Archieven beschrijven op een framboos

Hierboven zie je een schematische weergave van een volwaardige pc.
Hieronder zie je er een foto van, inclusief SD-kaart, om aan te geven hoe groot het ding is.

Zo groot als een bankpasje dus...
Het is een Raspberry Pi:

The Raspberry Pi is a credit-card sized computer that plugs into your TV and a keyboard. It’s a capable little PC which can be used for many of the things that your desktop PC does, like spreadsheets, word-processing and games. It also plays high-definition video. We want to see it being used by kids all over the world to learn programming.

Je hebt ze in twee modellen.
Model A heeft 256 Mb RAM, een USB-poort en geen netwerkverbinding.  Model B heeft 256 Mb RAM, twee USB-poorten en een ethernet-aansluiting. De ene kost $25 de andere kost $35.
Het doel van de stichting Raspberry Pi is eigenlijk om kinderen weer meer te leren programmeren:

Something had changed the way kids were interacting with computers. A number of problems were identified: the colonisation of the ICT curriculum with lessons on using Word and Excel, or writing webpages; the end of the dot-com boom; and the rise of the home PC and games console to replace the Amigas, BBC Micros, Spectrum ZX and Commodore 64 machines that people of an earlier generation learned to program on.

Maar de belangstelling voor de computer is veel groter: ontwikkelingslanden willen de Raspberry Pi echt als "productiemachine" gebruiken in gebieden waar nauwelijks stroom is en die te arm zijn voor dure hardware, musea en ziekenhuizen willen hem gebruiken om displays aan te sturen en ouders van gehandicapte kinderen zien ook allerlei toepassingen.
Dat het om een echt werkende computer gaat, leerde ik van Peter van Garderen:

Free ICA-AtoM cataloging software + £25 Raspberry Pi computer = world's cheapest archives management system EVAH! bit.ly/PHz1nE
— Peter Van Garderen (@pjvangarderen) juli 27, 2012

ICA-AtoM is gratis, open-source archiefbeschrijvingssoftware die volledig gebaseerd is op de ICA-standaarden (ISAD(G), ISAAR (CPF)) en tot stand gekomen is met onder andere hulp van de Archiefschool. 
Is dat niet ontzettend cool, dat je - met wat kunst en vliegwerk - met een computertje van iets meer dan €35 professioneel archieven kunt beschrijven?
Ik ben helemaal geen techneut of gadget-liefhebber en weet helemaal niets van Linux, maar ik overweeg serieus om een Raspberry Pi te bestellen. Gewoon, omdat het kan.

De authentieke Beanery

The Beanery bestaat nu zo'n 47 jaar, maar is sinds de verbouwing van het Stedelijk Museum gesloten. Volgens mij heb ik het cafétje van twee bij zeven meter begin jaren negentig ook al eens gezien, maar het heeft toen weinig indruk op me gemaakt. Zelfs de reuk, waarover later meer, staat me niet meer bij.

De restauratoren van het Stedelijk hebben de verbouwing van het museum en de beschikbaarheid van het nieuwe depotgebouw aangegrepen op de installatie van Kienholz te restaureren. En dat levert zo zijn eigen problemen op, zoals je al kunt zien in het filmpje hierboven.

De NRC beschreef van afgelopen weekend uitgebreider de dilemma's waar de restauratoren tegenaan lopen:

Zwart-witfoto’s uit het jaar van de aankoop helpen Laganà bij haar onderzoek. Ze wijst naar een bril die op de bar ligt. „Een van de poten van het montuur ontbreekt. Maar op de oude foto’s zie je dat die poot er oorspronkelijk wel was. Dus die willen we vervangen.” Het rubberen speelgoedbroodje op een van de tafels, zo wijzen de foto’s uit, stond vroeger mooi bol. Nu is het rubber verkruimeld en het broodje als een plumpudding in elkaar gezakt. Laganà: „Rubber reageert op de zuurstof in de lucht. Dus het verval gaat door. Dat is niet te stoppen, tenzij je het luchtdicht verpakt. Maar dan ga je tegen het originele ontwerp van de kunstenaar in. Zolang het nog herkenbaar is als broodje, laten we het zo.”

