Precisering van het #WOB-verzoek

Gisteravond onderstaand bericht naar de KB gestuurd:

Geachte meneer Van Trier,
In uw e-mail van 26 oktober 2011 verzoekt u mij op grond van artikel 3, lid 5 van de Wet Openbaarheid van Bestuur mijn informatieverzoek van 23 september 2011 nader te preciseren. Hierbij stelt u opnieuw dat mijn verzoek “zeer omvangrijk is” waardoor u specificatie nodig acht. Naar mijn mening is het genoemde vijfde lid vooral bedoeld voor informatieverzoeken waarin de “bestuurlijke aangelegenheid” waar het verzoek over gaat, niet concreet genoeg geformuleerd is, niet om de hoeveelheid openbaar te maken informatie te beperken.
En hoewel ik de indruk heb dat ik de bestuurlijke aangelegenheid concreet genoeg omschreven heb, namelijk de totstandkoming en uitvoering van het contract dat de KB op 14 juli 2010 met Google ondertekende, zal ik mijn verzoek hieronder toch nader toelichten. Daarbij merk ik op dat deze toelichting niet gelezen moet worden als een beperking van mijn initiële verzoek.
In principe bestaat mijn verzoek uit drie delen:

1. “Afschriften van alle documenten die gerelateerd zijn aan dit contract, waaronder ten minste alle informatie die bij de voorbereiding, afsluiting en uitvoering van dit contract, is uitgewisseld met Google en met derden, waaronder ook te verstaan de minister van OCW of andere ministers of aan dezen ondergeschikte organen of ambtenaren.”
Hierbij ben ik onder andere, maar niet hiertoe beperkt, geïnteresseerd in documenten waaruit blijkt:

• wie het initiatief genomen heeft tot het aangaan van het contract, Google, de KB of nog een andere partij;

• hoe de onderhandelingen tussen Google en KB zijn verlopen;

• op grond van welke afwegingen de KB besloten heeft om wel met Google en niet met andere potentiële partijen in zee te gaan;

• met welke andere bestuursorganen (zoals bijvoorbeeld de minister van OCW, EL&I of Buitenlandse Zaken) de KB overlegd heeft over de totstandkoming van het contract.

Maar ook van andere documenten, die wel gerelateerd zijn aan het contract, maar niet direct betrekking hebben op bovenstaande punten, ontvang ik graag afschriften.

2. “afschriften van het projectplan of de projectplannen waarover in de artikelen 1.11, 2.2, 2.3, 2.6 en 3.3 uit het contract gesproken wordt. Verder zou ik graag ook de informatie ontvangen die de KB op basis van artikel 2.5 uit het contract heeft moeten verzamelen voor Google.”
Dit lijkt me concreet genoeg. In de genoemde artikele van het contract worden specifieke documenten genoemd die Google en de KB moeten opstellen. Van al die documenten zou ik graag afschriften ontvangen.

3. “Ten slotte verzoek ik u dit informatieverzoek door te sturen naar andere overheidsinstanties die mogelijkerwijs beschikken over informatie in welke vorm dan ook over de totstandkoming en uitvoering van dit contract.”
Indien u met andere overheidsinstanties over dit contract overlegd of gecorrespondeerd hebt, dan zou ik ook graag afschriften ontvangen van alle documenten met betrekking tot dit contract, die zich bij deze instanties bevinden.

Hopelijk heb ik hiermee mijn verzoek voldoende geconcretiseerd opdat u uiterlijk 21 november 2011 een besluit kunt nemen. Mocht u nog behoefte hebben aan telefonisch overleg, dan kunt u mij woensdag 2 november of vrijdag 11 november tussen 10.00 en 11.00 uur bereiken via 043-3******.

Vriendelijke groeten,
Ingmar Koch

Ik hoop maar dat het nu duidelijk genoeg is...

Gerelateerd
Opnieuw e-mail van de KB #WOB
Een tweede WOB-verzoek voor de KB

Plaatje: Play me some T-shirts

18 maanden voor 10 vervalsingen

Agent Jason Helmn met een van de vervalsingen

Afgelopen week is in Engeland Rizvan Rachman veroordeeld tot 18 maanden cel voor het verkopen van valse schilderijen. Jason Helmn, de agent hierboven op de foto, zei:

"To be able to pass off fake paintings as genuine paintings and also provide documentation and more importantly give provenance for the paintings is very clever indeed.
"I'm sure he did a lot of research before he actually sold these paintings."
"Mr Rahman's reputation was pretty renowned in art world. After the first couple of galleries I contacted, it quickly became quite obvious that Mr Rahman was well-known and his reputation for selling fake paintings went before him."
"He hasn't admitted to forging them himself but we suspect he may have done that."

Wat ik zo bijzonder vind aan de kunstwereld is toch wel de manier waarop er met vervalsingen om gegaan wordt. Uit de artikelen (Delicious Stack) die ik er nu over lees, blijkt alweer dat galeries en veilinghuizen vervalsingen wel opmerken, maar het schilderij dan gewoon terug sturen naar de aanbieder en het geld terug vorderen. Uit Provenance was me ook al duidelijk dat het niet gebruikelijk om dan nader onderzoek te laten instellen.
Uiteindelijk is Rachman definitief tegen de lamp gelopen omdat hij een schilderij van Jack Pender verkocht aan David Lay, een goede vriend van de schilder.

Realising it was a fake, he contacted the artists' son, Robin Pender, and together the two men researched Rahman's collection and passed their findings on to the police.[...]
Mr Lay said: 'I've read that the famous auction houses like Sotheby's, Christie's and Bonham's were the ones who spotted this - but it was a Penzance boy.
'I just thought there was something not quite right.
'I knew Jack and I know Robin. Robin and I looked at some databases and realised there were between a dozen and 20 Jack Pender fakes doing the rounds.
'I was incensed, because it quickly became obvious I was dealing with a person who was trying to deceive me and he'd already deceived others."
Robin Pender said: 'It wasn't immediately obvious they were fakes.
'I can understand why people were taken in, but I could tell by a combination of things that they weren't Dad's.
'For example the shape of the boats, the style and the way the whole thing seemed over embellished.
'I'm really pleased we cleaned up the market, because people were being conned.'

Wie houdt nu wie voor de gek, vraag je je dan toch af.

Gerelateerd

Gelezen: L. Salisbury & A. Sujo - Provenance

I manage records - Are you a vampire?

"What exactly does a records manager do?"
"Uhm well, manages records. You didn't see that coming?"
"No I guess I didn't, I wasn't aware we have a music collection here at Big Fat Enterprises..."

Helaas is het eind weer een beetje braaf en voorspelbaar...

Via Jack Karelse.

Helden, goeroe's of inspiratiebronnen

Vorige maand schreef Max B. over een "goeroe-lijstje" waarbij hij mij op een lijn stelde met Eric Ketelaar. Ik vond dat toen al te veel eer. Na heel wat heen en weer gepraat hier en hier over de waarde van goeroes en wie allemaal wel en niet op dat lijstje moest staan, publiceerde Max begin deze week zijn "helden".
Het is een indrukwekkend lijstje waar ik tussen sta: Thomas Friedman, Eric Ketelaar, Steve Bailey, Davied van Berlo en Alex Wright,  alleen van die laatste had ik tot maandag nog nooit gehoord. Ik ben vereerd met de keuze van Max, vooral door de status van de vijf anderen, maar ook om het amusante jury-rapport. Ik voel me nog meer vereerd (tot op het ongemakkelijke af inderdaad) door de reactie van Marco.
Wat mij de afgelopen dagen ook opviel is dat allerlei mensen namen van "goeroes" droppen, zonder dat ze enige context of toelichting er bij geven. Vandaar hier - in willekeurige volgorde maar met een korte toelichting - de zes helden die me nu te binnen schieten, waarbij ik er voor kies om verschillende mensen niet met naam en toenaam te noemen. Ze weten zelf waarschijnlijk wel ik bedoel (en de goede verstaander weet het waarschijnlijk ook wel):

AvdP
Blogt nu en dan, twittert regelmatig (achter een slotje) maar is vooral via de e-mail onmisbaar. Zeer deskundig als het gaat over openbaarheid, selectie en vernietiging en archiefwetgeving. (En daarnaast ook bezeten van eten, modeltreintjes, iets met het NAP en nog zo wat dingetjes...) Altijd bereid tot meedenken, becommentariëren en helpen.

