Volg me niet

Gisteren was dan de dag dat het "volg-me-niet" register zou starten en - hoe kan het ook bijna anders - meteen weer off line ging. Volgens de Stichting Ether Reclame (STER) kwam dit door de "onverwacht grote belangstelling." Het gevolg was dat het register zelf, dat via de volstrekt logische url http://youronlinechoices.eu/nl te bereiken is, het grootste deel van de dag een 403-melding gaf.
*zucht*
De grote vraag was natuurlijk ook "Hoe ziet die melding van het register er eigenlijk uit?"
Ik had er gistermiddag nog geen gezien, totdat Edwin me er eentje aanwees. Hij staat op het plaatje hierboven.
Wat zeg je, je ziet het niet? Klik er even op, dan wordt het plaatje wat groter.
Nee, zie je het nog niet, probeer die hieronder dan even...

Zie je nog niks, kijk nog eens goed dan...
Ja, daar rechtsboven in de advertentie van Club Med staat een blauw dingetje, als je daar op de site met je muis op gaat staan, ziet het er zo uit...

En die link verwijst naar de pagina van de STER met Cookie informatie, die weer verwijst naar het register.
Geen wonder dat die site overbelast was, met zo'n duidelijke, niet te missen verwijzing...

Maar hoe ziet het register er uit?
Ook dat houdt niet over. Je zou een tekst verwachten als: Geef hier aan welke cookies niet geplaatst mogen worden. In plaats daarvan staat er: Uw advertentie voorkeuren. Duidelijk, niet?

Klik je op Uw advertentie voorkeuren dan kom je je op onderstaande pagina. Dit is een lijst van 27 bedrijven, waarbij ik gisteren maar bij 3 (drie!) bedrijven kon aangeven of ik cookies wilde accepteren. Bij de andere 24 stond: Onmogelijk te verbonden.

Bij de andere drie bedrijven, waarvan ik alleen AOL ken, stond de prachtige tekst: Geen cookie gevonden. U hebt dit bedrijf niet uitgezet en u hebt geen cookie van dit bedrijf.

*zucht*

Dit register wordt echt een enorm succes hoor...

Gerelateerd
Supercookies en "ja ik wil"

Hoeveel tweeling-rijksambtenaren zijn er?

Niet heel belangrijk, maar het fascineert me wel...
Tijdens de rechtszaak over het gebruik van het BSN op de Rijkspas, betoogde de landsadvocaat dat het gebruik van het BSN noodzakelijk was, want "er lopen bijvoorbeeld te veel ambtenaren rond die dezelfde voorletters, achternaam en geboortedatum hebben."
Ik weet best dat het voorkomt hoor, mensen met dezelfde geboortedatum, voorletters en achternaam.
Iemand wees me al op Jan de Vries die in allebei op 11 februari 1817 geboren zijn.
En iemand anders vertelde over een familielid, die een beroepsgenoot had met dezelfde achternaam, voorletters, geboortedatum en geboorteplaats als hij. Dit leverde op een gegeven moment allerlei heel nare problemen op.

Maar nu wil ik eigenlijk alleen weten: kan ik schatten om hoeveel ambtenaren het hier gaat? Een "sigarendoosjes-schatting" dus van het aantal rijksambtenaren dat dezelfde achternaam, voorletters en geboortedatum heeft.

Welke relevante informatie is beschikbaar.

1. Er wonen circa 16 miljoen mensen in Nederland.
2. De beroepsbevolking omvat ongeveer 8.600.000 mensen
3. Het Meerstens-instituut bericht dat er in 2007 circa 314.000 verschillende achternamen in gebruik waren in Nederland.
4. Volgens In Overheid werkten er in 2010 974.000 mensen in "de publieke sector", waarvan 124.000 bij de Rijksoverheid.
5. Er zijn 365 dagen in een jaar
6. De leeftijd van rijksambtenaren ligt tussen de 18 en de 65, wat dus 47 geboortejaren zijn

Eens kijken hoever we komen...

Hoeveel rijksambtenaren zijn tegelijk jarig?
124.000 : 365 = 340

Hoeveel ambtenaren hebben hetzelfde geboortejaar?
124.000 : 47 = 2640
Hierbij ga ik uit van een evenwichtige verdeling, wat natuurlijk niet zo is. De gemiddelde leeftijd van rijksambtenaren ligt waarschijnlijk tussen de 40 en de 45. Dit betekent vast iets voor mijn berekening - het aantal ligt waarschijnlijk hoger - maar dat negeer ik even.

Hoeveel ambtenaren hebben dan dezelfde geboortedatum?
2640 : 340 = 8

Binnen de Rijksoverheid zouden er dus maar 8 (of 16 ik ben er niet uit of ik nu paren of individuen heb uitegrekend) ambtenaren zijn met dezelfde geboortedatum.
Zelfs als ik corrigeer voor de onevenwichtige verdeling van de geboortejaren, door - ik noem maar iets - met een factor 10 te vermenigvuldigen, zijn dit dus maar 80 (of 160) mensen.

Is er een statisticus in de zaal?
Want, als bovenstaande berekening klopt, hoef ik niet eens meer te gaan rekenen aan het aantal achternamen dat rijksambtenaren kunnen hebben en hoeveel er dan dezelfde achternaam en geboortedatum hebben. Dat kunnen er dan nog maar heeeeel weinig zijn.

Het kunnen er natuurlijk wel "te veel" zijn, maar dat is een kwestie van interpretatie...

Plaatje: Twins van Christian Bachelier, maar eigenlijk van Roger Ballen natuurlijk

Handreiking Sociale Media

In het verlengde van mijn post van gisteren...
De provincie Noord-Brabant heeft de uitgangspunten van haar Handreiking Sociale Media gepubliceerd.
Ik kan er heel goed mee leven...



Nu alleen nog een handreiking voor leidinggevenden... ;-)


Gerelateerd
Gemeentelijke richtlijnen 2.0
2.0 richtlijnen voor werkgevers
Vrijheid van meningsuiting of zelfcensuur
Overheidsrichtlijnen 2.0: een mooi filmpje

Vrijheid van meningsuiting of zelfcensuur

Het afgelopen weekend heb ik nagedacht over de vrijheid van meningsuiting. Of preciezer geformuleerd, ik heb nagedacht over mijn vrijheid van meningsuiting, hier op dit weblog, op twitter en elders op de interwebs.
Aanleiding daarvoor was het artikeltje in Binnenlands Bestuur over de scriptie van Fatou van den Hoff: Geen betere censuur dan zelfcensuur. De scriptie staat blijkbaar ergens bij de Universiteit Leiden online, maar zegt Fatou, "eenvoudiger is het waarschijnlijk om een pdf opvragen [sic] via Art125aAW@yahoo.com." Dan stuurt ze je de scriptie op. Nou, dan doe ik het wel even met de samenvatting uit Binnenlands Bestuur.
De samenvatting die Binnenlands Bestuur maakt, luidt ongeveer: ambtenaren mogen meer zeggen dan ze denken. In die zin censureren ze zichzelf, waardoor werkgevers dat niet meer (expliciet) hoeven doen. Aan de andere kant, beknotten werkgevers vaak onrechtmatig de vrijheid van meningsuiting door te eisen dat ambtenaren allerlei dingen niet via hun privé twitteraccount of weblog mogen ventileren.
Vandaar dat ik me afgelopen weekend een paar dingen heb afgevraagd.