Het broodje wordt dus niet vervangen, maar de Marlboro-sigaretten zijn de afgelopen jaren allemaal vervangen. En ook het telefoonboek, nu een onherkenbare zwart-bruine klomp hars, zal worden vervangen, omdat het anders niet meer als telefoonboek herkenbaar is. Kienholz zelf hield er blijkbaar ook al rekening mee dat onderdelen van de installatie zouden verslijten, want hij heeft het Stedelijk destijds verschillende reserve-onderdelen meegeleverd. Maar

Naar ontbrekende onderdelen die niet door Kienholz werden meegegeven, is het team zelf op zoek gegaan. Een platte Camel-aansteker bleek via eBay nog gemakkelijk nieuw te verkrijgen; die moet nu alleen nog ‘oud’ worden gemaakt met kunsthars en goed aan de bar worden vastgelijmd. En een gevuld flesje Coca-Cola uit 1965 vonden de restauratoren bij een mevrouw in Brabant, die zo vriendelijk was het per post op te sturen. Kosten: slechts zeven euro.

Interessant is ook wat de restauratoren zeggen over de documentatie (metagegevens) die ze nodig hebben en verzamelen om de restauratie goed te kunnen doen:

Inmiddels is Kienholz overleden en kunnen de restauratoren niet meer vragen hoe hij het zelf zou hebben opgeknapt. En dus wordt per object zorgvuldig afgewogen wat ermee moet gebeuren. „Die authenticiteitsvraag is voor ons heel belangrijk”, zegt Sandra Weerdenburg, die leiding geeft aan het restauratieteam. „Je probeert zo veel mogelijk terug te gaan naar de bronnen. In restauratieonderzoeken zijn daarom naast restauratoren ook natuurwetenschappers en kunsthistorici betrokken. We willen heel graag de mening van de kunstenaar over bepaalde zaken weten. We vergaren informatie via zijn galerie, en we willen ook heel graag Kienholz’ weduwe nog wat vragen stellen. Waar nodig overleggen we ook met andere musea.”
[...]
Tegenwoordig, vertelt Weerdenburg, wordt door musea bij aankopen veel meer aandacht besteed aan de conservering ervan. „We zijn daarin veel systematischer geworden. Wanneer we moderne kunst aankopen, doen we nu standaard interviews met de kunstenaars, bijvoorbeeld over de gebruikte materialen. Dit om vooruit te lopen op toekomstige problemen.”

En dan die geur, dat is nog een bijzondere uitdaging. Kienholz had een speciale geur bedacht voor zijn bar:

„Dit potje heeft hij meegeleverd als referentie. Het is een mix van ranzig vet, as, bier, mottenballen en zijn eigen urine.” De restaurator vertelt hoe ze de afgelopen jaren, voor iedere presentatie weer, de geur heeft nagebootst. „Door onder andere asbakken uit het museumrestaurant te legen en die te mengen met een flesje bier.” De urine werd om hygiënische redenen vervangen door ammonia en voor het vet bakte ze thuis spek. Ze grinnikt. ,,Het vet ging naar The Beanery, het spek aten we zelf op.”

Gerelateerd
Een 3D-puzzel van 27000 stukjes
Geweest: Sint-Truiden met BeNeDeLim
Berlusconi, China en authenticiteit
Authenticiteit?

Het filmpje komt van Arttube, de foto van Kunstbeeld waar nog meer foto's van de ontmantelde Beanery te zien zijn.

Documentaire over het Rosetta-project

Mooi filmpje over het Rosetta-project van Long Now, met een heel klein Nederlands tintje.

Als je $10.000 over hebt, kun je een "Lifetime Membership" van Long Now kopen en krijg je een exemplaar van de Rosetta-schijf er gratis bij.

Gerelateerd

Family Search en duurzaamheid

Een bibliotheek om de beschaving te reconstrueren

De archieven in Waalre

Eergisteren zijn mijn collega's Ria en Rutger in het gemeentehuis in Waalre geweest om met eigen ogen de toestand van de archieven te bekijken. Hier een paar foto's, zonder al te veel commentaar.

De paternosterkast.
Het hoofd DIV is lid van de vrijwillige brandweer, dat verklaart de foto op de kast.