FB
Blogt nooit, twittert zelden, maar publiceert wel heel veel via andere kanalen. Voor mij de grote deskundige als het gaat om digitale archivering, omdat hij als een van de weinige er in slaagt om de (op zich eenvoudige) archivistische principes toe te passen op complexe technische toepassingen en vice versa. Zijn muzieksmaak is niet altijd de mijne, maar zijn humor bevalt me dan weer wel.

L'Archivista
Ik volg het weblog van Bonnie Weddle nu al een paar jaar en heb ook al verschillende keren naar aanleiding van berichten van haar op deze weblog stukjes geschreven. Twee dingen die het weblog voor mij interessant maken: ze schrijft regelmatig over allerlei concrete problemen waar je tegen aanloopt als het gaat om digitale archieven. Daarnaast is zij eigenlijk mijn "blik" op de Amerikaanse archiefwereld, omdat zij ook schrijft over allerlei Amerikaanse congressen, bijeenkomsten en gebeurtenissen, waar ik anders nauwelijks iets van zou weten.

Edwin Mijnsbergen
Digitale veelvraat, die van "kennis delen" zijn beroep heeft gemaakt. Zoals Christian omschrijft:

Nooit te bang om zijn mening te geven, proberen te begrijpen, proberen te duiden, vragen te stellen, antwoorden te zoeken en de discussie daarover aan te gaan. Hij leest en hij schrijft, hij verklaart zoveel mogelijk, geeft richting en betekenis. Maar bovenal blijft hij daarbij altijd dicht bij zichzelf.

En daar komt bij dat hij in het echte leven ook nog eens aangenaam gezelschap is.

Christian van der Ven
Al is het alleen maar omdat hij bijna vijf jaar geleden met Archief 2.0 begonnen is. Maar dat is niet het enige. De banen van Christian en mij staan in de archivistiek ongeveer diagonaal tegenover elkaar. Hij is vooral bezig met de bezoekers die met "oude archieven" aan de slag willen, terwijl ik vooral bezig ben met het overtuigen van ambtenaren en bestuurders dat ze goed voor hun verantwoordingsinformatie moeten zorgen. Hoewel ik vaak gekscherend zeg dat "oud papier" mij niet interesseert, vind ik de manier waarop Christian schrijft over hoe archiefdiensten zich kunnen of moeten ontwikkelen erg interessant.
En Christian heeft een eigenschap die ik niet heb: onuitputtelijke diplomatie. Hij kan zo netjes tegen mensen zeggen dat hij het niet met ze eens is, of dat ze iets misschien op een andere manier moeten doen. Daar ben ik  regelmatig jaloers op.

Eric Ketelaar
De enige die ook op het lijstje van Max staat. Mijn eerste en mijn laatste college bij Archiefwetenschap waren van Ketelaar. Wat ik me daar vooral van herinner is het enthousiasme, de nieuwsgierigheid en de deskundigheid. Zoals Max ook min of meer zei: bij iedere gelegenheid weet hij je wel te verwijzen naar een relevant boek of artikel (dat vaak ook nog van zijn eigen hand is). En ook nu nog is hij nooit te beroerd om je ergens mee te helpen.

Opnieuw e-mail van de KB #WOB

Vandaag opnieuw een e-mail van de KB en blijkbaar leest men bij de KB mee... (Wat ik natuurlijk ook zou doen als ik in hun schoenen stond)

Geachte heer Koch,

Dank voor uw (helaas afwijzende) reactie op onze uitnodiging tot een gesprek, dat mede was bedoeld u de gelegenheid te geven tot nadere specificatie van uw verzoek. Aangezien u ons een zeer omvangrijk WOB-verzoek stuurde, verzoeken wij u ingevolge artikel 3 lid 4 WOB om dit alsnog te preciseren. Wilt u ons laten weten op welke wijze wij u hierbij behulpzaam kunnen zijn? Wanneer u daartoe prijs stelt op telefonisch contact of een gesprek in de KB, wilt u dan op korte termijn enkele voorkeurdata en –tijden aangeven en het telefoonnummer waarop wij u kunnen bereiken? Ook de novemberdata die ik in mijn vorige mail voorstelde, zijn nog mogelijk.

Met vriendelijke groet,

Gerard van Trier
Directiesecretaris / Corporate Secretary

Ik ga de komende dagen maar eens nadenken over de manier de KB mij kan helpen bij het eventueel specificeren van mijn verzoek. Hierbij vraag ik me wel af hoe omvangrijk "omvangrijk" nu eigenlijk is.
Hulplijnen zijn uiteraard weer welkom...

Gerelateerd
E-mail aan de KB: "Ik kom niet langs" #WOB
Een tweede WOB-verzoek voor de KB

Plaatje: dit t-shirt is van http://www.wormarketing.de/ (en ik heb nog een hele collectie WOB-shirts...)

Hybride handtekeningen

Ik ben nog altijd bezig met een blogje over duurzaam digitaal ondertekenen, naar aanleiding van dit bericht. Eerder werd ik afgeleid door de rol van een vervalste handtekening in een rechtszaak en gisteren stuurde een van "mijn helden" (waarover later misschien meer) een link naar IntelliStamp van het Antwerpse bedrijf Inventive Designers.
IntelliStamp is een zogenaamde "hybride handtekening", ik citeer even uit een whitepaper (pdf):

Hybride handtekeningen worden op digitale documenten geplaatst, maar zijn ook zichtbaar op het document. Dit zorgt ervoor dat als het document wordt afgedrukt, de hybride handtekening ook mee op het papier verschijnt. Dit laat toe zowel het digitale document en het papieren document te verifiëren.
[...]
Hybride handtekeningen zijn een wettelijke manier om de authenticiteit van documenten te garanderen. Ze maken op een legale manier de brug tussen digitale en papieren documenten, zodat elke betrokken partij zelf kan kiezen welk medium hij verkiest (papier of digitaal).

Hiernaast zie je hoe zo'n hybride handtekening er uit zou kunnen zien. Het is in feite een QR-code die je aan een document (Word, Jpeg, PDF) toevoegd. In de "handtekening" kun je verschillende dingen opnemen:
- versleutelde inhoud
- metadata
- een verwijzing naar het "archief-exemplaar"
- een digitale handtekening.

Het spannende van IntelliStamp zit natuurlijk in het "verificatie-proces". Hieronder een filmpje hoe dat in zijn werk kan gaan.

Het ziet er indrukwekkend uit, maar ik vraag me al de hele dag af wat hier nu de toegevoegde waarde van is. Ik bedoel: het is heel mooi dat ik van huis uit het "archief-exemplaar" van de afzender kan opvragen en kan vergelijken met het exemplaar dat ik in handen heb. Maar dat kan ook op andere manieren geregeld worden. En als ik Engelfriet goed begrijp, zijn in Nederland handtekeningen zelden juridisch noodzakelijk.
Waarom zou ik dit dan gebruiken? En welke gevolgen heeft dit voor de duurzame toegankelijkheid van de originele (digitale) documenten?

Ik pieker er nog een paar dagen over, terwijl ik verder nadenk over het blogje over duurzaam digitaal tekenen. Maar jullie ideeën en inzichten zijn natuurlijk van harte welkom.

Ondertussen in Toledo... #CITRA2011

Deze week vindt in Toledo de International Conference of the Round Table on Archives (CITRA 2011) plaats. De Flying Reporters van de ICA brengen hier live verslag uit. Hoewel ik me er van bewust ben dat het verslag gekleurd is door de auteur, is het wel apart om te zien wat de Algemene Rijksarchivaris in het buitenland vertelt over de Nederlandse situatie:

The first speaker, Martin Berendse (National Archivist of the Netherlands as well as President of the ICA), spoke about the recent development in this area in the Netherlands. He stressed for instance on the fact how important it is to conduct the appraisal early in the record creating process. “Appraisal policy is vital.” The Netherlands are working towards a system with retention schedules (“information register”). The situation has traditionally been that the National Archives haven´t been able to play any significant role in the Records Management at the authorities at all. This is about to change, and Mr Berendse pointed out how important it is for the Archives to enter the process at an early stage. The National Archives are more and more about to supply the authorities with archival competence. The archival profession has to get more modernized, in order to adapt it to the demands of the digital era. The skills of the archivist are increasingly being realized by the authorities: “The archivist is more trusted in a digital era, than in a paper era.”

