Wat als je bewust probeert te verdwijnen?

Herman in de zon op een terras

Leest in 't AD dat 'ie niet meer in leven was

Zijn auto was volledig afgebrand

En die man die hem gekocht had,

Stond onder zijn naam in de krant

Eergisteren schreef ik hier over een Brit die een paar jaar de gevangenis in moet, omdat hij zijn dood in scene had gezet. Ik herinnerde me daarbij een verhaal over een man die gedaan had of hij verdronken was, maar uiteindelijk ook betrapt werd. Na vruchteloos wat wilde zoekopdrachten in Google te hebben getypt, herinnerde ik me ook weer dat ik het in Wired gelezen had.
Bingo: Gone forever: What does it take to really disappear.
In het artikel beschrijft Evan Ratliff hoe Matthew Alan Sheppard in 2008 in een rivier springt om zijn hond te redden en stiekem een stuk stroomafwaarts zwemt en naar Mexico verdwijnt. Zijn vrouw verdwijnt na een paar weken ook van de aardbol, waardoor de politie het niet helemaal vertrouwt (de "gestolen" Blackberry van Sheppard speelt daar nog een rol in). Uiteindelijk wordt Sheppard gearresteerd als hij de voormalige lagere school van zijn dochter vraagt of ze haar dossier naar een andere school willen opsturen.

Naast de informatie over Sheppard, beschrijft Ratliff ook op welke manieren privé-detectives mensen legaal kunnen opsporen. Steven Rambam ontwikkelde daar het programma PallTech voor:

Given a name, date of birth, and Social Security number, PallTech churns through hundreds of databases — collections of private and public records — and spits out up to 300 pages of investigative fodder like addresses, relatives’ names, and aliases. It also enables elaborate combinations of searches, based on, say, a first name and month of birth. All of which helps investigators exploit the most common error made by people starting over: using details from their old lives in their new lives as a way to help keep things straight. “Whether it’s transposing your social security number, your date of birth, or the letters of your name — that’s the quickest way you’re going to get found,” says Robert Kowalkowski, a Michigan-based investigator.
There’s also plenty of private data that makes your life easier — and your pursuer’s, too. Take frequent flier accounts, Rambam says. “You get miles and convenience, and I get everywhere you’ve flown.” Or Amazon.com: “The convenience of books delivered to your door, and I have all your addresses, at least one phone number, the books you read.” PayPal and eBay: “Everything you’ve ever browsed: books to lamps, every address, people you’ve ever sent gifts to.”

Hoezo, privacy?

Ik herinnerde me ook dat die journalist van Wired naar aanleiding van dit artikel zou proberen zelf een maand te verdwijnen.

Starting August 15, I will try to stay hidden for 30 days. Not even my closest friends or my editors will know where I am. I’ll remain in the US and will be online regularly. I will continue to use social networking sites like Facebook and Twitter, and I’ll make cell phone calls. I’ll generally stay in the kind of social environment I like to live in (no hiding in a cabin in Montana), and I’ll keep track of my pursuers, searching constantly for news about myself.

Wired beloofde degene die Ratliff binnen die maand vond $5000,- en het artikel over deze "wedstrijd" is misschien nog wel interessanter dan zijn eerste artikel. Binnen de kortste keren zijn duizenden lezers van het artikel bezig met het achterhalen van de verblijfplaats van de "verdwenen" schrijver:

Within days, they knew that Ratliff was a borderline-obsessive US national soccer team fan and a follower of the English team Fulham. That he had celiac disease, a condition under which he ate a diet entirely free of gluten, a protein found in wheat. That he and his girlfriend had bought an apartment in Brooklyn (in fact, the hunters posted a scan of Ratliff’s signature from the deed). That he had recently attended a wedding, sporting a beard, in Palo Alto. They knew of his purchases at Best Buy and Oil Can Henry’s and bombarded both businesses with calls.
What had started as an exercise in escape quickly became a cross between a massively multiplayer online game and a reality show. A staggeringly large community arose spontaneously, splintered into organized groups, and set to work turning over every rock in Ratliff’s life. It topped out at 600 Twitter posts a day. The hunters knew the names of his cat sitter and his mechanic, his favorite authors, his childhood nicknames. They found every article he’d ever written; they found recent videos of him. They discovered and published every address he’d ever had in the US, from Atlanta to Hawaii, together with the full name and age of every member of his family.

Hoezo, privacy?

Uiteindelijk wordt Ratliff een week voordat de dertig dagen om zijn gevonden, doordat enkele knappe koppen allerlei slimme dingen doen met IP-adressen en Facebook- en Twitter-accounts.

Ik heb gisteren de hele middag lopen piekeren over de betekenis van deze twee artikelen. Aan de ene kant is het weinig nieuws. Ik heb eerder ook al beschreven hoe iemand op basis van één tweet de gegevens van een volledig gezin achterhaalde. En dat er programma's en databases bestaan die zo ongeveer alle gegevens over mensen zo spuwen, is ook geen nieuws.
Aan de andere kant: als je een groep mensen gemotiveerd krijgt (bijvoorbeeld met geld, maar volgens mij was het in dit geval ook gewoon de spanning van de jacht), zijn ze bereid heel veel te doen om een doel te bereiken. Ik geloof dat ik dat eng vind.
Natuurlijk vroeg Ratliff er zelf om, maar de onbarmhartige manier waarop mensen zijn privé-leven uitpluisden en openbaar maakten en hoe de jagers elkaar nu en dan het leven zuur maakten, vind ik om een of andere reden heel verontrustend...


Gerelateerd
Van 1 random tweet naar alle gegevens over een volledig gezin
Zes jaar cel na gefingeerde dood
Dood is een kruisje