Censureer ik mezelf?
Ja natuurlijk censureer ik mezelf.
Ik blog en twitter echt niet over alles wat er in mijn privé-leven gebeurt en schrijf ook niet over alles wat er in mijn "openbaar" leven als ambtenaar gebeurt. (Al begrijp ik uit schampere opmerkingen die sommige mensen weleens maken, dat zij daar anders over denken...)
Maar, geldt deze zelfcensuur niet altijd en voor iedereen? Je vertelt tijdens een borrel, congres of verjaardag toch ook niet "alles." Daar ga je toch ook wel eens niet in op een discussie over iets dat jouw privé-leven of werkterrein aangaat? En je gaat toch ook niet altijd en overal je politieke voorkeur of frustraties rondtoeteren?
Ik heb de afgelopen jaren ook slechts bij uitzondering geschreven over iets wat direct met mijn "core business" - het toezicht op de archiefzorg en het archiefbeheer in Noord-Brabant en Limburg - te maken heeft. En in één geval heb ik er expliciet voor gekozen er geen inhoudelijke stukje bij te schrijven en heb ik alleen verwezen naar openbare bronnen. Ik geloof niet dat ik hoef uit te leggen dat we toen als inspectie midden in de heisa zaten en dat openbare uitlatingen van mij op zijn minst onhandig zouden zijn.
Er zijn ook gevallen die niet direct met mijn toezichtswerkzaamheden te maken hebben en waar ik wel een uitgesproken mening over heb, maar er toch niet over schrijf. Bijvoorbeeld omdat ik dat niet fair vindt tegenover collega's of omdat ik daarmee schade zou toebrengen aan allerlei samenwerkingsvormen. (Een slimme lezer weet in sommige gevallen dus toch hoe ik over bepaalde publicaties denk, zonder dat ik er over geschreven heb. Tussen de blogs doorlezen, heet dat...)
 Je kunt dit negatief geformuleerd zelfcensuur noemen, je kunt het ook "maatschappelijk bewustzijn" of professionaliteit of zoiets noemen.

Kan ik alles "zeggen" wat ik wil, of legt de provincie mij hierin beperkingen op?
Dit weblog bestaat nu ruim twee jaar en uit het bovenstaande blijkt al dat ik niet alles wil zeggen wat ik kan zeggen. Desondanks heb ik tot nu toe één keer één zinnetje aangepast op verzoek van mijn baas. Het was een onhandig geformuleerde zin over de toekomst van de provinciale archiefinspectie binnen de provincie Noord-Brabant. Maar dat is het enige.
Eind vorig jaar heeft ze de inhoud van dit weblog verdedigd tegenover een provincie- en een gemeentesecretaris. Verder laat ze nu en dan blijken dat ze mijn teksten wel leest, maar ze beschouwt ze als "van mij". Meestal is ze het er wel en soms is ze het er niet mee eens. En dat is maar goed ook.
 Wat dat betreft heb ik het getroffen bij de provinciale archiefinspectie Noord-Brabant en Limburg. 

En dan  nog dit
In het artikel in Binnenlands Bestuur (en ook in enkele reacties erbij) gaat het ook over "klokkenluiders." Ik geloof niet dat de vrijheid van meningsuiting zoals ik die hierboven beschrijf en uitoefen op dit weblog, iets te maken heeft met klokken luiden. Wat dat betreft hoop ik ook dat ik nooit echt een klok hoef te luiden, want ik denk helaas dat ook mijn werkgever dan door roeien en ruiten gaat om de klepel te verwijderen en de klok tot zwijgen te brengen.
(Eens kijken of ik dit ook mag schrijven...)

Gelezen: H. Abbad - Het vergeten dat ons wacht

Dit is een boek dat ik anders waarschijnlijk niet zou lezen, maar ik heb het van "Ome Jan" cadeau heb gekregen. Dus heb ik het toch gelezen.
De Colombiaanse schrijver Héctor Abad Faciolince, zoals hij voluit heet, is de zoon van Héctor Abad Gómez, een hoogleraar medicijnen die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in Colombia zich inzette voor betere voorzieningen voor de armen en later opkwam voor de mensenrechten. In augustus 1987 werd Héctor Abad Gómez vermoord, samen met enkele andere medestanders. Hoewel de daders nooit zijn veroordeeld, is het waarschijnlijk dat rechtse paramillitairen verantwoordelijk waren.
Het vergeten dat ons wacht is een soort hommage van de zoon aan de vader. Hij beschrijft hoe de twee mannelijke Abads leefden in een gezin met vijf vrouwen, hoe de Colombiaanse gegoede burgers leefden in de tweede helft van de twintigste eeuw en hoe het land gebukt ging onder dictatuur en terreur.
Maar het is geen verheerlijking, want de zoon beschrijft ook de minder plezierige kanten van de vader.
En ik weet eigenlijk niet wat ik er van vind...

Super-koekjes en "ja ik wil"

De cookies zijn weer in het nieuws...

Afgelopen anderhalve week ging het plots niet meer over gewone tracking cookies, maar over super cookies. Een soort gemuteerde variant van de gewone koekjes, zeg maar.
Het komt er op neer dat het bedrijf KISSmetrics trackingsoftware heeft ontwikkeld - ETags - die in staat is om het surfgedrag van gebruikers ook te blijven volgen nadat cookies verwijderd zijn. De techniek maakt gebruik van informatie in de browser-cache, de geschiedenis van bezochte websites. Security.nl schreef begin deze maand al:

In het rapport [onderzoekers van UC Berkeley, IKo] staat dat KISSmetrics ETags gebruikt om informatie in de browsercache van consumenten op te slaan. Als gebruikers hun cookies verwijderen, zijn ze via informatie van de ETags weer te herstellen.
Totdat het bedrijf met ETags stopte, was de enige manier om het volgen te stoppen het verwijderen van de browsercache na elke sessie of het installeren van AdBlock Plus.

Eergisteren stelden Jhim van Bemmel en André Elissen (beiden PVV) er zelfs schriftelijke vragen over aan de ministers Verhagen en Opstelten:

1. Heeft de minister kennis genomen van het artikel op de website Netkwesties betreffende de supercookies? 
2. Deelt de minister onze mening dat deze supercookies veel verder gaan dan de normale cookies en zich gedragen als een soort virus of malware, zo neen waarom niet? 
3. Vindt de minister ook niet dat deze cookies zouden moeten vallen onder computervredebreuk en het gebruik hiervan als zodanig verboden zou moeten worden, zo neen waarom niet? 
4. Hoe beoordeelt de minister het gebruik van de, in het artikel genoemde supercookies, in het licht van artikel 4.1 van het Besluit universele dienstverlening en eindgebruikersbelangen?

Ik heb de indruk dat die kamervragen een beetje als mosterd na de maaltijd komen, maar ja...

En dan is er nog de "opt-in"-problematiek. In juni besloot de Tweede Kamer dat bedrijven expliciet toestemming van gebruikers moeten vragen om cookies op hun pc's te mogen plaatsen (het zogenaamde opt-in). De bedrijven geven, uiteraard, de voorkeur aan een "opt-out"-regeling, waarbij zij altijd cookies mogen plaatsen, tenzij een gebruiker gezegd heeft dat dit niet mag. Komende dinsdag starten ze blijkbaar met een "volg-me-niet-register":

Vanaf aankomende dinsdag tonen de mediabedrijven en reclamenetwerken bij elke advertentie een icoontje dat naar een online 'volg-me-niet-register' leidt. Hier kan de bezoeker aangeven of, en welke, cookies hij wil weigeren.

Maar, als simpele gebruiker, maakt het me toch niet uit of ik door de hond of de kat wordt gebeten? Of ik nu iedere keer als ik op een andere pc op een nieuwe website kom, expliciet moet aangeven dat er geen cookies geplaatst mogen worden, of dat ik voor iedere PC (preciezer geformuleerd, ieder IP-adres dat ik gebruik) moet aangeven of een cookie wel of  niet geplaatst mag worden, het is hoe dan ook gedoe.
(Nog los van het feit dat er dus ook vastgelegd moet worden dat er niets vastgelegd mag worden...)

Gerelateerd
Cookieverbod, de volgende ronde
Kiezen voor koekjes
Nederlandse koekiemonsters

Studie bewijst waarom Comic Sans zo grappig is

New Study Explains Why Comic Sans Font So Hilarious (Season 1: Ep 8 on IFC)

Dus...

Meerssen in het UK Webarchive

Met een N-gram-viewer kun je de frequentie van woorden en zinsnedes in een corpus onderzoeken en visualiseren. Ik schreef begin dit jaar al over de N-gram-viewer van Google.
Sinds een paar dagen kun je in het UK Webarchive van de British Library ook zoeken via een N-gram-viewer. In de grafiek hierboven zie je hoe vaak "Meerssen" voorkomt in het Engelse webarchief. Vaker dan ik dacht, eigenlijk.
Het mooie is ook (en dat ontbrak volgens mij bij de GoogleBooks-versie) dat je kunt klikken op de waardes en dan meteen een overzicht krijgt van de relevante pagina's. Dit zijn de pagina's uit oktober 2010 waar Meerssen in voorkomt. (En door het UK Webarchive weet ik nu dus dat Meerssen een "zustergemeente" is van Sherborne.)
Verder werd Meerssen genoemd in een rapport van de Conservatieven over afvalverzameling. (Omdat wij hier verplicht zijn om gemeentelijke roze vuilniszakken te gebruiken in plaats van de standaard grijze zakken...)
En nog een ego-mededeling, ik word ook genoemd!