Behalve het feit dat we volgens mij al jaren met "retention schedules" werken - maar dit wijt ik maar aan de auteur - verbaast vooral de laatste zin me...

In het Scheepvaartmuseum

De magnifieke overkapping van de binnenplaats

Gisteren en eergisteren was ik met T. in Amsterdam, dat is ondertussen een jaarlijks uitje van ons tweeën. Ieder jaar spreken we ook af met Oom F. en deze keer was de plaats van het rendez-vous: Blijburg aan Zee. Het weer werkte mee, dus we hebben een hele tijd buiten in het zonnetje gezeten, Brugse Zotte gedronken, tortilla-chips gegeten en Uno gespeeld. Eigenlijk wilden we ook aan het strand eten, maar aangezien er binnen geen tafeltje meer vrij was, zijn we maar naar Ponteneur gegaan. Ook lekker en gezellig. (Dank aan Petra en Sabine voor de tips...)
Het doel van ons tripje naar Amsterdam was dit jaar het gerenoveerde en begin deze maand heropende Scheepvaartmuseum. Over het dak over de binnenplaats (zie foto boven) is al het nodige gezegd, T. kon daar alleen maar "Wauw!" aan toevoegen. Maar ook de rest van het museum is heel indrukwekkend, met de collectie globes en navigatie-instrumenten als hoogtepunt.

Het museum heeft een stuk of zeventig globes die allemaal dateren van voor 1850 en waarvan een klein deel "hemelbollen" zijn. De globes staan allemaal bij elkaar, waardoor je mooi de ontwikkeling van de "kennis van de wereld" kunt zien. Uiteraard kun je de bollen niet ronddraaien, maar daar heeft het museum iets op gevonden. Aan het eind van de zaal staat een pilaar met daarop een soort Saturnus voor een enorm projectiescherm. Met de schijf kun je negen verschillende globes op het scherm laten verschijnen en met de bol kun je de projectie rond draaien. Hierdoor kun je de verschillende globes toch van alle kanten bekijken.

In de ruimte met de navigatie-instrumenten ligt iets vergelijkbaars. De instrumenten hangen thematisch bij elkaar: breedtegraad, lengtegraad, diepte, snelheid. En bij ieder instrument wordt duidelijk uitgelegd waar het voor dient en welk "probleem" ermee opgelost werd. In het begin van de zaal ligt een dik boek, waarop een - fictief - scheepsjournaal van een reis van Texel naar Batavia wordt geprojecteerd. Hierin wordt op verschillende momenten gebruik gemaakt van de instrumenten uit de expositie.

Het museum heeft duidelijk niet bespaard op de touchscreens en interactieve dingetjes. Zo staat er in een ruimte een enorme "touchtable" van zeker 10 meter lang en 2 meter breed waarop je zelf een digitale expositie met behulp van digitale reproducties uit de collectie kunt inrichten. Deze expositie wordt daarna ook weer op een bioscoop-groot scherm geprojecteerd. Hieronder zie je de tafel en hier zie je een van de exposities die wij gemaakt hebben.

Op www.mijnscheepvaartmuseum.nl kun je trouwens ook van huis uit een expositie maken.

Al die knopjes, touchscreens en interactiviteit hebben natuurlijk ook één groot nadeel: het is leuk als je er alleen mee kunt spelen. Wij waren gisteren redelijk vroeg (half tien) in het museum en waren alleen in de zalen van de globes en navigatie-instrumenten en de zaal met servies en glaswerk (dat klinkt veel saaier dan het is, ook hiervoor heeft het museum een spannende oplossing verzonnen). Wij hadden dus alle tijd om op knopjes te duwen en met schermpjes te spelen. Toen we wat later op de ochtend in het deel over de walvisjacht en het leven in de Gouden Eeuw kwamen, was het daar al redelijk druk, waardoor het interactieve al een stuk minder leuk wordt. Als je gaat, zorg dus dat je er vroeg bent.

Iets anders wat ik niet helemaal snap is de indeling. Het gebouw bestaat uit vier afdelingen (Noord, Oost, Zuid en West) van drie verdiepingen, maar je kunt alleen vanaf het grote binnenplein van de ene naar de andere afdeling lopen. Je kunt dus niet eerst de hele eerste verdieping, dan de hele tweede verdieping doen, daarvoor moet je steeds naar beneden en weer naar boven.

Was er ook nog iets archiefachtigs? Jazeker, een archiefkast uit het begin van de 19e eeuw...

Archiefkast van het kantoor Walvisvaart te Harlingen,
1800-1825. Waarschijnlijk is de kast onderdeel geweest
van het kantoormeubilair van de Groenlandse en Straat
Davidse visscherij Sociëteit (1825-1834)

Maar, alles bij elkaar is het museum zeer zeker een bezoek waard!

Plaatjes: de foto van het nieuwe dak is van Screenpunk, de rest heb ik zelf gemaakt (met de BB, wat de beroerde kwaliteit ook meteen verklaard)

Amerikaanse Best Practices

Vorige week vond in Lexington de Best Practices Exchange 2011 plaats. Bonnie Wedle, een van mijn Amerikaanse "goeroes", schrijft er enkele interessante dingen over:

Users do not use digital collections in the same way as they use paper collections, and we cannot guess how digital collections will be used. For example, LC assumed that researchers would want textual records, but a growing number of researchers want image files of textual records.

Dat laatste is een bijzondere constatering die een eigenlijk in gaat tegen de berichtgeving in de NRC over "het digitale drama"
Het volgende citaat lijkt dan weer in tegenspraak met het eerste:

We also need to start thinking in terms of “Big Data.” The definition of Big Data -- what can be easily manipulated with common tools and can be managed and stewarded by any one institutions -- is rather fluid, but we need to start thinking in these terms. We also need to be aware that Big Data may have commercial value, as evidenced by the increasing interest of firms such as Ancestry.com in the data found in our holdings. 

Het volgende citaat is niet alleen waar Christian eerder al over schreef en waar volgende maand een Speel-en-deel-sessie aan gewijd wordt, maar vooral de eerste paar zinnen zijn 100% Archief 2.0:

We have to switch to a self-serve model of reference services. Growing numbers of researchers do not want to come to us, ask questions of us, and then use our materials in our environment. They want to find the materials they need and then pull them out of our environment and into their own workspaces. We need to create systems and mechanisms that make it easy for them to do so. As a result, we need to figure out how to support real-time querying of billions of full-text items and the frequent downloading by researchers of collections that may be over 200 TB each. We also need to think about providing tools that support various forms of collection analysis (e.g., visualization).

De gebruiker heeft de archiefdienst alleen maar nodig om de "data" beschikbaar te stellen, daarna moet hij er mee kunnen doen wat hij helemaal zelf wil.
En tenslotte nog een citaat dat de digitale problemen van archiefdiensten, bibliotheken en overheden in het algemeen weergeeft: de enorme omvang van de digitale informatie die we moeten gaan beheren en beheersen:

The sheer volume of the electronic data cultural stewardship organizations need to keep is a challenge. LC has acquired the Twitter archive, which currently consists of 37 billion individual tweets and will expand to approximately 50 billion tweets by year’s end. The archive grows by 6 million tweets an hour. LC is struggling to figure out how best to manage, preserve, and provide comprehensive access to this mass of data, which researchers have already used to study the geographic spread of the dissemination of news, the spread of epidemics, and the transmission of new uses of language.

 De opzet van die Best Practices Exchange is ook wel interessant:

For the past few years, those of us who have attended the BPE have tried to adhere to the principle that “what happens at BPE, stays at BPE.” This doesn’t mean that we don’t share what we’ve learned at the BPE (hey, I’m blogging about it!), but it does mean that we’re sensitive to the fact that candor is both essential and risky. The BPE encourages people to speak honestly about how and why projects or programs went wrong and what they learned from the experience. Openness of this sort is encouraging; all too often, we think that we’re alone in making mistakes. It's also helpful: pointing out hidden shallows and lurking icebergs helps other people avoid them. However, sometimes lack of senior manager commitment, conflicts with IT personnel, and other internal problems contribute to failure, and colleagues and supervisors occasionally regard discussion of internal problems as a betrayal. As a result, BPE attendees should exercise some discretion, and those of us who blog about the BPE should be particularly careful; our posts are a single Web search away.

Was er een paar weken geleden in Nederland niet ook een bijeenkomst die volledig ging over mislukte projecten?
En zou dat niet een interessante "lijn" zijn tijdens #KVAN12?