Het grote verschil met de brand in Voerendaal is dat daar echt het hele gemeentehuis is afgebrand, terwijl in Waalre een deel van de begane grond van de nieuwe vleugel gespaard is gebleven. Daar is eigenlijk enkel sprake van water- en roetschade. Toevalligerwijs is dat ook precies het deel waar de DIV-afdeling lag en waar de archiefruimte min of meer onder lag. 

Roet

Nog meer roet

Brandklep in de archiefruimte

Stellingen in de archiefruimte

De eerste indruk is dan ook dat de archiefschade in Waalre een stuk minder groot is. Maar dat is echt een allereerste indruk.


Gerelateerd
En weer staat een gemeentehuis in brand

Brand in Voerendaal

De foto's zijn gemaakt door Rutger Suir

Wat kijkt hij nou?

Een paar maanden geleden zat ik rustig in de trein te werken toen een man met een laptop naast me kwam zitten. Dat is niet zo verwonderlijk, want dat doe ik zelf ook. Maar ik was toch wel een beetje verbaasd over wat ik uit mijn ooghoeken zag:

O jee, blote borsten en zelfs 'n blote piemel op 't laptopscherm van de reiziger naast me. En 't is nog geen half vijf!
— Ingmar Koch (@Ingmario) april 13, 2012

Giteren las ik een artikel in The New York Times over deze ervaring: He's watching that, in public? Pornography takes next seat.
In het artikel gaat het onder andere over hoe bibliotheken, luchtvaartmaatschappijen en internetcafés omgaan met "public displays of mature content." Vooral de oplossing die de openbare bibliotheek in San Francisco gekozen heeft, vind ik opmerkelijk.
Edwin, uiteraard Edwin, schreef eerder over te veel porno in de OBA waarbij het vooral ging om het gebrek aan opvoeding, toezicht en filters in de bibliotheek. In Frisco hebben ze het anders opgelost:

The library has been stung by complaints about the content, including explicit pornography, that some people watch in front of others. To address the issue, the library over the last six weeks has installed 18 computer monitors with plastic hoods so that only the person using the computer can see what is on the screen.
“It’s for their privacy, and for ours,” said Michelle Jeffers, the library spokeswoman. The library will also soon post warnings on the screens of all its 240 computers to remind people to be sensitive to other patrons — a solution it prefers to filtering or censoring images.

Met andere woorden: doe wat je wil, maar zorg dat anderen er geen last van hebben. Elegant...

Maar er zijn in Amerika natuurlijk ook mensen die andere oplossingen voorstaan.
In New Jersey is een wet in voorbereiding die het afspelen van obsceen materiaal in een auto - bijvoorbeeld op dvd-spelers op de achterbank - strafbaar stelt, als andere weggebruikers hierdoor afgeleid zouden kunnen worden. In enkele andere staten zijn al vergelijkbare wetten in werking.

Er is een actiegroep - Morality in Media - die vind dat luchtvaartmaatschappijen moeten controleren en censureren wat mensen in een vliegtuig op hun tablet bekijken. Typisch Amerikaans is daarbij weer dat het alleen om sex en bijvoorbeeld niet om geweld gaat. De voorzitter van Morality in Media vindt namelijk dat er een duidelijk verschil is tussen porno en geweld, aangezien expliciete geweldscènes, zoals bijvoorbeeld in Saving Private Ryan, "can provide a powerful history lesson."
Tuurlijk joh!

Overigens, na wat heen en weer twitteren met Joost - Wandelende cultfilmencyclopedie - van Koutrik bleek dat mijn buurman een aflevering van Game of Thrones keek. Daarover zegt iemand in The New York Times dat hij daar wel eens op zijn iPad naar kijkt tijdens het fitnessen, maar:

he fast-forwards through sexual or particularly violent scenes.
“There’s a woman jogging behind me on the treadmill and I don’t want her to fall off,” he said.”

Dat is toch schappelijk, van die goede man.

Wat vinden jullie?
Moet iedereen in de bibliotheek, trein en sportschool kunnen kijken wat ze zelf willen, zolang niemand anders daar last van heeft?

