Het Schervengericht - A.F.Th

Volgens mij was ik een jaar of twaalf toen ik The Fearless Vampire Killers voor het eerst zag.

Van de film kan ik me bijna niets meer herinneren, maar wat me wel altijd bij is gebleven is wat mijn moeder over de hoofdrolspelers vertelde.
Ze waren in het echt met elkaar getrouwd, maar zij was een paar jaar na de opname van de film vermoord door Charlie Manson, terwijl ze hoogzwanger was. Dat heeft toen veel indruk op me gemaakt: dat je getrouwd kon zijn met een vrouw die later vermoord werd.
Enkele jaren later schalde uit de luisprekers op mijn slaapkamer:

"This is a song Charles Manson stole from the Beatles, we're stealing it back..."

Wat een kereltjes waren dat toen...
Ik geloof trouwens niet dat ik destijds een link legde tussen dit liedje de de dood van die vrouw uit de Vampire Killers...
Later heb ik wel te hooi en te gras het een en ander over Manson en zijn Family gelezen.
In 2007 verscheen Het Schervengericht van een van mijn favoriete Nederlandse auteurs.

Bij het verschijnen heb ik het bijna ademloos uitgelezen. Zeker na het ietwat tegenvallende Movo-tapes, was dit weer een meesterwerk.

In de roman zitten Polanski en Manson (beiden onder schuilnaam en in vermomming en hoewel hun namen in het boek niet genoemd worden, gebruik ik ze voor het gemak toch maar even) 6 weken samen gevangen. Polanski wordt 'psychiatrisch' onderzocht vanwege de verkrachting van een 13-jarige. Manson is tijdelijk in deze gevangenis geplaatst omdat een Krishna-aanhanger een lucifer bij hem had gehouden, nadat-ie hem met thinner had overgoten.
De manier waarop de twee mannen 'ontdekken' wie de ander is en daarna elkaar verbaal proberen te kleineren is bloedstollend.

Omdat Polanski vorige maand alsnog werd gearresteerd voor de verkrachtingszaak en een van de Tate-moordenaars in diezelfde week stierf, heb ik het boek herlezen.

Van de eerste lezing kon ik me vooral de "eenzaamste twintig minuten uit de geschiedenis van de mensheid" herinneren. Zo noemt Polanski de doodstrijd van zijn ongeboren zoon in de buik van zijn vermoorde moeder.
Bij herlezing vond ik die passage een nog al pathetisch, wat me nu veel meer trof waren de kleine details over bijvoorbeeld de begrafenis van de baby. Gruwelijk.

Overigens vond ik net als de eerste keer, de laatste honderd pagina's wat lang duren. Zeker omdat ik nu zat te wachten op die ene uitsmijter, die A.F.Th. tot het eind bewaard heeft.

Het heeft geen zin, maar ik roep het hier toch:
Van der Heijden voor de P.C. Hooftprijs!