Plaatje: Geek & Poke

E-mail aan de KB: "Ik kom niet langs" #WOB

Gisteravond heb ik naar aanleiding van zijn e-mail van afgelopen woensdag onderstaande tekst naar meneer Van Trier van de KB gestuurd:

Geachte meneer Van Trier,

U nodigde me mij eerder deze week uit om naar Den Haag te komen, zodat u door het mondeling verstrekken van inlichtingen aan mijn wob-verzoek zou kunnen voldoen. Ik heb echter besloten om niet op deze uitnodiging in te gaan.
Op grond van het tweede lid van artikel 7 van de Wob, dient u mij de opgevraagde informatie te verstrekken in de door mij verzochte vorm. De Memorie van Toelichting is hier ook duidelijk in. In dit geval heb ik niet gevraagd om een mondelinge toelichting of een uittreksel of samenvatting, maar om afschriften van diverse documenten. De wet noemt twee redenen waarom van de verzochte vorm kan worden afgeweken, maar het aantal opgevraagde documenten valt daar niet onder.
Ook de jurisprudentie is hier overigens helder over, zie bijvoorbeeld ABRvS 11 februari 2009, nr. 200804756/1, LJN BH2521 (http://www.rechtspraak.nl/ljn.asp?ljn=BH2521). Hierin stelt de Raad van State dat alleen mag worden afgeweken van de door de verzoeker gewenste vorm, als dat niet tot gevolg heeft dat relevante informatie niet verstrekt wordt. Het is voor mij evident dat bij het mondeling "verschaffen van inlichtingen" zoals u voorstelt, relevante informatie zal ontbreken.

Ik ga er dus van uit dat u conform de wettelijke termijn uiterlijk 21 november 2011 (8 weken na 26 september, de dag waarop u mijn verzoek hebt ontvangen) beslist op mijn verzoek en mij dan ook direct de betreffende informatie toestuurt.

Vriendelijke groeten,

Ingmar Koch

Gerelateerd
Een e-mail van de KB #wob
Een tweede WOB-verzoek voor de KB

Plaatje: WOB WOB WOB Dubstep 2 colors T-shirt

Valse documenten in een rechtszaak

Fake Horse
A painting of a horse in a real stable. Probably cheaper to feed.

Gisteren wilde ik naar aanleiding van een blogpost van David Rosenthal een blogje schrijven over digitale handtekeningen en duurzaamheid. Dat blogje komt later nog, omdat ik werd afgeleid door iets anders. Via een blog van Arnoud Engelfriet over "authentieke handtekeningen" kwam ik namelijk terecht bij twee rechtszaken waar "valse documenten" een rol in speelden: een over de verkoop van een paard, de andere over de overdracht van een website.

Een gefotoshopt contract
In de zaak van de website gaat hem om iemand [eiser] die een website over het tunen van auto's is begonnen. Hij heeft een ander [gedaagde] toegang gegeven tot de "achterkant" van deze website, zodat die gedaagde de site kan beheren. Na verloop van tijd komt de eiser er achter dat hij zelf geen toegang meer heeft tot de beheeromgeving van de website. Wanneer hij bij SIDN navraag doet, krijgt hij een verklaring toegestuurd waar in staat dat hij de website voor €2.000 heeft verkocht aan de gedaagde. Onder de verklaring, die dateert van 20 februari 2010 - dit is belangrijk, staan de handtekeningen van eiser en gedaagde.
De eiser stelt dat hij die verklaring nooit getekend heeft en laat haar onderzoeken door een schriftkundige. Deze constateert dat de handtekening waarschijnlijk authentiek is, maar stelt vast dat er sprake kan zijn van een "frauduleuze montage":

'Binnen mijn vakgebied wordt onder frauduleuze montage verstaan: het door toepassing van 'listige kunstgrepen' (zoals knippen, plakken, fotokopiëren, scannen, bewerken met een fotobewerkingsprogramma, printen en dergelijke) reproduceren van een document, afwijkend van het brondocument. (...)
Bij beschouwing van het litigieuze document (vzr: de verklaring) kan met zekerheid worden vastgesteld, dat dit een 'geprinte scan' is. Het oorspronkelijke brondocument is 'gescand' en van die scan is een afdruk (print) gemaakt. Aldus is een 'geprinte scan' ontstaan. Deze methodiek is binnen allerlei ondernemingen en andere organisaties, maar ook in particulier verband, thans heel gebruikelijk teneinde (onder andere) te kunnen besparen op de kosten van administratie en archivering. De benodigde automatiseringsmiddelen zijn relatief goedkoop en algemeen beschikbaar.
Eén van de mogelijkheden die zich voordoen bij de methodiek, zoals bedoeld in de vorige alinea, is, dat het heel gemakkelijk is om gedurende het verwerkingsproces op allerlei manieren en op allerlei momenten in te grijpen in het proces en veranderingen aan te brengen, zodat snel en efficiënt een van het oorspronkelijke brondocument afwijkend nieuw document ontstaat. 'Fotoshoppen' heet dat in de volksmond. Om te kunnen vaststellen of sprake is van een montage van het litigieuze document, dient het origineel van het oorspronkelijke brondocument te worden onderzocht. Door beide documenten met elkaar te vergelijken, kan vaak al met het blote oog worden geverifieerd of een litigieus document een montage is of niet.'

Tijdens de mondelinge behandeling van de rechtszaak, heeft de eiser ook nog gezegd dat uit de 'documenteigenschappen' van de digitale versie van de verklaring volgt dat deze pas is vervaardigd op 22 april 2010, hetgeen volgens [eiser] erop wijst dat het document vals is.
Uiteraard hebben de eiser en de rechtbank de gedaagde gevraagd om de originele verklaring te overleggen, maar die ligt "waarschijnlijk bij zijn accountant."
Omdat de eiser ontkent die verklaring ooit te hebben ondertekend, moet de gedaagde het tegendeel aantonen en dat kan alleen met de originele verklaring. Zolang dit niet gebeurd is, krijgt de eiser gelijk.

Wat betekent deze uitspraak nu voor de vervanging van archiefbescheiden?
In ieder geval een paar dingen:
Zorg dat je metadata kloppen!
In dit geval speelt de datum waarop het pdf-bestand gemaakt is, een rol in de waardering van het document.

Zorg dat je digitaliseringsprotocol helder is
Beschrijf hoe de analoge documenten gescand worden en hoe de bestanden daarna opgenomen worden in een betrouwbare beheersomgeving. Beschrijf ook op welke manier gecontroleerd wordt of de inhoud van de scan overeenkomt met de inhoud van het papieren origineel. Beschrijf de manier waarop het beheer en de toegang tot de gescande documenten georganiseerd is. Dit kun je in een rechtszaak allemaal gebruiken om  aan te tonen dat jouw document wel betrouwbaar (en authentiek) is.

Met andere woorden:

• Leg vast!
• Documenteer!
• Metadata!

Een draver of juist niet?
De andere zaak is wat amusanter en gaat over de aankoop van een paard. Eiseres heeft een paard gekocht dat de gedaagde op Marktplaats had aangeboden als een gezond en uitstekend dressuurpaard. Na de koop, voor €4.438, bleek dat het paard in slechte conditie verkeerde en zeker geen dressuurpaard, maar eerder een draver was. Een deel van de rechtszaak spitst zich toe op de tekst van de advertentie op Marktplaats. Weer een uitgebreid citaat:

3.8. Bij de beoordeling van het beroep op non-conformiteit kent de rechtbank betekenis toe aan de door [gedaagde] overgelegde productie 7. Deze productie is een advertentie, geplaatst op www.marktplaats.nl , waarop staat vermeld dat deze advertentie 497 keer sinds 16 juli 2009 is bekeken. De advertentie bevat de volgende tekst:

“Rocky is een super lieve zwarte ruin (net gecastreerd). Hij is net onder het zadel en doet het goed, hij is wel een beetje schrikkerig. In omgang is hij zeer aanhankelijk, maar met rijden moet hij nog een hoop leren. Hij is daarom niet geschikt voor beginnende of onervaren ruiters. Hij is gechipt en heeft een paspoort (ras onbekend). Hij is klinisch gekeurd maar de nieuwe eigenaar staat het vrij om hem opnieuw te laten keuren. Deze kosten zijn voor u zelf. Ik zoek voor Rocky een goed tehuis waar hij alle verdiende aandacht gaat krijgen. Vraagprijs 2500 euro (valt nog over te praten).”