Gerelateerd
La vie sexuelle de l'archiviste

Plaatje: het briefje dat bij Pinky Murphies in Fowey naast de internet-pc ligt.

Hoe staat het eigenlijk met de innovatieagenda?

Nou, dat is nog altijd niet helemaal helder, maar er schijnt overeenstemming over te zijn.
BRAIN publiceerde afgelopen vrijdag de brief (pdf) die de Algemene Rijksarchivaris een dag eerder naar de voorzitters van BRAIN en KVAN stuurde. Daarin staat onder andere:

Ik kan u inmiddels laten weten dat het - na intensief overleg - is gelukt overeenstemming te bereiken met de onderhandelingsdelegatie van VNG/IPO/UvW en dat er afspraken zijn gemaakt over de Innovatieagenda 2012-2016. De staatssecretaris van OCW heeft hiermee inmiddels ingestemd. Omdat is afgesproken de volledige inhoud van het convenant pas bekend te maken als ook alle formele goedkeuringsprocedures bij de partners zijn doorlopen, kan ik helaas geen volledig inzicht geven.

Maar Berendse is zo vriendelijk om BRAIN en KVAN wel op hoofdlijnen te informeren.

Inhoud?
Niet heel verrassend is dat de vijf hoofdthema's uit de Archiefvisie als programmalijnen terugkomen in de Innovatieagenda:

1. Duurzaamheid
2. Openbaarheid en selectie
3. Toegankelijkheid van de Archiefcollectie NL
4. Collectievorming
5. Kwaliteitszorg en versterking van het bestel

Maar "de bestuurlijke partners menen dat bij de inzet van middelen programmalijn 1 het zwaarste gewicht moet krijgen."

Uitvoering?
Ieder jaar stelt de staatssecretaris een uitvoeringsprogramma vast, dat wordt goedgekeurd door de bestuurlijke partners, na overleg met deelnemende partijen/uitvoeringspartners (waaronder BRAIN en KVAN). Om dit allemaal in goede banen te leiden stelt het NA een programmamanager, met een programmabureau, aan en stellen alle bestuurlijke partners uit eigen geledeingen een beleidsteam samen dat minstens zes keer per jaar bijeenkomt. Dit beleidsteam adviseert over de uitvoering, bewaakt de voortgang en overlegt met de deelnemende partijen/uitvoeringspartners en beoordeelt projectplannen.

Voor de begeleiding en uitvoering van de programmalijnen wordt een beroep gedaan op de vakorganisaties en kenniscentra. Zij worden uitgenodigd om als deskundigen deel te nemen in het kennis- en implementatienetwerk. Binnen dit netwerk kunnen themagroepen worden samengesteld. Om de speerpunten van de Innovatieagenda hoger op de bestuurlijke agenda van de decentrale overheden te krijgen, zal een bestuurlijk en ambtelijk aanjaagteam van ambassadeurs en consulenten bij IPO/VNG/UvW worden ingericht. Programmabureau en aanjaagteam verzorgen samen de begeleiding van de decentrale projecten.

Ja, ja, er moet natuurlijk wel wat te vergaderen overblijven...

Landelijk of lokaal?
Bij de uitvoering zal er een onderscheid gemaakt worden tussen landelijke en decentrale projecten. Voor de landelijke activiteiten is het programmabureau/kenniscentrum NA verantwoordelijk. Decentrale projecten worden uitgevoerd door archiefinstellingen, overheden en/of vakinstituten. Hierbij wordt uitgegaan van het "matchingsprincipe."

Organisaties en overheden nemen vrijwillig deel, met als uitgangspunt 50/50 matching tussen Rijk/NA enerzijds en andere partijen samen anderzijds. Het kan daarbij ook gaan om de gerichte inzet van mensen en middelen uit de eigen organisatie.

Tenslotte kondigt de Algemene Rijksarchivaris aan dat er in eind september/begin oktober een startconferentie zal worden gehouden voor alle betrokkenen en belangstellenden.

Dat u het maar weet...

Gerelateerd
Daar is hij dan: de #archiefvisie

Afbeelding: All it takes van Ryan Greenberg

Electrospective: electronische muziek sinds 1958

Mooie website van EMI: Electrospective - Electronic music since 1958.