Hoe dan ook, dit zijn mooie dingen voor taal- en cultuuronderzoekers.
Het wordt toch tijd dat de KB zijn collectie websites gewoon open kan gooien, zodat dit soort dingen ook met het Nederlandse web mogelijk worden.

Gerelateerd
Cultuurgeschiedenis en taalontwikkeling
Websites archiveren of websites verzamelen?

Windows XP is tien jaar oud

Vandaag viert de wereld de verjaardag van Windows XP. Security.nl schrijft:

En ondanks allerlei nieuwere besturingssystemen, zoals Vista en Windows 7, is het nog altijd het populairste besturingssysteem. Volgens Statcounter heeft Windows XP 44% van de markt in handen, gevolgd door Windows 7 met 36%. In Nederland gebruikt nog 28% het oude platform, tegenover 39% van de gebruikers die inmiddels op Windows 7 zitten.

Iets meer dan twee jaar schreef ik hier over de verbindingssnelheden en de browsers van de bezoekers van de ED3-blog. Vandaag heb ik in Analytics eens gekeken naar de besturingssystemen die bezoekers tussen 19 juni 2009 en vandaag gebruikt hebben.

Klik voor een leesbare versie op de grafiek

Het overgrote deel van de bezoekers gebruikt Windows en de mobiele OS-en zijn bijna verwaarloosbaar.

En van de gebruikers die Windows gebruiken, was de afgelopen twee jaar meer dan de helft Windows XP. Windows 2000, NT en zelfs 98 zitten er ook nog tussen. Gelukkig geen Windows 95 meer.

Als je kijkt naar de bezoeken van de laatste zes maanden, zoals hier beneden, dan komen de gegevens ongeveer overeen met wat Security.nl meldt.

En browsers? Internet Explorer 6 werd de afgelopen zes maanden nog altijd gebruikt...

Gerelateerd
Internetverbinding en Internet Explorer

Plaatje: Windows 7 van xkcd

Israel in Google Streetview

Het was alweer een poosje rustig over Google Streetview, maar vandaag was er weer nieuws. Het Israelische ministerie van Justitie heeft bekend gemaakt dat Google ook de Israelische straten mag komen fotograferen. Haaretz meldt dat het ministerie benadrukt dat er "bijzondere" afspraken gemaakt zijn om de veiligheid en privacy van de inwoners te beschermen.

Relating to privacy issues, the Justice Ministry says Street View users in Israel will be offered an efficient, reliable way to blur images of license plates, places of residence and other objects. Google has also been asked to provide a full explanation of the Street View service, rights of citizens, and routes that the camera crews plan to follow. The ministry has also demanded that Google instruct Google Israel to heed legal proceedings in the country, meaning that any civil litigation brought by citizens against the company will be carried out in this country, despite the fact that Google's main center is in the U.S. Google has also promised not to dispute criminal claims that might be raised against Street View by arguing that the Law, Information and Technology Authority lacks standing to prosecute criminal claims against the company in Israel.

Dit past precies in de strategie van Google, want bij ieder nieuw land wordt gesteld dat er "bijzondere" afspraken gemaakt zijn. Terwijl al die afspraken zo goed als identiek zijn. Het enige dat in deze afspraken misschien uniek is, is dat de routes van de auto's van te voren bekend gemaakt worden.

Wat mij in dit geval interessanter lijkt, is wat Google beschouwt als Israel.
Zijn daarover afspraken gemaakt in de onderhandelingen?
Worden de bezette gebieden nu ook gefotografeerd?
Of beperkt Google Israel tot de grenzen van voor 1967?

Gerelateerd
Googlization in de Balie
Vrouw klaagt Google aan om haar ondergoed
Google en de grens met Duitsland

Plaatje: Vehicle Wrapping Google Streetview van Sign Language Ltd

Aanvulling op archieven in het buitenland plaatsen

Naar aanleiding van mijn bericht van afgelopen vrijdag nog een viertal aanvullingen waar mensen me op gewezen hebben.

1. VIR en VIR-BI
Voor de rijksdienst gelden het Voorschrift Informatiebeveiliging Rijksdienst (VIR) en het Voorschrift Informatiebeveiliging Rijksdienst - Bijzondere Informatie (VIR-BI). In het VIR staat beschreven dat de Secretaris-Generaal van ieder departement het informatiebeveiligingsbeleid moet vasstellen en welke aspecten in dat beleid opgenomen moeten zijn (artikel 3). In artikel 4 staan vervolgens de verantwoordelijkheden van het lijnmanagement. In dit voorschrift staan geen uitvoeringseisen, er staat alleen in dat departementsleiding en lijnmanagement iets moeten doen, niet hoe ze dat moeten doen. Het VIR-BI is een aanvulling op het VIR, die specifiek ziet op "bijzondere informatie":

Bijzondere informatie bestaat uit staatsgeheimen en uit overige kwetsbare informatie (niet-staatsgeheime bijzondere informatie), die weliswaar geen staatsgeheim is, maar toch meer beveiliging behoeft dan het algemene beveiligingsniveau biedt. Niet-staatsgeheime bijzondere informatie is dikwijls al op basis van een departementale regeling gemerkt, bijvoorbeeld ‘BZ-vertrouwelijk’ voor informatie, waarvan kennisname door niet bevoegden kan leiden tot nadelige gevolgen voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Het VIR-BI is een stuk concreter (en strenger natuurlijk) dan het VIR en beschrijft aan welke eisen voldaan moet worden als bijzondere informatie buiten de rijksdienst geplaatst wordt, gedeeld wordt met het buitenland en "gecompromitteerd" wordt. Ik heb niet de indruk dat er expliciet in het voorschrift staat dat bijzondere informatie niet naar het buitenland gebracht mag worden, maar het lijkt me wel dat dit (impliciet) het gevolg is van alle eisen.

2. Provinciale archiefverordeningen 
In alle provinciale archiefverordeningen - hier vind je die van Noord-Brabant - is (nu nog) een artikel opgenomen dat zorgdragers verplicht om de verplaatsing van archieven te melden bij Gedeputeerde Staten:

Artikel 20 1. De zorgdragers doen aan Gedeputeerde Staten tijdig mededeling van tenminste het voornemen tot: d. verandering van de plaats van bewaring van niet naar de archiefbewaarplaats overgebrachte archiefbescheiden.

In de praktijk gaat het hierbij voornamelijk om papieren dossiers die door lokale overheden bij particuliere bedrijven in bewaring gegeven worden, waarbij een aparte commissie van het LOPAI en Erfgoedinspectie bekijkt of de lokatie waar de dossiers terecht komen voldoet aan de eisen uit de Archiefregeling. Zoals al uit mijn post van vrijdag blijkt, is het blote feit dat de opslag in het buitenland plaats vindt, geen reden om een negatieve uitspraak over de opslagruimte te doen.

3. New South Wales 
In de Australische staat New South Wales geldt de regel dat voorwaarden gesteld worden, wanneer je informatie buiten de staat wil opslaan:

The purpose of this Authority is to provide approval for NSW public offices to transfer records out of the State for the purposes of storage with or maintenance by service providers based outside of NSW. This Authority establishes the conditions under which approval for this practice is given.

Deze "authority" geldt voor de opslag en bewerking van analoge en digitale archieven en toestemming wordt alleen verleend als "an appropriate risk assessment has been made and the records are managed in accordance with all the requirements applicable to State records under the State Records Act 1998."
Hier wordt specifieker uitgelegd aan welke eisen gedacht moet worden en hoe zo'n risk assessment er ongeveer uit moet zien. Er moet daarin in ieder geval aandacht besteed worden aan "the risk that a person in another State or country may claim ownership or otherwise take control of the records."
De uitzonderingen, dus de archieven waar de authority niet voor gelden, zijn ook interessant:

This Authority does not apply to records that are:

• taken interstate temporarily for business purposes e.g. for a business meeting. These are covered under the Normal Administrative Practice (NAP) provisions of the State Records Act. [...]
• to be transferred out of the State as a result of the transfer of administrative responsibility for a function or service to the Commonwealth or another State or Territory government or to a non government body or organisation. [...]
• over 25 years of age and identified as required as State archives in a retention and disposal authority approved by State Records [deze mogen de staat op grond van dit voorschrift niet verlaten. Als dat wel nodig is, wordt een aparte procedure doorlopen, IKo]
• inaccessible because they are not adequately controlled (i.e. not sufficiently described or tagged with metadata in compliance with standards issued by State Records)
• not covered by a current retention and disposal authority
• required for exhibitions or displays held interstate. In this case separate permission from State Records is required.