Uit de door [eiseres] overgelegde productie 24, een e-mail van Marktplaats, volgt echter dat de advertentie op 15 februari 2011 is geplaatst en 15 maart 2011 is verwijderd. Dit is door [gedaagde] niet weersproken. [gedaagde] heeft ter comparitie erkend dat zij de door haar toegezonden productie 7 heeft vervalst. De rechtbank constateert dat deze advertentie overeenstemt met de stellingen van [gedaagde] bij conclusie van antwoord. Het is aan het onderzoek van [eiseres] te danken dat is aangetoond dat de ingebrachte advertentie vals is. Dat de tekst van de advertentie op zichzelf niet vals zou zijn, zoals door [gedaagde] verklaard, acht de rechtbank ongeloofwaardig. [eiseres] heeft immers door schriftelijk en niet weersproken bewijs aangetoond dat zij inclusief transportkosten een bedrag van EUR 4.438,00 aan [gedaagde] heeft betaald, terwijl volgens de advertentie sprake zou zijn van een vraagprijs van EUR 2.500,00 en in de conclusie van antwoord wordt gesteld dat het paard is verkocht voor EUR 2.250,00. De rechtbank is van oordeel dat [gedaagde] zich niet heeft gehouden aan de in artikel 21 Rv besloten liggende verplichting de van belang zijnde feiten in deze procedure volledig en naar waarheid aan te voeren.

Is het niet prachtig, iemand die toegeeft een advertentie vervalst te hebben, maar zegt dat wat er in staat wel waar is!
Uiteindelijk "wint" de eiseres, trouwens.

Als je meer van dit soort rechtszaken kent, voel je niet geremd en voeg ze hieronder toe!

Gerelateerd
Betrouwbare documenten in het nieuws
Wat doen we met de vervanging?
Substitutie, magda?
O jee, een gemanipuleerd archiefstuk

Plaatje: Fake horse van Tony Newell

Schaduwprofielen bij Facebook (en Google)

Zo had ik er nog niet over nagedacht, maar ik lees nu dat Facebook (en natuurlijk ook Google hoor) ook profielen maakt van mensen die helemaal geen "lid" zijn van de club.

[...] Therefore Facebook Ireland collects as much information of users and non-users as possible. Facebook Ireland is mainly collecting e-mail addresses but it also collects names, telephone numbers, addresses or work information about its users and nonusers.
This is done by different functions that encourage users to hand personal data of  other users and non-users to Facebook Ireland (e.g. “synchronizing” mobile phones, importing  personal data from e-mail providers, importing personal information  from instant messaging services, sending invitations to friends or saving search queries when users search for other people on facebook.com).
[...]
By gathering all this information, Facebook Ireland is creating extensive profiles of non-users and it is also enriching existing user profiles (see attachment 04). This is done in the background without notice to the data subject (“shadow profiles”); the user or non-user is only experiencing some of the result of these shadow  profiles:  There are “friend” suggestions by Facebook Ireland based on the information or non-users get invitations showing many users that they actually know in real life.
This means that Facebook Ireland is gathering excessive amounts of information about data subjects without notice or consent by the data subject. In many cases these information might be embarrassing or intimidating for the data subject. This information might also constitute sensitive data such as political opinions, religious or philosophical beliefs, sexual orientation and so forth.

Bovenstaande passages komen van Europe versus Facebook, een in Oostenrijk "gevestigde" groep Europeanen die met behulp van de Ierse Data Protection Commissioner proberen te achterhalen welke gegevens Facebook allemaal opslaat. Dit gaat via Ierland, omdat Facebook een bedrijf in Ierland gevestigd heeft waar alle gebruikers van buiten de VS een contract (zie artikel 18) mee afsluiten.
In totaal heeft de groep 22 complaints ingediend bij de Data Protection Commissioner.

Gerelateerd
De alomtegenwoordigheid van Facebook

E-mail van de KB #wob

Naar aanleiding van mijn tweede WOB-verzoek kreeg ik vandaag onderstaand bericht van de KB:

Geachte heer Koch,
Naar aanleiding van uw Wob-verzoek d.d. 23 september jl. wil ik u graag uitnodigen voor een gesprek in de Koninklijke Bibliotheek. In verband met het grote aantal documenten waarop uw verzoek betrekking heeft, zouden wij graag samen met u willen bekijken of wij mondeling, via het verschaffen van inlichtingen (art. 7 lid 1 sub d WOB), aan uw WOB-verzoek kunnen voldoen.

Het gesprek zou kunnen plaatsvinden op:
Woensdag 26 oktober om 10.00 uur, 12.30 uur of 16.00 uur
Maandag 7 november om 12.00 uur
Dinsdag 8 november om 16.00 uur
Woensdag 9 november om 13.00 uur.

Graag verneem ik van u of u op deze uitnodiging wilt ingaan en zo ja, welke datum en tijd u schikt.
Met vriendelijke groet,

Gerard van Trier
Directiesecretaris / Corporate Secretary

Ik denk nog even na over een reactie, adviezen zijn welkom...

Gerelateerd
Een tweede WOB-verzoek voor de KB

Plaatje: Wob Wob Wob Dubstep

E-mails vinden: voorbereid of opportunistisch?

02: Inbox Zero -
Requirements: You’ve reached an empty email inbox.
For extra credit, you maintain an empty inbox from Monday through Friday!

Er zijn twee manieren waarop mensen e-mails terugvinden. Je hebt mensen die in hun client een heel uitgebreide en gedetailleerde mappenstructuur maken en daar hun berichten (meestal alleen de ontvangen berichten) in onder brengen. Dit zijn de "voorbereiders" of "geordenden". En je hebt de opportunisten. Dat zijn de mensen die alle ontvangen berichten gewoon in hun inbox laten staan en door middel van zoeken en scrollen een bericht terug vinden.
Onderzoek (pdf) blijkt nu uit te wijzen dat de voorbereiders inderdaad berichten terug vinden in die mappenstructuur, maar:

[...]these preparatory behaviors are inefficient and do not improve retrieval success. In contrast, both search and threading promote more effective finding.

Wat betekent dit voor het archiveren van e-mailberichten en het gebruik van document- of recordsmanagementapplicaties?

Wat een deel van het onderzoek in ieder geval aantoont, is dat "draadjes" tussen e-mailberichten (threading) relevant zijn voor het terugvinden van berichten. Deze draadjes zijn ook relevant voor het interpreteren van de berichten en zijn een argument om documenten "bij elkaar" (in één dossier) te archiveren. (Vroeger werd daar letterlijk een draadje voor gebruikt.)
Waar dit "zoeken en bedraden" echter niet aan tegemoet komt is zorgen voor een volledig dossier. In dit onderzoek lijkt het vooral te gaan om het terugvinden van één enkel bericht. Dat is meestal ook wat er in de praktijk gevraagd wordt: "Wat stond er ook alweer precies in die e-mail?"
Maar, op andere momenten, als het bijvoorbeeld gaat om verantwoorden welke besluiten op welk moment genomen zijn en welke informatie toen bekend was, is het cruciaal om alle e-mailberichten te vinden. Het is sterk de vraag of dat met behulp van "zoeken en relateren" te realiseren is. Dan lijkt me de "voorbereiderswerkwijze", mits consciëntieus uitgevoerd, succesvoller.
Het grootste probleem van e-mail blijft natuurlijk dat het een aparte informatie-silo is, die meestal los staat van alle andere informatie-silo's. Wat het leggen van "draadjes" en het terug vinden van alle stukken uit een zaak of dossier erg lastig maakt...

Gerelateerd
E-mail is toch geen archief
Much ado about email

Het plaatje is een badge die te bestellen is bij Nerd Merit Badges

Over het digitale drama

Afgelopen weken is er heel wat te doen geweest om het artikel Het digitale drama van Karel Berkhout in de NRC van 10 september. Ik heb het een en ander bij elkaar gescoopt. Als ik Scoop It goed snap, kunnen jullie hier ook nog pagina's aan toevoegen, maar dat terzijde.
Gisteren verscheen op The Signal, een weblog van de Library of Congres, een interessante aanvulling op de geconstateerde problemen. Carl Fleischhauer beschrijft hoe er "in den beginne", dat wil zeggen begin jaren negentig van de vorige eeuw, gedacht werd over het digitaliseren van boeken.
Aan de ene kant had je de mensen die de tekst centraal stelden (de academici) en aan de andere kant had je degenen die het boek als zelfstandig object het belangrijkst vonden (de bibliothecarissen).