De website hoort bij de spotgoedkope (£5.49) dubbel-cd die door de NRC als volgt omschreven wordt:

Van Tangerine Dream tot Swedish House Mafia bieden de 39 tracks een verrassend coherente rondleiding door de verschillende genres die in de afgelopen vijftig jaar door ontwikkelingen in de elektronica werden aangestuurd. Dat begint met de ‘treatments’ die Brian Eno toepaste op de avant-garde rockmuziek van het vroege Roxy Music, met spacegeluiden en synthesizervegen die de muziek een vervreemdende, buitenaardse sfeer gaven. Het experiment van synthpoppioniers The Normal en Cabaret Voltaire baande het pad voor de hitmuziek van Human League en Pet Shop Boys, terwijl elektropunkgroep Nitzer Ebb de blauwdruk schiep voor de extremere vormen van techno. Het dancetijdperk bracht de toegankelijke technopop van Moby en Daft Punk, terwijl Soul II Soul en Massive Attack de lessen van hiphopdeejays vertaalden naar een nieuw soort soulmuziek. Radiohead, Chemical Brothers, Gorillaz en Deadmau5 passen naadloos in de ontwikkeling van muzikanten die hun instrumenten inruilden voor laptops met programma’s als ProTools en Ableton: de nieuwe sterren van de opnamestudio.

Op de website kun je chronolgisch en thematisch bladeren:

En je kunt luisteren naar de muziek van de artiesten via embedde Spotify-lijstjes. Daarnaast staat bij ieder "lemma" een korte toelichting.

Langdurig en leerzaam luisterplezier.

November is bestandsformatenmaand

Een van de problemen van digitale duurzame toegankelijkheid is de baaierd aan bestandsformaten die de afgelopen vijftig jaar zijn gebruikt, nu nog worden gebruikt en de komende jaren gebruikt zullen worden. Alle digitale informatie is in een bepaald formaat "gecodeerd" en kan alleen begrepen worden als je de code kent en beschikt over soft- en hardware (programma's en computers) om die code te ontcijferen.
De afgelopen jaren zijn verschillende registers gemaakt van bestandsformaten, waarbij geprobeerd wordt van ieder bestandsformaat beschrijvingen, software en handleidingen te verzamelen. De registers functioneren dan als een soort richtingaanwijzers: je kunt ze gebruiken om bestanden te herkennen en om te achterhalen hoe ze in het verleden gebruikt werden en hoe je ze nu (weer) werkend krijgt.
The National Archives beheert zo'n register - PRONOM, de Universiteit van Californie heeft pas UDFR - Unified Digital Format Registry - gepresenteerd en er zijn meer van dit soort initiatieven. Maar ieder register is opgezet met een speciefieke doelgroep voor ogen en kent zijn beperkingen. Alle huidige registers bij elkaar beschrijven maar een fractie van alle bestandsformaten die door de jaren heen gebruikt zijn.
De schijnbaar onvermoeibare Jason Scott van Archive Team omschrijft het probleem als volgt:

In the last couple centuries, we’ve created a number of self-encapsulated data sets, or “files”. Be they letters, programs, tapes, stamped foil, piano rolls, you name it. And while many of those data sets are self-evident, a fuck-ton are not. They’re obscure. They’re weird. And worst of all, many of them are the vital link to scores of historical information.
Everyone knows this problem. It’s why old novelists cry they can’t pull their first novel out of Wordperfect. It’s why someone who used U-matic tapes to record the first meetings of a famous protest group goes “oh well”. It’s why, in all things, someone looks at anything older than five years, and goes “bye”, figuring there’s nothing they can do.
And I’ve had to listen to the mewings about this problem for at least 20 years now, in various forms. A lot. And then the person lights up about maybe solving this problem, and then dims and says “well, we can’t really solve the problem”. Because they know – it’d take an army of people to do it.
Let’s make that goddamned army.

