week een ambtenaar veroordeeld tot een gevangenisstraf van 48 jaar:

A civil servant has been sentenced to 48 years in prison for presenting fake documents to get paid for time away from the office, the Mexican Attorney General's Office said.
[...]
A federal court in Mexico City handed down the tough punishment to the former official, who must also pay a fine of 119,848 pesos ($8,560), the AG's office said. "The public official, who presented unauthentic documentation and used supposedly official documents to justify absences from his work location, was proven to have committed" the violations, the AG's office said.

Gerelateerd
Herlezen: Michael Ende - Momo en de tijdspaarders

Plaatje: ...Time... van Darrin Tunniclif

Gelezen: Stephan Enter - Grip

Het laatste boek dat ik helemaal in 2011 gelezen heb en het is een goed boek om op 1 januari te bespreken. In beschrijvingen van het boek staat iedere keer dat het een alpinistenroman of bergbeklimmersboek is, maar dat is maar ten dele waar.
Ja, het gaat over vier veertigers (drie mannen en een vrouw) die elkaar twintig jaar na een klimvakantie op de Lofoten weer zien in Wales. En ja, twee van hen overleven een  afdaling net en eentje sterft (waarschijnlijk) op een ogenschijnlijk simpele rots, maar daar gaat het niet om in het boek. De twee belangrijkste onderwerpen van de roman zijn vriendschap en de tijd.
Die thema's worden in vier hoofdstukken verteld vanuit het perspectief van de drie mannen, die ieder een bijzondere relatie met de vrouw hebben. Eentje trouwt met haar,  eentje trouwt (dus) niet met haar en eentje red haar leven.
(Nu ik dit zo opschrijf twijfel ik even of ik niet twee boeken door elkaar haal. Dit komt namelijk enigszins overeen met de gebeurtenissen in De overnachting.)
Maar dat klimmen is maar bijzaak, uiteindelijk gaat het boek over de onderlinge verhoudingen in een vriendengroep, de rol die iedereen daarin tegen wil en dank speelt en hoe dat zelfs twintig jaar later nog altijd nauwelijks verandert. En het gaat over controle: controle op de tijd, controle over de herinneringen aan het verleden, (uiteraard) controle over je lichaam tijdens het klimmen  en controle over het leven en de dood.
Grip is een mooie roman, met prachtige zinnen en een knappe vertelvorm en daarmee een goed boek om 2011 mee te beëindigen en 2012 te beginnen.

Gelukkig nieuwjaar!

Gelezen tussen 15/12/2011 en 21/12/2011