4. ADRI Advice 
Vorig jaar heeft het Australasian Digital Recordkeeping Initiative (ADRI) een advies gepubliceerd "on managing the recordkeeping risks associated with cloud computing." In dit advies wordt vooral gefocused op de risico-analyse die aan ieder besluit om "in the cloud" te stappen vooraf moet gaan. De Recordkeeping checklist [ja, ja, IKo] for government organisations considering using cloud computing service providers begint als volgt:

1. Should a cloud computing application be considered?
• Is the transfer or storage of official records outside of State / Country boundaries permitted under local regulatory frameworks?
-> If no, do not proceed.

Voorlopig heb ik de indruk dat het antwoord hier in Nederland op deze vraag zou zijn: "Uh, ik denk dat het wel mag, want er staat nergens dat het niet mag..."

En terwijl ik dit schrijf komen via de mail nog wat verwijzingen naar (buitenlandse) literatuur binnen...

Gerelateerd
Archieven in het buitenland plaatsen
Informatiebeveiliging door bewustwording? Ja natuurlijk!
Politie-DMS online vs Anonymous hackt politiewebsites

Gelezen: Donald Sturrock - Storyteller, the life of Roald Dahl

De mooiste boeken van Roald Dahl vind ik nog altijd Boy, Solo en de verhalenbundel Het wonderlijke verhaal van Hendrik Meijer. Van Dahl zelf wist ik niet veel meer dan in deze boeken beschreven stond en dat hij een lastige man was. De biografie van Sturrock heeft hier heel veel aan veranderd.
Het leven van Dahl was een bijzonder leven, zo bijzonder dat je je nu en dan afvraagt wanneer hij al die boeken en verhalen heeft geschreven. (Dat is sowieso wat ik me vaak afvraag bij schrijversbiografieën: Wanneer deden die mensen het werk waar ze beroemd door zijn geworden?)
Het beeld van Dahl dat ik mij nu zal herinneren is dat van een getekend man, die probeert om zijn pijn te verzachten door zich helemaal over te geven aan het vinden van een oplossing. Bijvoorbeeld toen zoon Theo een zwaar ongeluk kreeg en zijn leven afhankelijk was van een drain die steeds verstopte. Dahl heeft toen samen met een arts een nieuwe klep uitgevonden, die minder snel verstopt raakte. En toen zijn vrouw Pat McNeal een hersenbloeding kreeg terwijl ze zwanger was, heeft hij haar met harde hand weer aan het praten en functioneren gekregen. De grootste pijn in zijn leven was waarschijnlijk het overlijden van zijn oudste dochter toen ze zeven jaar was. Dat was een probleem dat hij niet kon oplossen.
En tussendoor schreef Dahl dus al die verhalen. Macabere verhalen voor volwassenen en soms groteske, soms lieve, soms hilarische verhalen voor kinderen. En die kinderverhalen doen het nu nog altijd goed bij kinderen, weet ik ondertussen uit ervaring.
Sturrock vertelt alles, maar dat doet hij heel evenwichtig, zonder dramatisch te worden, maar wel aangrijpend. Hij baseerde zich hierbij - uiteraard - op het archief van Dahl in het Roald Dahl Museum en diverse briefwisselingen van Dahl met zijn uitgevers en vrienden. Dahl is nog van voor het het digitale tijdperk, dus alles ging nog met pen, papier, enveloppe en postzegel. Ik ben nog altijd benieuwd hoe dit soort biografieën over een jaar of dertig er uit zien. Over hoeveel digitale correspondentie en concepten van boeken uit de jaren 1995 tot nu zullen autobiografen dan kunnen beschikken?

Een zijstap, maar wel een mooi verhaal in de biografie, gaat over de Noorse wet dat voordeuren naar buiten open moeten gaan. Ik heb een tijdje geleden een stuk gelezen over een serie over een Noorse politieman, die door Britten opgenomen werd. Een van de dingen waar de Britse scenarioschrijvers geen rekening mee hadden gehouden, was dat je in Noorwegen geen voordeur kunt intrappen, omdat alle deuren naar buiten open gaan. Deze verplichting is het werk van een van de voorvaders van Dahl. Deze dominee overleefde als een van de weinigen een brand in zijn kerk. De meeste kerkgangers probeerden door de deur te vluchten, maar dat lukte niet omdat deze naar binnen openging. De dominee ontsnapte samen met enkele anderen door onder een raam bijbels op elkaar te stapelen en door het raam te vluchten. Daarna is hij parlemenstlid geworden en heeft ervoor gezorgd dat alle buitendeuren naar buiten open moeten gaan.

Niet geblogd over de X-factor van Donald Duck

Een maand of drie geleden heb ik niet geblogd over de verkiezing die KB en NA organiseerden om vast te stellen welk "document" uit hun gezamenlijke collectie het topstuk met de grootste historische X-Factor is. Dus ik ga vandaag ook niet bloggen over de uitslag.
Het was namelijk voor iedereen op voorhand duidelijk dat de invloed van de Donald Duck op de Nederlandse geschiedenis veel groter en belangrijker is geweest dan de Vrede van Munster, het Plakkaat van Verlatinghe, de Grondwet van 1848 en de onafhankelijkheid van Suriname bij elkaar.
En het is natuurlijk ook voor een leek meteen duidelijk dat de tekeningen in het vrolijke weekblad veel verfijnder en mooier zijn dan bijvoorbeeld de tekeningen uit het Album amicorum van Jacob Heyblocq, het Zweder Getijdenboek of het Visboek van Adriaen Coenen.
Om die reden was het natuurlijk een volstrekt zinloze verkiezing, die geen blog waard is.

Archieven in het buitenland plaatsen

Tijdens een overleg zei gisteren iemand dat minister Donner recent had bepaald dat Nederlandse overheidsdata niet op buitenlandse servers mochten staan. Een vraag op Twitter leidde naar een ministeriële brief en antwoorden op kamervragen over "cloud computing." (Dank je Lina)
In de brief schrijft de minister:

Wat informatiebeveiliging betreft blijkt dat het via een «open» cloud uitbesteden van ICT diensten, dan wel opslag van informatie buiten Nederland, risico’s met zich meebrengt die nog niet voldoende kunnen worden afgedekt. Zo is privacybescherming nog geen integraal onderdeel van de wijze waarop «open» cloud toepassingen nu worden vormgegeven.
[...]
Dataopslag en server/infrastructuur-capaciteit: momenteel is in het kader van het Uitvoeringsprogramma Compacte Rijksdienst (project 4, ICT Infrastructuur) al een project «Krimp aantal datacenters» gestart, gebaseerd op een positieve kosten/baten analyse. Strikte eis hierbij is dat de data in Nederland blijven en veiligheid voor alle afnemers adequaat is en op een voor de gekozen toepassingen acceptabel niveau kan worden geregeld.

Er wordt dus niet expliciet gesproken over een verbod op plaatsing van data op buitenlandse servers.
Maar het zette mij wel aan het denken. Want wat is de consequentie van bovenstaande passage voor de huidige praktijk? Mogen Nederlandse overheidsdata wel naar het buitenland?

Neem de ruimtelijke plannen. Sinds 1 januari 2010 zijn overheden op grond van de Wet ruimtelijke ordening verplicht nieuwe ruimtelijke plannen te digitaliseren en te ontsluiten via ruimtelijkeplannen.nl. En waar staat de server hiervoor? Dat blijkt Helsinki, Finland te zijn.

Of, ander voorbeeld, een archiefdienst besluit de persoonskaarten van de bevolkingsadministratie te digitaliseren en laat deze indexeren in India. Daartoe worden delen van de scans naar India gestuurd, waar de namen, geboortedata etc overgetypt worden in Excel-sheets en weer terug naar Nederland gestuurd worden.

