Herlezen: Michael Ende - Momo en de tijdspaarders

Tijdens het weekje in Zeeland heb ik Momo en de tijdspaarders herlezen, vooral omdat iemand zei dat weer iemand anders leek op een "tijdspaarder." De eerste keer dat ik het boek las zal toch al snel 25 jaar geleden zijn geweest en ik kon me terwijl ik het boek las wel enkele passages herinneren. (Ik vind het altijd vreemd om te zien wat je je herinnert. Ik wist dat er iets met een schildpad was en spelende kinderen en een amfitheater. Maar verder herkende ik nauwelijks iets.)
Hoewel het boek een typisch jaren-zeventig-thema heeft en Ende de boodschap er wel heel dik bovenop legt, viel het nog al mee met de gedateerdheid. De Tijdspaarders maken mensen wijs dat ze nu tijd kunnen sparen, om later leuke dingen te doen. Met als gevolg dat mensen steeds meer dingen steeds gehaaster gaan doen en de "lol" uit het leven verdwijnt.
Ik moest toen ik het boek las niet zozeer denken aan "de consumptiemaatschappij" maar aan "het nieuwe werken" en een beetje wat Ad van Heijst daar eerder op deze blog over schreef:

Stel dat jij een baas hebt die sociale media propageert en hij stelt jou in de gelegenheid daar gebruik van te maken, mag die baas dan ook van je vragen dat je in vakantietijd bereikbaar bent (want privé en werk lopen toch door elkaar heen, je blogt toch ook onder werktijd). Mag de baas van je vragen om je telefoon open te houden in de weekeinden, zodat hij je kan bellen (want werk en privé lopen toch door elkaar heen, daarover zijn we het inmiddels wel eens, leve de sociale media!)
In Duitsland is er inmiddels een beweging die terug wil naar een strikte scheiding van werk en privé. [...] En steeds meer mensen willen dat blijkens onderzoek.

 Gelezen tussen 25/04/2011 en 27/04/2011