This is a bit of an oversimplification but the searchable text folks were drawn to the words on the page without a strong passion for the book as a physical object. To borrow a term from audiovisual archiving, a book and its paper pages were seen as a carrier for information. The important thing for them was to get at the text, which could then elaborated upon by editorial comments, variant readings from other editions (think of the many printings of Shakespeare), and the like, all carefully set off by the symbols of markup language.
Meanwhile, the imaging folks brought their microfilm habits forward but with some added nuances. They reminded us of the importance of the bookness of a book, its value as an artifact and not just as a carrier. Whereas in the realm of microfilm, this artifactuality had to be presented in virtual form: a series of microphotographs (generally black and white) that lacked the heft and presence of a real book. In contrast, in the digital realm, the images could even be produced in a manner that would permit the printing out of a paper reproduction of the book, i.e., the creation of a physical replica.

Deze uiteenlopende belangen werden uiteindelijk samengebracht, door beiden te doen: een mooi plaatje en  een doorzoekbare tekst.
Het probleem is echter wel, en dat is wat ook in Het digitale drama aangestipt wordt, dat het correct transcriberen van een tekst een stuk complexer (en dus duurder) is dan het accuraat weergeven van het plaatje. OCR is hierbij geen sluitende oplossing, omdat de foutmarge daarbij veel te hoog is. Maar, stelt Fleischhauer dan, het gaat om de combinatie van beide:

OCR provides good but not great accuracy–you can figure on from one to four typographic errors per page (or more). This imperfect “full text” (as the Internet Archive calls it) becomes a great resource for indexing and searching while the page images serve as the authoritative representation of the printed text. This is an affordable outcome.

En dat is waar het toch vaak op uitkomt: wat kun je bereiken met de beperkte financiële middelen die je hebt en wat is dan belangrijker: kwantiteit of kwaliteit?

Het plaatje is de illustratie van Henry Cannon dat in de NRC boven Het digitale drama stond

De kano-man voer naar Panama

Otto spoorde me een week of twee geleden aan om een serie te maken over "verdwenen en verschenen" mensen en wees daarbij op de "Canoe man." Dat is inderdaad ook een fascinerend verhaal.
Op 21 maart 2002 voer John Darwin met in zijn kano de zee bij Hartlepool op, maar hij keerde niet terug aan land. Er werd een enorme zoekactie op touw gezet maar alleen een peddel werd gevonden. Een dag later werd de kapotte kano wel, maar Darwin niet teruggevonden. Vijfeneenhalf jaar later liep een man een politiebureau in Londen binnen met de mededeling: "I think I am a missing person."

Darwin was able to state his name, address and birth date, but claimed he had no recollection of the past five years. He later amended the time frame for his amnesia, telling family members he could not remember anything since a vacation to Norway in the summer of 2000.

De politie vertrouwde de zaak sowieso al niet en had drie maanden voor de wedergeboorte van Darwin het onderzoek weer heropend. Aanleiding was de verkoop van twee huizen door de "weduwe" Darwin en haar verhuizing naar Panama.
Maar het mooiste moet dan nog komen...
Een paar dagen nadat Darwin het politiebureau binnen was gelopen, stuurde een vrouw de foto die hierboven staat naar de politie (en uiteraard de krant). The Guardian schreef:

A single mother put police and journalists to shame in their attempts to unravel the mysterious reappearance of the canoeist John Darwin by using a simple Google search, it emerged today. The woman found the picture that apparently shows Darwin with his wife, Anne, in Panama City in July last year. The photograph was available on a website of the firm Move to Panama. It was found by the anonymous woman after she tapped in the words "John, Anne and Panama" into Google. She then forwarded the picture to both Cleveland police and the Mirror. She said when she forwarded the picture to detectives, she was told: "You're joking."

Iets ander wat wel fascinerend is, is dat Darwin de eerste paar jaar na zijn verdwijning gewoon bij zijn vrouw in Engeland woonde. In 2004 kreeg hij een paspoort op naam van John Jones. Hiermee is hij in die jaren in ieder geval naar Gibraltar, Spanje, Costa Rica en Panama gereisd.
Het paspoort kreeg hij op basis van een geboortecertificaat van een baby die enkele maanden voor hem geboren was, maar na een maand overleed. The Mirror vertelt het hele verhaal (inclusief de geschokte broer en zuster) en heeft onderstaand afschrift van het geboortecertificaat online gezet.

Darwin, 57, is believed to have scoured graveyards and records in local papers searching for a name he could use after he vanished in an apparent kayak tragedy in 2002. Eventually, police believe, he chanced on John Jones - a baby born five months before him, but who died a month later. Like the plot of the hit novel and movie The Day of the Jackal, Darwin is believed to have used John's name to acquire a birth certificate. He then allegedly used the document alongside a black and white photo of himself sporting a long bushy beard to get a passport.

Uiteindelijk zijn Darwin en zijn vrouw veroordeeld tot ruim zes jaar cel (zij drie maanden langer dan hij, omdat zij blijkbaar een "compulsive liar" is). Beiden zijn weer op vrije voeten, hij sinds januari en zij sinds maart van dit jaar.

Gerelateerd
Zes jaar cel na gefingeerde dood
Wat als je bewust probeert te verdwijnen

Gelezen: Tonio van A.F.Th. van der Heijden

Ik heb geen criteria om dit boek te beoordelen.
Als roman vind ik het boek niet geslaagd, want het is langdradig (na 500 pagina's had ik er eigenlijk genoeg van, maat toen moest ik nog 180 pagina's), het zit vol herhalingen en doet nu en dan pathetisch aan. Als dagboek vind ik het ook niet zo interessant, want daar is het weer te gestileerd en gecomponeerd voor. Maar, omdat het onderwerp zo gruwelijk is, voelt het heel ongemakkelijk en oneerlijk om het boek zo te beoordelen.
Op eerste Pinksterdag 2010 sterft Tonio, de zoon van A.F.Th. van der Heijden en Mirjam Rotenstreich, nadat hij op de fiets is aangereden door een auto. In het boek beschrijft Van der Heijden de eerste drie maanden na het ongeluk, aangevuld met herinneringen aan zijn zoon. Hij beschrijft het intense verdriet van beide ouders, dat ook alle "mooie" herinneringen aan hun zoon vervuild. Maar het blijft allemaal heel afstandelijk. Van der Heijden beschrijft zijn verdriet en paniek, maar ik voel het niet mee. De enige passage die me bijna aangreep, is de mentale reconstructie die hij maakt van het laatste fietsttochtje van Tonio. Hier slaagt hij er in om zijn verdriet en schuldgevoel tot een "verhaal" te maken. Helaas is het een heel korte passage, die weer abrupt afgebroken wordt. Ik snap wel dat het te pijnlijk is om het op die manier te schrijven, maar dat is geen "literair" argument...
Deze korte passage herinnerde aan enkele andere gruwelijke scènes uit andere boeken van Van der Heijden waarin het lijden van kinderen beschreven wordt. In Advocaat van de hanen ontdekt advocaat Quispel dat zijn pasgeboren zoontje van top tot teen onder de tatoeages zit en zijn paniek en schuldgevoel gaan door merg en been. In Het schervengericht bedenkt Roman Polanski hoe zijn ongeboren zoontje gestorven is in het al dode lichaam van zijn vrouw. Daarna wordt de begrafenis van het kindje beschreven. Deze hoofdstukken zijn echt bloedstollend.
Maar mag je dit boek wel zo "literair" beoordelen, aangezien het vooral een therapeutisch boek voor de auteur is?

Gerelateerd
Het schervengericht - A.F.Th.
Gelezen: P.F. Thomése - Schaduwkind

Van een foto naar een burgerservicenummer

Het lijkt deze week een serie te worden over onrustbarende ontwikkelingen, maar dat is niet bewust...

Eergisteren ging het over het afluisteren van internet-communicatie door overheidsdiensten, gisteren over het voorspellen van overtredingen in de openbare ruimte en vandaag over het achterhalen van persoonlijke informatie van mensen op basis van hun gezicht.

Tijdens Black Hat USA 2011 gaven Alessandro Acquisti, Ralph Gross, Fred Stutzman een presentatie over Faces of Facebook: Privacy in the Age of Augmentend Reality (pdf). In deze presentatie tonen zij aan dat het mogelijk is om enkel op basis van gezichtherkenning Facebook-profielen te relateren aan profielen op dating sites.