Of iets dichter bij huis, de gemeenten die op termijn te vernietigen archiefmateriaal over de grens (bijvoorbeeld bij Euro-Archive in Turnhout) hebben geplaatst en via scanning-on-demand documenten en dossiers die ze nodig hebben gestuurd krijgen.

Om nog maar niet te spreken over de diensten die het bedrijf Collar-IT aanbiedt:

Collar-IT heeft in Oeganda de beschikking over moderne scanfaciliteiten. Uw documenten worden in een veilige omgeving door kundig personeel gedigitaliseerd. Indien u uw archief niet kunt missen, dan verzendt u uw archief als luchtvracht. Indien nodig kunt u door scanning on demand alweer binnen 24 uur - in digitale vorm - beschikken over benodigde archiefdocumenten. U merkt bijna niet dat uw archief verplaatst is! Als u uw archief minder dringend nodig heeft dan verstuurt u uw archief als zeevracht naar de werkplaats van Collar-IT. Dat is nóg goedkoper en is ook nog eens beter voor het milieu.

Mag dit?
Moeten we dit willen?

Gerelateerd
Een cloudstrategie en alweer beroepsdeformatie
Terms of Service en Overheid 2.0 #kvan11

Afbeelding: Paal 20 van  Euregio-thingstodo.eu

1000memories bewaart je foto's voor eeuwig

1000memories.com belooft je foto's voor altijd te bewaren:

We know that forever is a challenge to guarantee. That said, we take the trust you place in us very seriously and do everything we can to make sure that your photos, stories and memories will be here for future generations.
We have taken several extraordinary steps to ensure that your memories will never be deleted:

• It is our policy to preserve your memories. On 1000memories, your account cannot expire, and we will never delete your photos, stories or memories (though you are free to do so yourself)
• We use the world's best data centers and data center technologies to protect and store your data. The data centers are audited and accredited to the same standards that banks use to store and protect your data. In the event that one data center shuts down, we store multiple copies of all of the content on 1000memories to ensure that if something ever happens to one copy, we have backups ready to go 
• We let you make unlimited copies of memory page content to store offline. We have an easy-to-use data export feature that lets you download your memory page at a click of a button, then save copies wherever you’d like. We wrote a bit more about it here 
• We are taking steps to make 1000memories content a part of official history by partnering with digital library systems. For instance, the Egypt remembers page was recently added to the official Internet Archive Collection of the Library of Congress and Bibliotheque Nationale

This is only the beginning. It is our mission to provide a safe place for your memories so that they can be passed down to future generations. This is as close to a permanent space for your memories that you’ll ever find on the Internet. And it should be.

KVW en RTME TV

RTME nieuws zondag 14 augustus from bc-tv on Vimeo.

Vorige week heeft T. meegedaan met KinderVakantieWerk Meerssen en het was een groot succes.
Het mooiste van KVW vind ik het enthousiasme van de leiding, die er ieder jaar in slagen om een week te organiseren die mooi uitgebalanceerd is. Beetje bouwen, beetje spelen, beetje schilderen, alles zit er in.
Het andere mooie vind ik de traditie. Ik heb als kind in 1985 meegedaan, heb daarna in 1992 en 1993 als leiding meegedaan en nu doet mijn zoontje weer als kind mee. En ik zag afgelopen week meer kinderen waarvan de ouders ook al als kind of leiding meegedaan hebben.

Hierboven zie je - vanaf 7.15 - de reportage die de lokale TV maakte. T. loopt verschillende keren door het beeld. Hij is dat blondje knulletje met een groen Master Yoda T-shirt.

De Raad voor Cultuur oordeelt (2/2)

En dan had de Raad voor Cultuur ook nog geadviseerd over de door de staatssecretaris voorgestelde nieuwe selectie-aanpak.
Zo duidelijk en overzichtelijk als het advies over de zorg voor de provinciale archieven is, zo onduidelijk en onoverzichtelijk is dit advies. Dat ligt deels aan de opbouw van het advies, met op pagina 4 een (de?) conslusie, daarna tien pagina's waarin de Raad antwoord geeft op de vier vragen die de staatssecretaris gesteld heeft en allerlei adviezen formuleert, gevolgd door een puntsgewijze samenvatting van anderhalve pagina, "afgevuld" met in de drie bijlagen een verslag van een expertmeeting, de ideeën van de Raad over digitale archivering en een notitie over het schrappen van de wettelijke adviestaak van de Raad. En voor een ander deel ligt de onduidelijk ook weer aan het taalgebruik van de penvoerder. (Die er volgens mij ook niet altijd met zijn hoofd bij was, getuige de verschrijving Raad van Cultuur op pagina 13).
In dit stukje beperk ik me nu tot de puntsgewijze samenvatting, daar lijken me de kernpunten van de ideeën van de Raad in te staan.
 De Raad vraagt zich, naar mijn mening terecht, af hoe vastgesteld kan worden dat deze nieuwe methode beter is zal werken dan de ondertussen blijkbaar vermaledijde PIVOT-methode. Daartoe zal eerst een grondige analyse en evaluatie van de PIVOT-methode uitgevoerd moeten worden. Daarnaast stelt de RvC dat er nog te weinig concrete praktijkervaring met de nieuwe methode is opgedaan, aangezien er pas één pilot is uitgevoerd.
Het derde punt van de Raad is een aspect waar ik ook al een tijdje mee worstel: "Er moet meer aandacht gaan naar het onderscheid tussen het wegwerken van de papieren achterstanden en de omgang met een digitaal archief." Ik heb ook de indruk dat er door het NA gezocht wordt naar één ultieme oplossing voor twee totaal verschillende problemen: Hoe zorgen we dat de papieren achterstanden snel, maar goed weggewerkt worden? vs Hoe gaan we (vanaf nu) digitale archiefstukken selecteren?
Daarna vraagt de Raad zich af of er verschillen zijn tussen de ministeries: waar is de nood het hoogst? Kunnen de achterstanden op alle ministeries met één methode weggewerkt worden. Hierbij valt op dat ook de Raad voorbij gaat aan alle andere rijks-zorgdragers, maar zich concentreert op de ministeries.
Punten vijf en zes: de trenanalyse is volgens de Raad interessant, maar hij stelt ook vast dat veel informatie pas op termijn gewaardeerd kan worden. Trends worden pas na een jaar of tien duidelijk, dus het is onmogelijk om direct bij het ontstaan van archiefstukken al vast te stellen of iets bewaard moet worden of niet. De Raad pleit daarom voor een soort getrapte waardering en selectie: na vijf jaar, na tien jaar en ten slotte na dertig jaar. Verder zou met name de culturele en historische perspectieven meer aandacht moeten krijgen. In dit voorstel gaat de aandacht vooral uit naar administratieve en bestuurlijke thema's.
Het zevende punt uit de samenvatting snap ik niet helemaal:

Er moet een voorstel komen voor het transparanter maken van archieven. Op welke manier biedt de nieuwe methode ook meer transparantie en inzicht in het proces, de regie en in het eindproduct voor de gebruiker?

Wat bedoelt de Raad met "transparantere archieven"? En wie is de gebruiker, waarvoor "het proces, de regie en het eindproduct" transparanter moet?
De laatste twee punten uit de samenvatting gaan over de rolverdeling binnen het nieuwe driehoeksoverleg en tussen het driehoeksoverleg en de maatschappij. De Raad vindt dat er voor het driehoeksoverleg kwalificaties opgesteld moeten worden voor de deelnemende CIO en de "derde onafhankelijke." En er is blijkbaar een kloof tussen "CIO, informatici en uitvoerders" aan de ene kant en archivarissen, ambtenaren en maatschappij (gebruikers in termen van de Raad) aan de andere kant. Ik geloof niet dat ik precies snap waarom de Raad deze twee groepen onderscheid. Ik bedoel: zijn CIO's, uitvoerders en archivarissen niet allemaal ook ambtenaren? Om welke kloof gaat het dan?


Maar uiteindelijk is mij niet helemaal duidelijk wat de Raad nu van de voorgestelde nieuwe aanpak vindt. Ik geloof dat hij er niet zo gelukkig mee is, maar dat staat er niet zo nadrukkelijk.