Daarom heeft hij november 2012 uitgeroepen tot "Los-het-bestandsformaat-probleem-op-maand." Het idee is om met een man of 1000 de hele maand november te werken aan een grote wiki waar alle bestandsformaten in opgenomen worden. Voor ieder item - want bestandsformaat moet zo breed mogelijk gelezen worden - zouden in ieder geval de volgende dingen beschreven moeten worden:

• Enumeration (indicating the format exists)
• Examples of this format in use (either actual files or renderings of the format)
• Documentation about that format or its conversion (with website or wayback links)
• Links to known programs, utilities and source code that interprets this format

Uiteraard wordt die wiki hartstikke open, zodat de bestaande registers - mochten ze dat willen - de erin verzamelde data ook zelf weer op kunnen nemen.
Scott weet natuurlijk ook wel dat het onmogelijk is om in een maand alle bestandsformaten zo uitgebreid te beschrijven en dat er in de toekomst nieuwe formaten bij zullen komen. Maar als je niet begint heb je helemaal niets.
En uiteraard zullen er mensen zijn die klagen dat dit een zinloze inspanning is en daar zal Scott rekening mee houden door - en dit zou eigenlijk ook het archief 2.0 motto kunnen zijn:

to keep track of what whiners complain that we will not prioritize and consider, and where possible, prioritize and consider. That's it! Action quiets whiners. Response whining does not.

Ik heb geen idee of ik in staat ben om iets bij te dragen in november, maar ik ga het in ieder geval in de gaten houden. De energie en het enthousiasme die Scott uitstraalt vind ik in ieder geval geweldig.

Gerelateerd
Over het maken van soja-saus en het bewaren van websites
Deleted city is digitale archeologie

En weer staat een gemeentehuis in brand

Omroep Brabant meldt vanmorgen dat rond half vier vanmorgen bij de brandweer de melding binnenkwam dat het gemeentehuis van Waalre in brand stond. Vermoedelijk gaat het om een aanslag!

Volgens de politie lijkt het erop dat het pand verloren gaat, zo is het monumentale gedeelte inmiddels volledig afgebrand. Het gemeentehuis in Waalre bestaat uit een oud gedeelte en twee nieuwe gedeeltes die later zijn bijgebouwd. Het oude gedeelte is een Rijksmonument uit 1929. De politie gaat uit van opzet maar over de reden van de aanslag is nog niets bekend. Zodra het sein brandmeester wordt gegeven, kan ze starten met een onderzoek naar de brand.

Buurman hoort harde klap
Een buurman van het gemeentehuis hoorde in de nacht van dinsdag op woensdag rond kwart voor drie een harde klap, gerinkel en een ontploffing. Vervolgens hoorde hij een auto weg rijden. "We zijn meteen gaan kijken en zagen een brandende auto in de vooringang van het gebouw staan. Ook aan de zijkant van het pand stond een auto tegen het gebouw en in de fik. Het is onwerkelijk dat dit in zo'n rustig dorp gebeurt." Een van de auto's is een donkere Volkswagen Golf.

Wat dit voor de archieven van een gemeente betekent, zagen we eind 2010 in Voerendaal, toen daar het gemeentehuis volledig afbrandde.

Het "voordeel" in Voerendaal was echter dat de archiefruimte destijds gebouwd was als archiefbewaarplaats en volledig onder de grond lag. Hierdoor zijn de dossiers die daar lagen alleen nat geworden. Ander voordeel voor Voerendaal was dat hun hele ICT-omgeving (servers etc) niet in het gemeentehuis stond, maar vijftig kilometer verderop. Mede daardoor kon de gemeente snel weer redelijk functioneren.

Maar ook in Voerendaal waren alle "lopende" zaken, die op de afdelingen of bij DIV in de paternosterkast lagen, verbrand.

Ik weet nog niet hoe het met de archiefruimte en de ICT-systemen van Waalre zit. Dat ga ik zo maar eens uitzoeken.

Aanvulling
Op Youtube zijn al een paar filmpjes gepubliceerd. Onder andere dit:

Aanvulling
De loco-burgemeester over wat er allemaal weg is:



Gerelateerd

Brand in Voerendaal

Plaatje: Omroep Brabant

Twee weken Cornwall

Engeland is toch echt anders: andere tijdzone, andere lengtemaat, andere munteenheid, andere rijrichting, maar je kunt wel lekker kletsen met de mensen. En hoewel het weer nogal nat was, hebben we toch een heerlijke vakantie gehad.
Een indruk aan de hand van een paar foto's.

