Geef ons de echte deskundigen terug

Volgens een onderzoekje van adviesbureau Boer & Croon beginnen veel bedrijven bezwaar te maken tegen de hoge kosten van juridisch advies. Een topadvocaat van een groot kantoor vraagt 514 euro per uur, en dat mag van veel bedrijven best wat minder. De vergelijking met een andere groep van topprofessionals is veelzeggend. Wie advies van een ingenieursbureau
nodig heeft, betaalt voor een partner ongeveer 150 euro. En dan gaat het om vragen die er in de tastbare werkelijkheid toe doen – hoe zwaar moet een dijk zijn om het land droog te houden bijvoorbeeld, of hoe bouw je een elektriciteitscentrale die efficiënt is en veilig?

Ok, Johan Schaberg vroeg in zijn column in de NRC van afgelopen zaterdag expliciet om "ingenieurs", maar ik denk dat je het ook in een breder perspectief kunt zien:

Het doet zich niet alleen in de publieke sector voor. Ook in het bedrijfsleven zijn de topbanen in handen gekomen van mensen die leiding geven aan anderen die werken – niet van mensen die weten hoe je dingen moet maken. Daarvoor hoeven zij niet te weten wat die anderen precies doen, want zij hebben geleerd voor general management. Inhoud doet er niet toe, alles is proces, en als je een proces effectief „aanstuurt”, zoals dat heet, komt het met de inhoud vanzelf goed.
Tunnels en bruggen en complexe ICT-systemen – allemaal moeten ze tot stand komen, niet door goed rekenen, maar door effectieve aansturing. Als dat dan
goed gaat, krijgen de aanstuurders een bonus.

Ik heb hier in huis laatst iemand horen zeggen: "We hebben geen mensen nodig met kennis van zaken. Ze moeten goede ideeën hebben!"

Gerelateerd: Over inspectie, toezicht en zelfrijzend bakmeel

Over inspectie, toezicht en zelfrijzend bakmeel

Werkgeversorganisatie VNO/NCW noemt de groei van het toezichtswezen "zelfrijzend bakmeel." Het wereldbeeld van [de inspectie Jeugdzorg] is het bakpoeder dat het rijzen veroorzaakt. Het is de pretentie van morele superioriteit, een manicheïsch
wereldbeeld met de goeden aan deze kant en de krachten der duisternis aan gene zijde, een laatste residu van het geloof in een maakbare samenleving - waarin de inspecties dan wel niet de architecten zijn met hun ontwerpmacht, maar toch ten minste optreden als de bouwopzichters met hun afkeuringsmacht.

Bovenstaande alinea komt uit de column van Johan Schaberg uit de NRC van afgelopen weekend (helaas niet online), naar aanleiding van opmerkingen van Irene Albers van de Inspectie Jeugdzorg en Harry Paul, Inspecteur-Generaal van de VROM-inspectie. Paul zei blijkbaar in een interview (helaas ook niet volledig online) met het Financieel Dagblad dat het toezicht in Nederland alleen maar zal toenemen omdat we steeds meer risico's willen uitbannen.

Volgens Schaberg heeft Paul het hier over "vraag en aanbod", maar ziet hij over het hoofd dat de kans bestaat dat hier de vraag gecreëerd wordt door het aanbod:

Er zijn tegenwoordig zo krankzinnig veel toezicht- en inspectiewinkeltjes, die allemaal in de media gratis reclame mogen maken met hun alarm- en treurverhalen, dat menig consument toch maar eens gaat kijken of er voor hem ook iets van zijn gading is.

En, zegt Schaberg, die inspecties zijn helemaal niet bezig met het verlichten van de "risico-allergie", ze versterken de allergie alleen maar:

Meer inspecties en toezichthouders vergroten de woede en het onbegrip bij de bevolking wanneer er dingen fout gaan. Er waren immers mensen die zouden opletten dat het niet zou gebeuren?
En (...) hoe meer toezicht, des te meer echt of vermeend kwaad er te rapporteren zal zijn.

Suggereert Schaberg hier dat we allemaal (en vooral 'de markt') beter af zijn zonder toezicht? Dat zou uiteindelijk wel het streven van een inspectie moeten zijn, zichzelf overbodig maken. Maar, zoals Ben Tiggelaar deze week schreef, zo'n 150 jaar geleden vond 'de markt' in Nederland het gewoon om kinderen 16 uur te laten werken. Maar misschien is dat een te ver gezochte analogie?
Of gaat het Schaberg alleen om minder of misschien anders vormgegeven toezicht? Dat de inspecties alleen naar cruciale, levensbedreigende zaken moeten kijken?
Schaberg ziet in zijn column in ieder geval de invloed van de politiek over het hoofd. Hoewel de meeste inspecties doen alsof ze 'onafhankelijk' zijn, wordt hun functioneren zeer beïnvloed door de manier waarop Tweede Kamerleden en bewindspersonen reageren op incidenten: "Dit mag in de toekomst niet meer gebeuren, daar moet beter op gelet worden" is de standaardreflex als iets fout is gegaan.
Hoe dan ook is het een column om over na te denken...

Foto: Paral_lax