Gerelateerd
Een nieuwe selectieaanpak
De Raad voor Cultuur adviseert
De Raad voor Cultuur oordeelt (1/2)

Ik Google het even voor je

Weet je wat, ik Google het even voor je...
Wat is archief?
Of:
Hoe oud was Methusalem?
Of
Leporello?

En je moet echt even op de links klikken, want het is cool!

100 pagina's gescand voor 1 dollar

Chris Bellekom verwees vanmorgen naar een fascinerende stukje op TechCrunch:

1DollarScan works in the same way as Bookscan: after receiving physical books or other printed material from customers, the company scans the papers, and converts them into PDFs or DVDs. That’s what similar services do, too, but as 1DollarScan’s company name suggests, prices start at just $1 (for ten photos or 100 pages in a book, for example).

Het concept komt uit Japan, hieronder zie je hoe het werkt:  

Interessant, op deze manier krijg je dus je 'eigen' boeken digitaal, inclusief alle annotaties, vlekken en zo die er in zitten.

Opvallend is verder, dat boeken goedkoper zijn dan archiefstukken. Business documents zijn namelijk tien keer zo duur. Grote vraag is natuurlijk wel: hoe zit het met de metadata?

Google en privacy: VS vs EU

Interessant citaat in de New York Times:

For instance, in the United States, Mr. Werro said, courts have consistently found that the right to publish the truth about someone’s past supersedes any right to privacy. Europeans, he said, see things differently: “In Europe you don’t have the right to say anything about anybody, even if it is true.”

Aanleiding is een zaak in Spanje, waar verschillende individuen eisen dat informatie over hen uit de index van Google moet worden verwijderd:

Het ging onder andere om een slachtoffer van huiselijk geweld, die [sic] ontdekte dat haar adres eenvoudig via Google te vinden was, en iemand van wie informatie over een arrestatie uit haar jeugd nog steeds online stond.

Een ander interessant punt in het artikel in de NYT - dat zeker ook van toepassing is op digitale danwel gedigitaliseerde archieven - is wat de onderdirecteur van het Spaanse CBP zegt over de Spaanse "Staatscourant:"

The deputy director of the agency, Jesús Rubí, pointed to the official government gazette, which used to publish every weekday, including bankruptcy auctions, official pardons, and who passed the civil service exams. Usually 220 pages of fine print, it quickly ended up gathering dust on various backroom shelves. The information was still there, but not easily accessible. Then two years ago, the 350-year-old publication went online, making it possible for embarrassing information — no matter how old — to be obtained easily.

Publicatie, openbaarheid en toegankelijkheid op papier is toch anders dan digitale publicatie, openbaarheid en  toegankelijkheid, zeker als het om persoonlijke informatie gaat. Zie ook de publicaties van het CBP daarover.

Het gekke van de zaak in Spanje is dan weer wel, dat Google aangeklaagd wordt en niet de websites waar de betreffende informatie op te vinden is. In dit geval lijkt de zoekmachine me niet meer dan een doorgeefluik en zouden de getroffenen hun pijlen dus moeten richten op de "originele" publicaties.

Gerelateerd
Digitale vergeet-me-nietjes
Delete. The virtue of forgetting in the Digital Age - Viktor Mayer -Schönberger
Europees recht op vergeten worden

Plaatje: privacy van Sean MacEntee

Greplin: de zoekbalk van je leven

Greplin Demo from greplin on Vimeo.

Our goal is to make Greplin the search bar for your life. We want to simplify your personal web experience. Never again will you have to login to multiple websites and dig through mountains of data just to track down a single piece of forgotten information. Our goal is to keep everything in one place, so you can find what you need quickly and easily.

Dit ziet er indrukwekkend uit, in één zoekvenster zoeken in je eigen Twitter-updates, je mentions, je DM's, je contacten en berichten in Gmail, LinkedIn, Facebook (heb ik niet), Google Docs, Dropbox, Google Calender en nog zo wat...

De zoekfunctie lijkt redelijk snel en accuraat, al is die in Twitter nog een beetje raadselachtig. Ik heb een paar zoekopdrachten gedaan op basis van Tweets uit Backupify. Sommige vindt Greplin wel terug, maar andere van diezelfde dag niet. En dat lijkt niet te maken te hebben met een slotje op het twitter-acount.
Wat aan de "Twitter-vind-functie" wel nog interessant is, is dat hij zoekt in alle berichten uit je eigen timeline. Al heb ik wel de indruk dat dit maar tot een dag of vijf geleden is, het kan heel handig zijn.

Het bijzondere is verder dat allerlei diensten gratis zijn (de hierboven genoemde), dat er diensten zijn die alleen voor een premium-account ($50 per jaar) en er zijn diensten die "unlockable" zijn. Dat zijn er twee, die ik wel interessant vind: Delicious en Google Reader. De extra dienst komt beschikbaar wanneer je iemand anders uitnodigt en deze ook een "dienst" toevoegt. De "nieuweling" krijgt dan trouwens ook meteen de beschikking over een van de twee unlockable diensten naar keuze.
Dus, als je mij en jezelf een plezier wil doen, en je wil Greplin proberen, dan kun je je via deze link aanmelden.

En als je gepakt wordt, gooi je het in de wc

Het zijn van die scenes die je alleen uit (slechte) Amerikaanse films kent. Als de goejerik/slechterik betrapt wordt met incriminerende documenten, dan eet hij ze op, of hij spoelt ze door de wc. Dat laatste is wat Jason Savedoff (een "slechterik" in dit geval) deed op het moment dat de politie hem wilde arresteren.

Jason Savedoff may not have just stolen notable documents from the Maryland Historical Society, as police have charged, but prosecutors say he may have flushed at least one down a toilet as police closed in. Assistant State's Attorney Tracy Varda told a judge Tuesday that the document could not be recovered and it is not clear what it was.

Savedoff is de onderzoeksassistent van Barry Landau, een redelijk gerespecteerde verzamelaar van "presidential memorabilia" en auteur van The President's Table: Two Hundred Years of Dining and Diplomacy. Landau was ook aanwezig in de Maryland Historical Society toen Savedoff aangehouden werd en later vond de politie in het appartement van Landau nog allerlei documenten die normaal gesproken niet in particulier eigendom kunnen zijn:

They have traced over 200 of them to repositories in five states and Washington, D.C., and possibly, Cambridge University. Many others are, in the words of a prosecutor, "not the kind of things that are accessible — legally accessible — on the open market": letters written by Napoleon Bonaparte, Marie Antoinette, Sir Issac Newton, Ludwig von Beethoven, and a host of prominent scientists, artists, inventors, writers, and political leaders.

Maar wat deed Landau op de ochtend voordat hij betrapt werd in de Maryland Historical Society? Hij deelde cakejes uit aan de staf!

Landau introduced himself as a scholar and donated a copy of his first book to the society, and each time he came bearing cookies. But when officials tried to write him a thank-you note, it was sent back as undeliverable. An email address Savedoff gave also appeared to be invalid. Staff became suspicious and called a meeting, and planned to check their driver's licenses upon the next visit. Of Landau, Arnold said: "He certainly was very personable. He had class. He knew how to conduct himself in a research library." But Savedoff, of whom little is known, was "rough around the edges" and "repeatedly asked naive questions," he said.

Waar las ik nou laatst over het fenomeen dat wij nog altijd denken dat dieven er ook uitzien als dieven? En dat dieven dus hun uiterste best doen er als een betrouwbaar iemand uit te zien?

Gerelateerd
Archiefpolitie
Een paar losse eindjes
Diefstal in het Stadsarchief

Plaatje: CIMG0610 van Mr Fnord

Gelezen: Laurence Sterne - The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

VE1 Tristram Shandy from Visual Editions on Vimeo.

Zoals Robèrt Gillesse zei: Tristram Shandy is "hét Boek van de Briljante Gekkigheid." Briljant is het zeker en deze uitgave is daar bij ook nog eens heel mooi, met dubbel gevouwen pagina's, rode letters, lijnen, dubbel gedrukte pagina's, blanco pagina's, alles wat Sterne in de 18e eeuw bedacht had. Hier is de speciale "mini-site" die Visual Editions er bij gemaakt heeft. En nog wat foto's van het boek:

Het boek samenvatten is onmogelijk, het wordt verteld door en zou gaan over Tristram Shandy, maar in de negen delen, wordt deze niet ouder dan zes jaar. Over Tristram zelf kom je ook maar een paar dingen te weten: zijn neus werd gebroken tijdens de bevalling, zijn vader had hem eigenlijk Trismegistus willen noemen, maar dat ging fout bij de aangifte en hij werd als peuter per ongeluk besneden door een raam dat dichtsloeg terwijl hij naar buiten stond te plassen. De rest van het boek gaat van zijpad via uitweiding en omweg naar afdwaling.
Ik weet ook zeker dat ik lang niet alles gesnapt heb, dat komt deels door het Engels en deels doordat er heel veel verwijzingen naar contemporaine dingen in zitten. Maar de delen die ik wel snapte zijn heel humoristisch.