Op reis

Het reisplan voor "de achterbank:" Eerst drie uur naar het veer in Calais, dan een uurtje naar het hotel in Ashford en dan een uur of zeven naar de eerste accommodatie in Coombe Mill. Tussendoor een paar pauzes en een verrassing. Hier nog wat foto's van de reis.

Coombe Mill

De eerste week verbleven we op de boerderij van Fiona en Farmer Nick en dat was geweldig. Hierboven proberen T en M tevergeefs Excalibur uit de rotsen te trekken. Verder konden we daar 's ochtends de geiten, kippen, ganzen, wallaby's, biggetjes, alpaca's en schapen voeren. T en ik hebben samen met de vriendelijke buurman Ian ook nog vier maden verdronken in de visvijvers (en geen enkele vis gevangen). Meer foto's van Coombe Mill.

St. Breward

Hoewel ik weet dat het een Ier is, was dit mijn echte Roddy Doyle-moment: fish & chips halen bij the Van, die bij het voetbalveld van AFC St. Breward stond. De kleedkamers daarvan moet ik ook even laten zien:

St. Breward, waar Coombe Mill bij hoort, is zo'n echt klein Engels dorp, zo'n James Herriot of Midsomer murders gehucht. Met Chris van the post office annex pizzarestaurant, Christine van the general store en een inn waar iedereen komt (en iedereen iedereen kent).


Eten

Ja, wij hebben natuurlijk ook een avond in die inn gegeten.
Maar daarnaast hebben we heerlijk geluncht in het übergezellige Pinky Murphy's waar we het gebak dat hierboven op de foto staat hebben gehad. En ook bij The Plough, in het onooglijke plaatsje Duloe, kun je heerlijk lunchen.

Lanhydrock

Je kunt natuurlijk niet naar Engeland gaan, zonder minstens één landgoed van de National Trust te bezoeken. Wij kozen voor Lanhydrock. Het bezoek begon tumultueus: we waren net tien minuten binnen en banjerden door de eetzaal toen plots een alarm afging. Ik dacht even dat T. met zijn handen aan de servieskast had gezeten, maar toen een mevrouw in zo'n geel fluorescerend hesje ons vriendelijk doch dringend vroeg het gebouw te verlaten, begreep ik wel dat het het brandalarm was. Na ruim twintig minuten buiten staan - gelukkig was het droog, zoals je hierboven ziet - kwam de brandweer met loeiende sirenes aangereden en even later bleek het loos alarm te zijn. Maar ja, het gebouw was in 1881 ook al eens afgebrand, dus zijn wat voorzichtig geworden.
Hieronder nog een foto van de bibliotheek. Meer foto's, onder andere van allerlei "beestjes" en archiefstukken, vind je hier.

Deerpark Forest

De tweede week bivakkeerden we in een huisje in Deerpark Forest en die week stond een beetje in het teken van allerlei dieren: de jonge fazantjes die je hierboven ziet, eekhoorntjes op het balkon, een goudvink die zich tegen het raam te pletter vloog en die daarna door een kraai als een lekker hapje werd meegenomen en de hond Zak die een belangrijke rol speelde in de Duckrace op de rivier.

Wetsuit

Hèt liedje van de vakantie was natuurlijk Wetsuit van The Vaccines. Dat hebben we de hele week gezongen nadat we T en M ieder zo'n pakje gekocht hadden zodat ze toch gewoon de zee in konden. En het toeval wil dat er bij het Eden Project op de dag dat wij er waren gesoundcheckt werd voor een optreden van The Vaccines diezelfde avond...
Dus allemaal nog een keer uit volle borst

The Vaccines, Wetsuit from Poppy de Villeneuve on Vimeo.

Gerelateerd
Analoge retraite

7 jaar voor diefstal van archiefstukken

Afgelopen donderdag is Barry Landau dan toch eindelijk veroordeeld, nadat hij in februari van dit jaar al schuldig had gepleit. Hij is veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf:

Landau is expected to turn himself in to prison authorities in August, and when he gets out of prison, he will spend three years on probation. As a special condition of his release, however, he won't be able to go to an archive or museum without the approval of his probation officer. 