Daarna laten ze zien dat het mogelijk is om willekeurige studenten op basis van een foto te koppelen aan een Facebook-profiel:

• We ask students walking by to stop and have their picture taken
• Then, we asked participants to answer an online survey about Facebook usage
• In the meanwhile, face matching was taking place on an cloud computing service
• The last page of the survey was populated dynamically with the best matching pictures found by recognizer
• Participants were asked to select photos in which they recognized themselves

Ongeveer een op de drie studenten werd goed geïdentificeerd, waarbij het de computer per deelnemer gemiddeld drie seconden kostte om de foto's te vinden.

En dan het derde experiment...

Eerder hadden Acquisti en Gross al aangetoond dat het mogelijk is om op basis van Facebook-profielen het social security number (SSN, de Amerikaans variant op ons BSN) te voorspellen. Aangezien ze nu op basis van gezichten bij Facebook-profielen uit konden komen, is het daarna dus een koud kunstje om op basis van gezichten het SSN te voorspellen. En dan gaat het natuurlijk verder, want naast een SSN kun je dan ook sexuele voorkeur, kredietwaardigheid en nog veel meer achterhalen.

Zij noemen dit: "the emergence of personally predictable information from a person’s face."

En dat is toch wel eng! Want, zoals Acquisti, Gross en Stutzman zeggen

• These technologies challenge our expectations of anonymity in a digital or a physical crowd
• Especially risky, because:
  
  1. We do not anticipate being identified by strangers in the street/online
  2. We do not anticipate the sensitive inferences that can be made starting merely from a face
  3. No obvious solutions without risks of significant unintended consequences

En waarschijnlijk is dit eerder mogelijk dan we denken, doordat de kans groot is dat "facial visual searches" binnen de kortste keren gelijkwaardig is aan het Googlen van een naam. Je kunt in Google nu al zoeken op basis van plaatjes, dus dan zal gezichten niet meer al te lang duren...

Gerelateerd
Gezichten in archieven

Plaatje: Face Collage 3 van Editor B

Criminaliteit voorspellen

Tom Cruise die in Minority Report werkt voor de afdeling PreCrime van de politie

Oh dear, oh dear, fictie komt nu toch echt te dicht bij de werkelijkheid.

Een onderdeel van het Amerikaanse ministerie van "Homeland Security" werkt aan Future Attribute Screening Technology (FAST), een systeem dat misdaden en overtredingen van individuele mensen kan voorspellen. Het Electronic Privacy Information Center heeft een hele reeks FOIA-verzoeken (Amerikaanse WOB-verzoeken) ingediend en schrijft:

According to documents published by the Department of Homeland Security, FAST is a Minority Report style initiative that seeks to determining the probability that an individual, who is not suspected of any crime, might commit a future criminal act. Under the FAST program, the DHS will collect and retain of a mix of "physiological and behavioral signals" from individuals as they engage in daily activities.
[...]
FAST is designed to allow the agency capture biological and behavioral information from subjects. According to a 2008 Privacy Impact Assessment prepared by the agency, the DHS intends to monitor and collect data including "video images, audio recordings, cardiovascular signals, pheromones, electrodermal activity, and respiratory measurements."

Volgens CBS is er afgelopen jaar al een proef "in het wild" gedaan, niet op een vliegveld maar op een "large venue that is a suitable substitute for an operational setting." Binnenkort wordt blijkbaar een tweede proef gedaan:

It also says that the next field trial of FAST will involve members of the public who "have food service experience" and are paid "to work at a one day VIP event." Most of the document is redacted, but each person is apparently told to act normally or to do something demonstrating "mal-intent," such as being told to smuggle a recording device into the VIP event. The trick, then, is to see if FAST can detect which is which.

De spin waarmee het ministerie FAST onschadelijker voorstelt dan het is, is te vinden in het gebruik van de term "non-intrusively" en de verzekering dat het systeem niet in staat is of bedoeld is om "personally-identifiable information" op te slaan. Dat laatste zeiden ze ook over de naaktscanners...

Gerelateerd
Gelezen: Ilija Trojanow, Juli Zeh - Angriff auf die Freiheit

Backdoors en Bundestrojaner

Plastische Darstellung des Bundestrojaners
vom Chaos Computer Club |
CC-BY-US 2.0 mellobox

In hun boekje Angriff auf die Freiheit beschrijven Trojanow en Zeh de drogredenen waarmee de (Duitse) overheid probeert om de wettelijke beperkingen bij de opsporing van "terroristen" door Justitie te verruimen.
Als in het Sauerland een stuk of vijf mensen opgepakt worden voor het beramen van een terrostische aanslag, is de reactie van minister Schauble dat dit aantoont de mogelijkheden van de politie uitgebreid moeten worden. Zo zouden de opsporingsinstanties het (ongebreidelde) recht moeten krijgen om in computers in te breken en mee te "luisteren." En niemand die dan zegt: "Ho ho, de politie heeft die mensen nu toch ook betrapt voor ze iets gedaan hebben. Waarom zouden de bevoegdheden van de politie daarom verruimd moeten worden?"
En toch is dat wat constant gebeurt...
Lees bijvoorbeeld het "recensie-essay" van Evgeny Morozov over het boek van Susan Landau, Surveilance or Security? The risks posed by new wiretapping technologies.  In Amerika dringen de FBI en de CIA aan op zogenaamde "backdoors" in applicaties als MSN, Skype en Twitter, die deze instanties de mogelijkheid zouden geven om onopgemerkt mee te luisteren met gebruikers.

The long-term implications of backdoors are at best murky. Even if the war on terrorism ends, the surveillance infrastructure designed to fight it is likely to remain in place for decades. Backdoor-friendly communications standards would ensure that the FBI and NSA—which also wants to take advantage of online surveillance opportunities—remain as powerful as they are now.

Daarnaast maken de FBI en de CIA het zichzelf op de lange termijn lastiger doordat steeds meer mensen diensten als Tor zullen gebruiken, waardoor "simpel" meeluisteren steeds lastiger wordt. Tenslotte betekenen deze backdoors een enorm veiligheidsrisico, ook voor de overheid zelf.

In Greece in 2004–2005, more than a hundred mobile phones belonging to senior officials—including the prime minister and the mayor of Athens—were secretly wiretapped by an unknown party for almost six months. This was possible because Vodaphone Greece used Ericsson switches that enable law enforcement to wiretap users remotely by means of a backdoor.

Maar, zeggen Landau en Morozov, "Even without backdoors, serious investigative work has never been easier." Het antwoord: social media!

The proliferation of easily accessible online databases that provide hundreds of reference points about a given individual makes tracking and surveillance much more straightforward. Friends and contacts—previously hard to find—are now often self-disclosed on social networking sites. The hints—especially about location—provided by our mobile phones further simplify investigative work. Credit card companies, too, are rich sources of previously unavailable information. Landau quotes a criminal investigator who claims that phone records provide the same information as 30 days of covering a suspect with a five-person surveillance team. Now imagine analyzing this data against a suspect’s tweets, pokes, and self-disclosed location. With so much personal data floating around, it’s no surprise that law-enforcement agencies manage to do their work without wiretapping.

Maar dat is nog niet alles... Het lijkt Landau onwaarschijnlijk dat CIA, FBI en NSA nu nog niet mee kunnen luisteren met diensten als Skype, want als Mubarak dat kan, lijkt het onwaarschijnlijk dat de CIA en FBI dit niet kunnen:

In early March angry Egyptian crowds stormed into the buildings of the country’s secret police in a last-minute attempt to preserve documents that were about to be destroyed by departed President Hosni Mubarak’s cronies. There, amid shredded files, activists found transcripts of their own emails and Skype calls.