Waar ik me wel over verbaasd heb, en dat is ook wat Will Self in zijn inleiding schrijft, is hoe vastgeroest onze opvattingen over hoe een roman er uit moet zien nu zijn. Het post-modernisme is er niets bij...

Toren van Babel in Buenos Aires

Dat had ik gemist. In Buenos Aires heeft tot een paar weken geleden een heuse Toren van Babel gestaan. De spiraal was bekleed met dertigduizend boeken.

Bezoekers konden de toren ook beklimmen.

Mooi hoor.

Deze foto's zijn van Beatrice Murch, maar op Flickr vind je ook nog allerlei foto's. Bijvoorbeeld hier, hier en   hier

Mooiste TV (uit Duitsland en België)

"In de aanloop naar de 60ste verjaardag van de Nederlandse televisie schrijven redacteuren over dierbare tv-herinneringen." 
Vorige week ging het in de NRC onder bovenstaande "aankeiler" over de VPRO-kindertelevisie die ik ook nog gezien heb: onder andere Rembo & Rembo en Theo & Thea. Dat artikel congrueerde met een gesprek over een kinderserie dat H en ik hadden boven een bord ravioli in Murazzano en een conversatie met een paar generatiegenoten op het terras in Bonvicino - onder het genot van olijven, wijn en worst - over Duitse televisieseries. En alsof het nog niet genoeg was, schreef Edwin vorige week ook nog over vier TV-zenders die hij als kind kon ontvangen en vertelde Step Vaessen zondagavond ook over de Duitse televisie die ze als kind in Simpelveld bekeek..
Zoals Yvette schreef: op woensdag-middag - maar in de vakanties rond Kerstmis en Pasen ook op andere dagen - zond de Duitse TV (ik denk de ARD, maar het kan ook de ZDF zijn geweest) heel veel kinderprogramma's uit. Zo heb ik Pippi Langkous, Nils Holgerson, Heidi, Calimero en nog zo wat series volgens mij eerst in het Duits gezien en later pas de Nederlandse versies. Maar de echt Duitse series staan me het beste bij:
Löwenzahn, met Peter Lustig, een soort educatief-programma alla Willem Wever. Hierboven kun je een uitzending bekijken;
Meister Eder und sein Pumuckl, dat wonderbaarlijke getekende mannetje in de echte wereld;
Die Sendung mit der Maus, die zo mooi "klik-klik" met zijn ogen knipperde;
Ravioli, over een stuk of vier, vijf kinderen van een gezin die om de een of andere reden zonder ouders thuis bleven en moesten overleven op een voorraadkast vol blikken ravioli.
Het typische is, dat ik vroeger nooit het idee heb gehad dat ik niet verstond wat ik zag en dat mijn passieve kennis van het Duits nu nog heel erg goed is. Via Twitter bleek dat ik niet de enige was.
Mijn kinderen weigeren tegenwoordig trouwens naar Duitse programma's te kijken. "We verstaan er niets van!"
Overigens hadden wij in Zuid-Limburg ook nog de luxe van Belgische zenders: RTBF, BRT 1 en later BRT 2. RTBF keken we nooit - mijn passieve kennis van het Frans is dan ook belabberd - maar ook de BRT zond spannende kinderseries uit. Ik kan me in ieder geval nog Merlina herinneren, met de mooie, blonde Ann de Schrandere (Dit plaatje is natuurlijk niet uit Merlina, maar uit de film Zaman.  Ik kan me dit beeld uit die film wel nog herinneren. Ze zei tegen haar vader iets als: "En als je niet op let, ga ik naar Brussel en daar krijgen ze me helemaal!")

En nu vraag ik me af:
Konden kinderen in zeg Noord- of Zuid-Holland of Utrecht eind jaren zeventig, begin jaren tachtig echt alleen naar Nederland 1 en 2 kijken?
En de tweede vraag:
Wat vond jij mooie kindertelevisie?

Gerelateerd
Rod Stewart bij Dokkum vermoord

De Raad voor Cultuur oordeelt (1/2)

Terwijl ik met een KVAN-plu poseerde op een caroussel in Oneglia, publiceerde de Raad voor Cultuur zijn mening over de voorgenomen wijzigingen van de Archiefwet. Omdat de Raad dit in twee verschillende adviezen deed, zal ik er ook in twee berichten over berichten. Vandaag het advies over de zorg voor de provinciale archiefbescheiden na overbrenging naar de archiefbewaarplaats.

Ik geloof niet dat het overdreven is om te stellen dat de Raad brandhout maakt van het voorstel om een provinciearchivaris aan te stellen en Gedeputeerde Staten op die manier verantwoordelijk te maken voor de zorg voor hun eigen overgebrachte archieven. De korte samenvatting van het advies luidt:

De Raad acht dit voorstel nogal onvolledig uitgewerkt. Daarnaast acht hij deze wijziging tegen de achtergrond van hetgeen in de op 30 juni j.l. gepubliceerde archiefvisie ten aanzien van het archiefbestel nog ontwikkeld moet worden prematuur. Hij meent deze wijziging dan ook te moeten ontraden.

Eerder gaf de Raad trouwens al een korte reactie, die de toon zette.
Kern van de bezwaren van de Raad ligt denk ik in het zinnetje: "De Raad betreurt dit gebrek aan reflectie in hoge mate..."
De staatssecretaris maakt volgens de Raad nergens duidelijk waarom de wetswijziging nu en op deze manier moet worden doorgevoerd. Hierbij wijst hij ook, zoals ik ook al eerder deed, naar de totstandkoming van de Archiefwet 1995 en de argumenten die toen aangevoerd werden om de provincies juist geen "eigen" archieven te geven.
Daarnaast hekelt de Raad ook het ontbreken van een verwijzing naar de Herijking van het Interbestuurlijk Toezicht en de gevolgen daarvan voor de provinciale archiefinspectie en de Archiefwet.
De Raad maakt duidelijk dat ze wel snapt waarom de Archiefwet op het punt van de zorg voor provinciale archieven moet worden aangepast (bestuurlijk is afgesproken dat de provincies voor hun eigen archieven gaan betalen), maar vraagt zich af of een "tussentijdse" wetswijziging dan de juiste oplossing is. De Raad voelt meer voor de geleidelijkheid. Eerder raadde hij ook al af

om "halverwege de grote transitie die het archiefwezen thans doormaakt ook de Archiefwet zelf aan te pakken." Binnen de Nederlandse verhoudingen achtte hij het eigenlijk "vruchtbaarder om eerst een nieuw evenwicht te laten ontstaan om die vervolgens in wetgeving te bestendigen."

Voor dit concrete wijzigingsvoorstel betekent dit dat de Raad voorstelt dat "het Rijk" binnen de huidige Archiefwet, de zorg voor de overgebrachte provinciale archieven delegeert naar de colleges van Gedeputeerde Staten en een jaar of vier bekijkt hoe dit werkt. Daarna kan dit een permanent karakter krijgen door wijziging van de Archiefwet, waarbij de opgedane ervaringen mee kunnen wegen.

Ik ben benieuwd...

Archiefvisie
In zijn advies zegt de Raad ook nog een en ander over De Archiefvisie, waaruit blijkt dat hij eigenlijk, zoals zo velen, teleurgesteld is over de inhoud van de visie:

De Raad merkt allereerst op dat de archiefvisie door haar opzet en inhoud meer het karakter heeft van een strategische agenda dan een inhoudelijk uitgewerkte vizie op wenselijk beleid ten aanzien van de archieven. In haar opzet is deze visie meer een inventarisatie van agendapunten dan een toekomstperspectief voor een vitaal "bij de tijd te brengen" van archiefwezen en Archiefwet. Anders gezegd, de archiefvisie gaat feitelijk alleen over oplossingen.