Interessant is ook dat de modus operandi weer wat duidelijker geworden is. Behalve dat Landau en zijn kompaan Savedoff (die nog terecht moet staan) de studiezaalmedewerkers afleidden met gebak, bleek Landau een aangepaste garderobe te hebben:

Prosecutors today displayed a tan trench coat and navy blazer in court, both of them specially altered by Landau's tailor to contain deep pockets.
The pair, who referred to each other as 'weasel 1' and 'weasel 2', attempted to cover up the thefts by removing card catalogue listings for the items and using sandpaper and other methods to remove museum markings - a process they called 'performing surgery'.

Lees vooral ook de blog van Otto van der Meij over de "life and times" van Landau.

Stealing from Archives
Deze meneer is betrapt en veroordeeld, maar de vraag blijft natuurlijk: hoe vaak komt dit voor?
Toevallig las ik afgelopen week het EBNA-rapport Stealing from Archives (pdf) uit 2007, waarin de resultaten van een enquête onder Europese archiefinstellingen worden beschreven. Helaas is het rapport een beetje nietserig, doordat de resultaten volledig geanonimiseerd zijn (er is zelfs geen onderscheid naar land gemaakt) en de antwoorden regelmatig ambigu zijn. En het rapport leidt natuurlijk aan het syndroom van Rumsfeld: er zijn waarschijnlijk heel wat "unknown unknowns"
Een paar resultaten zijn wel opvallend.

Deze tabel gaat enigszins in tegen mijn gevoel dat het in de meeste gevallen insiders (medewerkers, vrijwilligers) zijn die stukken stelen. Het zou kunnen dat mijn gevoel niet klopt, maar het zou ook kunnen dat diensten het toch moeilijk vinden om toe te geven dat het een eigen medewerker was.
Dat archiefdiensten zelf ook denken dat het wel meevalt met de onbetrouwbaarheid van de eigen medewerkers blijkt ook uit het aantal diensten dat maatregelen genomen heeft:

This table shows 24 institutions, i.e. 25 per cent, stating that they have not taken any security precautions at all in relation to their own staff. Probably too, a large proportion of the 20 institutions (21 per cent) not answering this question had not taken any theft prevention measures either. The other 52 institutions (54 per cent) report various types of security arrangement targeting their own staff. Half of them state that they restrict staff access to all or parts of the archival material and/or can trace staff movements with the aid of electronic card systems. Other security measures are represented by the following quotations:
"Staff bag searching on a random basis; Staff required to use the electronic order system so all staff use books is recorded; CCTV; All staff and long term contractors are security cleared via the (…) police national computer."
"Members of the staff are not allowed to stay in the archives after working hours. Bags are not allowed to be taken to the store’s zone."

Een ander interessante constatering van het onderzoek gaat over de redenen van de diefstal. In de meeste bekende gevallen gaat het om geldelijk gewin. Maar in enkele gevallen waren er politieke redenen:

Archive thefts prompted by political motives are very often concerned with blacking out personal contacts with political movements or defunct socialist dictatorships. One specific item in the questionnaire concerned the occurrence of thefts of politically sensitive material. Six institutions (6 per cent) reported having experienced this. In four instances the purpose of the theft, presumably, was for the particular information in the stolen documents to remain unknown, while in one instance the opposite was intended: the document was stolen with a view to passing on sensitive information to the media.

Tenslotte had in 2007 maar de helft van de archiefdiensten die de enquête invulden maatregelen genomen om diefstal (tijdig en structureel) te constateren.

Al met al lijkt diefstal in of bij archiefdiensten dus nog altijd weinig prioriteit te hebben bij de archiefdiensten zelf. Dat blijkt helaas ook uit de resultaten van de ICA-werkgroep. Die heeft na 2009 volgens mij niets meer gedaan.

Gerelateerd
Landau pleit schuldig en diefstal in Nederland
De archiefdief documenteert natuurlijk alles
En als je gepakt wordt, gooi je het in de wc
Diefstal in het Stadsarchief
Archiefpolitie
Archiefpolitie - revisited