En het wordt nog erger, want de Egyptische regering had blijkbaar ook de beschikking over de Britse telecom-afluistersoftware FinSpy en over software van Narus, een dochter-bedrijf van Boeing, waarmee Gawab Mail (de Egyptische Gmail) afgeluisterd kan worden.
En afgelopen week bleek dat de Duitse, of in ieder geval de Beierse, overheid gebruik gemaakt heeft van een Bundestrojaner, die gemaakt is door DigiTask:

De Bundestrojaner die dit weekend door hackers van de Chaos Computer Club (CCC) werd onthuld, is ontwikkeld door het Duitse DigiTask en gebruikt door de Beierse autoriteiten. Dat heeft de Beierse minister van Binnenlandse Zaken, Joachim Herrmann, bekend. Ook de advocaat van het bedrijf uit Haigar erkent dat het zeer waarschijnlijk om een product van het bedrijf gaat. De malware, '0zapftis' of 'R2D2' genaamd, is in staat om Skype-gesprekken af te luisteren en wachtwoorden te stelen. Het Trojaanse paard werd al een keer door DigiTask als 'remote forensic software' gedemonstreerd. Daarmee zou het een oplossing voor versleutelde laptops en systemen zijn. In de presentatie laat DigiTask weten dat TrueCrypt het in beslag nemen van apparatuur zinloos maakt, als het wachtwoord onbekend is. Door het gebruik van de Trojan is encryptie van bestanden en communicatie toch te omzeilen en activiteiten te monitoren, bijvoorbeeld voor een strafrechtelijk onderzoek of het verzamelen van inlichtingen.

O, en je denkt toch niet dat de Nederlandse overheid dit soort systemen niet gebruikt hè...?

Ook de Nederlandse overheid heeft de Duitse spionagesoftware gekocht die hackers van de Chaos Computer Club (CCC) dit weekend openbaarden. De 'Bundestrojaner' is ontwikkeld door DigiTask en volgens een advocaat van het bedrijf is de software ook aan Nederland verkocht. Welke overheidsdiensten precies wilde Winfried Seibert niet zeggen.

En het blijft inderdaad angstvallig stil...

Gerelateerd
Gelezen: Ilija Trojanow, Juli Zeh - Angriff auf die Freiheit
Wat als je bewust probeert te verdwijnen

Muziek uit 1991

Studio Brussel stelde een paar weken geleden de hele week vijf albums centraal die dit jaar twintig jaar geleden verschenen:

• Blood Sugar Sex Magik van de Red Hot Chili Peppers
• Nevermind van Nirvana
• Ten van Pearl Jam
• Metallica van Metallica
• Blue lines van Massive Attack

Dit weekend bleken ook Trompe le Monde van The Pixies, Achtung Baby van U2 en Life 'n Perspectives of a Genuine Crossover van Urban Dance Squad uit 1991 te zijn. Aanleiding voor mij om eens een lijstje met mijn vijf favoriete "platen" van twintig jaar geleden te maken. In willekeurige volgorde:

Life 'n Perspectives of a genuine crossover van Urban Dance Squad

Vanwege de schijnbaar ongelimiteerde energie van Rudeboy en de enorme gevarieerdheid van de muziek. Van hard en strak, tot zacht en swingend.

Woodface van Crowded House

Eigenlijk uit de platenkast van mijn vader, maar ik word altijd erg vrolijk van dit album.

Blood Sugar Sex Magik van de Red Hot Chili Peppers

Ik kan me de eerste keer dat ik deze cd afspeelde nog heel goed herinneren.
Eerst dat iele geluid, waardoor het lijkt alsof je speakerboxen het niet meer doen en daarna die bas van Flea, die de volgende 70 minuten maar door blijft gaan. Alleen heel, heel erg jammer van nummer 11. Die heb ik hier dus ook niet toegevoegd...

The reality of my surroundings van Fishbone

Dit is niet het beste album van Fishbone, want dat is Truth and Soul, maar ik was in de jaren negentig echt idolaat van Fishbone. Ik had ook een heel cool T-shirt, vond ik zelf... Helaas is het album niet te vinden op Grooveshark, maar wel op Spotify.

En die laatste, dat is een moeilijke. Ik denk dat ik toch maar kies voor

Temple of the Dog van Temple of the Dog

Vooral omdat je de meeste nummers zo lekker kunt meebrullen en omdat het een staalkaart van Seatle begin jaren negentig is.

Andere albums uit 1991 die mijn lijstje van vijf net niet (of helemaal niet) haalden zijn:

• Out of Time van R.E.M.
• Innuendo van Queen
• Mama Said van Lenny Kravitz
• King of Bongo van Mano Negra
• Feest in de stad van Noordkaap
• Laughter & Lust van Joe Jackson
• Boem van Rowwen Heze
• Sailing the seas of Cheese van Primus
• Gish van The Smashing Pumpkins
• Biscuits (EP) van Living Colour
• Leisure van Blur
• Use your Illusion I en II van Guns and Roses
• Cool as Ice van Vanilla Ice
• Bandwagonesque van Teenage Fanclub 
• Dangerous van Michael Jackson
• Waking up the neighbours van Bryan Adams

Voor volgend jaar staan in ieder geval Open van The Scene en Kiko van Los Lobos op het lijstje...

Wat zijn jouw favoriete albums uit 1991?

Spiekerboks en appelsien

De twee kaartjes hierboven komen uit de Dialect atlas van het Nederlands van Nicoline van der Sijs, Mathilde Jansen, Marc van Oostendorp, Anke en Pieter van Reenen, Ann Marynissen en Jan Stroop.
Lijkt me een heerlijk bladerboek, dus komt op het verlanglijstje.

Gerelateerd
Kal toch plat!

Crowdfunding Napoleon

Vandaag wordt in het Amsterdam Museum een van de grootste schilderijen van Nederland (vier bij zes meter) onthuld: De intocht van Napoleon te Amsterdam van Matthieu van Bree (1813).
Het schilderij is al voor €20.000 euro ontdaan van allerlei vernislagen, maar voor het tweede deel van de restauratie - die in het museum in de Schuttersgalerij zal plaatsvinden - is de financiering nog niet rond. Het musuem wil de benodigde €30.350 via crowd-funding bij elkaar brengen.

Het publiek kan een duit in het zakje doen door delen van het werk te sponsoren. Zo kan bijvoorbeeld het portret van Napoleon voor €250,00 worden gesponsord, kost zijn paard Marengo €25,00 en het portret van Baron van Brienen van de Groote Lindt €100,00. Alle donateurs ontvangen een certificaat met een kleine uitleg over het gedeelte van het werk dat zij sponsoren. Naast de financiering voor de restauratie zoekt het Amsterdam Museum overigens ook nog een sponsor voor de gigantische lijst van meer dan 6 x 4 meter. Neem voor meer informatie contact op via fundraising@amsterdammuseum.nl.

Vooral dat je kunt kiezen wie of wat je wil laten restaureren, vind ik een leuke manier om verschillende sponsorbedragen mogelijk te maken.

Gerelateerd
De drie Gratiën 2.0

Demo-koekjes of demagogische koekjes?

Established in 1998, IAB Europe exists to support and promote the growth of the European digital and interactive marketing industry. Representing 27 National IABs and Partners across Europe and over 5,500 companies, IAB Europe is the trade association of the European digital and interactive marketing industry

En dit Interactive Advertising Bureau heeft nu een speciale website gemaakt om de gevolgen van de geplande Nederlandse cookiewet te laten zien: cookiedemosite.eu

Deze website wil je laten ervaren wat een overdreven strenge interpretatie van de toestemmingsvereiste in de praktijk betekent. Deze demo-site toont een nieuwssite, waarbij sommige artikels en andere informatie en diensten door derde partijen aangereikt worden. Voor elk van deze informatie en diensten zou telkens een toestemming vereisen. Sommige websites integreren dikwijls meer dan 50 van dergelijke diensten van derde partijen in hun website…

 Zo gauw je de demo-site bezoekt krijg je bovenstaand pop-up venster. Als je de cookie weigert, krijg je de mededeling:

Jammer dat je de reclame cookies (frequency capping, post click, cookie targeting, user tracking, affiliate marketing) geweigerd hebt. We hebben echter reclame nodig om onze website gratis toegankelijk te houden voor onze bezoekers. We kunnen je dan ook geen toegang geven tot onze website als je de cookies niet aanvaardt.

De boodschap van de interactieve adverteerders is duidelijk:
Geen cookie = Geen website!
Dat lijkt me nogal demagogisch!

Een ander voorbeeld hoe het zou kunnen werken is cookielaw.org. Hier verschijnt bovenin het scherm een balkje met de mededeling: This website works best using cookies. Allow cookies? 

Het mooie is, als je niet op Allow klikt, kun je gewoon surfen, maar wordt er - uiteraard - ook geen cookie opgeslagen.

Gerelateerd
Cookieverbod: de volgende ronde
Super-koekjes en "ja ik wil"