Binnenkort een stukje over het tweede advies van de Raad, over waardering, selectie, CIO's en de rol van de Raad zelf.

Gerelateerd
De Raad voor Cultuur adviseert
De Archiefwet wordt gewijzigd
Ze wijzigen de Archiefwet
Vreemde gang van zaken
Het einde van de provinciale archiefinspectie
Sectoranalyse Raad voor Cultuur: archivaris = Calimero

Politie-DMS online vs Anonymous hackt politiewebsites

In mijn Google Reader stonden de volgende twee berichten bijna onder elkaar, alleen Dilbert stond er nog tussen.

Cops save paper with ZoHo Docs

Anonymous hackt politiewebsites VS

Ook een vorm van website-archivering

Philip Mendoça-Vieira heeft tussen september 2010 en juli 2011 per ongeluk zo'n 12.000 screenshots gemaakt van de homepage van nytimes.com en daar bovenstaand filmpje van gemaakt.

Having worked with and developed on a number of content management systems I can tell you that as a rule of thumb no one is storing their frontpage layout data. It's all gone, and once newspapers shutter their physical distribution operations I get this feeling that we're no longer going to have a comprehensive archive of how our news-sources of note looked on a daily basis. Archive.org comes close, but there are too many gaps to my liking.

This, in my humble opinion, is a tragedy because in many ways our frontpages are summaries of our perspectives and our preconceptions. They store what we thought was important, in a way that is easy and quick to parse and extremely valuable for any future generations wishing to study our time period.

Via Long Now-blog

Gerelateerd
Het archief van de krant
Websites archiveren of websites verzamelen

Van 1 "random" tweet naar de gegevens over een volledig gezin

I’ve gone from one tweet to knowing an entire family’s names, location, address, contact details, what they look like, how they are connected to the military and, potentially, where a part of the US army is coming under fire.

Dat is de, ondanks alles ook voor mij nog, schokkende conclusie van Joanna Geary in haar blog: Privacy and social media investigation: how I tracked down an entire family from one tweet.
Als onderdeel van een cursus over nieuwe media voor jonge studenten Journalistiek wilde Geary laten zien hoe simpel het is om informatie over privé-personen te achterhalen. Ze startte met een willekeurige tweet die afkomstig leek van iemand uit het Amerikaanse leger en eindigde via Google zoekopdrachten, LinkedIn en nog wat Googlen op Facebook:

Step 8
Clicking onto the couple’s Facebook profile reveals that they must have Facebook’s recommended privacy settings. This means that all their past profile pictures are publicly visible. So, I now have a lovely family photo to go with the names of the couple and their children.

Step 9
The couple have also been fantastically diligent with linking up with family members on Facebook. This means I now also get to see a list of profiles for the extended family. I learn the maiden name of the wife. It also turns out her mother has no privacy settings on her profile at all – her wall and all her photos are available to browse.

Hieruit blijkt dat het bij privacy dus niet zozeer om individuele blokjes informatie gaat, maar juist om het beeld dat ontstaat als verspreide informatie samengevoegd kan worden.

Zou dit ook in Nederland zo simpel zijn? Misschien dat ik er binnenkort eens een weekendje aan "opoffer"...

Gerelateerd
Social Network's Users Bill of Rights
Geef je privacy op, red de wereld
Europees recht op vergeten worden
Nog een keer dan: privacy en Web 2.0

Plaatje: I know who you are van Max Capacity +

Interne e-mail is geen archief

Terwijl ik mij verbaasde over de bureaucratie in de supermarkten in Italië - waar je bij de Famila, ook als er verder helemaal niemand in de rij bij de toonbank voor brood, vlees of vis staat, toch een nummertje moet trekken om geholpen te worden. Als je zonder nummertje een medewerkster probeert aan te spreken gebaart ze eerst naar de nummertjesmachine en dan naar de digitale zevenendertig aan de muur. Op het moment dat je een nummertje getrokken hebt, drukt zij dan op de "volgende knop" en roept dan, terwijl ze allervriendelijkst naar je lacht, "Trentaotto" - nou ja, ik dwaal af...
Terwijl ik mij in Italië dus verbaasde over de bureaucratie in de supermarkt ontstond hier een discussie over de bureaucratie rond de aanvraag van een wapenvergunning.
Wat bleek namelijk: toen Tristan van der V. in 2008 een wapenvergunning aanvroeg, was hij al eens in aanraking geweest met de politie. In 2006 hadden namelijk agenten geassisteerd bij de opname van Van der V. in een psychiatrische instelling. Deze informatie was wel bekend bij de politie en lag vast in een document, maar desondanks kreeg hij toch een vergunning.
En daarmee begon het zwarte pieten. Welke politieagent is medeschuldig aan de doden in Alphen a/d Rijn?
Tijdens een onderzoek door de rijksrecherche kon echter niet meer vastgesteld worden of een digitale kopie van het bewuste document wel of niet gemaild was naar de behandelaar van de vergunningsaanvraag. Eerst kon het pdf-bestand niet meer geopend worden, later bleek de e-mail (en de bijlage) niet meer vindbaar. Het enige dat er was, was een onvolledige afdruk van een e-mail. Ik citeer even Webwereld:

In het fysieke dossier (papier) vond het OM een uitdraai van een mail van de infodesk aan de behandelaar, daarop was te zien dat er een pdf-bestand als attachment was bijgevoegd. Vervolgens is er gezocht naar een digitale versie van die mail. Die werd teruggevonden, maar zonder het pdf-bestand. "Bij de afdeling infodesk, werden verzonden mails toentertijd opgeslagen in Word. Bij dat opslaan gingen de bijlages verloren."

Voor iedereen zal duidelijk zijn dat hier op zijn zachtst gezegd sprake is van slechte archivering.
Voor bijna iedereen zal ook duidelijk zijn dat het in dit geval niet relevant is of het pdf-bestand een kopie is of niet. Wat dat betreft is dit een mooie ontkrachting van de veel gehanteerde drogredenering dat de scans in het DMS "maar kopieën" zijn, en "dus niet archiefwaardig."
Op basis van deze ongelukkige toestand kun je ook vaststellen dat het voornamelijk over metadata gaat: wie heeft wanneer welk document verzonden en wie heeft dat document daarna gelezen.
En ten slotte blijkt uit deze casus ook dat redundantie onvermijdelijk is. Het is in zekere zin irrelevant dat het originele, papieren document er nog is. Het gaat om het digitale exemplaar dat in 2006 al dan niet ge-e-maild is.
Maar het frustrerende moet nu nog komen.
In een verder integer overkomend interview met de Volkskrant zegt de korpschef Stikvoort van Hollands Midden op 23 juli 2012 (helaas niet volledig online):

'Ons korps telt 2.300 medewerkers. Er zijn in tijd waarover we spreken honderdduizenden interne mailtjes uitgegaan. We bewaren alles wat volgens de Archiefwet bewaard moet blijven, maar het is een illusie te denken dat wij ook al onze interne mailtjes bewaren.'

Wat ik in deze passage zo ontmoedigend vind, is dat deze goede man dus nog altijd niet door heeft waarom archiefstukken en metadata vastgelegd en bewaard moeten worden. Ik bedoel, dat hele hijgerige stuk uit Webwereld gaat over de vraag wie wist wat op welk moment, wie heeft hier "de fout" gemaakt om een wapenvergunning af te geven. En om dat te kunnen vaststellen heb je archiefstukken en metadata nodig. Maar het enige dat de korpschef kan zeggen is: je denkt toch niet dat wij alle interne e-mails gaan archiveren. Sterker nog, hij zegt min of meer dat dit niet hoeft, want zijn korps bewaart alles conform de bepalingen uit de Archiefwet.
Nee meneer Stikvoort, niemand vraagt van u om alle interne e-mails te archiveren. Alleen die e-mails die nodig zijn om het handelen van het politiekorps te kunnen verantwoorden, dienen bewaard te blijven.

Chris Bellekom schreef naar aanleiding van deze casus dat een ramp DIV vaak van pas kan komen. In dit geval lijkt het nog weinig effect te hebben gehad.

Gerelateerd
150 dozen met e-mails?
E-mail is toch geen archief
E-mail reproductie
Als je niet van redundantie houdt, kun je nu naar huis

Met dank aan M. voor het interview uit de Volkskrant