Ingmar bladert en schrijft: lange termijn bewaring

We are a selfish, short-sighted lot. As many a game theory experiment has shown, we simply aren’t as motivated by the promise of collective future benefits as we are by the gratification of instant private rewards.

Dit is de samenvatting die Long Now maakt van een artikel uit Nature. Hoewel dat niet over archivering, maar over het tegengaan van klimaatverandering gaat, is de portee van het onderzoek ook relevant bij het organiseren van langetermijnbewaring.
Een onderzoekgroep van NYU onderzocht in hoeverre individuen bereid waren bij te dragen aan een collectieve beloning in de toekomst. Alle deelnemers kregen eerst $40. Daarna werd hen gevraagd om €0, €2, of €4 in een gezamenlijke pot te doen waarmee een bewustwordingsadvertentie betaald zou worden. Als alle deelnemers samen meer dan $120 bij elkaar legden, dan kreeg iedere deelnemer $45 extra.

However, the reward of cooperation, the €45 endowment per group member for meeting the €120 target, was distributed on three different time horizons. In one treatment (T1), the €45 cash endowment was paid the next day; in the second treatment (T2), the €45 cash endowment was paid 7 weeks later; in the third treatment (T3), the €45 endowment was invested in planting oak trees that would sequester carbon (as well as provide habitat and greenery) and therefore provide the greatest benefit to future generations, although in a currency different to the monetary endowments offered in T1 and T2.

Het zal geen verrassing zijn dat de deelnemers in het eerste scenario veel meer genegen waren om in de advertentie te investeren en in het derde scenario het minst. Of abstracter gezegd: hoe verder weg in de toekomst een beloning ligt en hoe minder voordeel individuen er zelf bij hebben, hoe minder gemotiveerd iemand is zijn persoonlijk eigendommen in te zetten voor het algemeen belang.

Uit het onderzoek blijkt dat directe en uitgestelde beloningen van invloed zijn op totaal verschillende delen van de hersenen en dat het om verschillende (misschien wel tegengestelde) cognitieve processen gaat.

It seems, then, that our best chance of fostering a sense of accountability for the future may be to create scenarios in which both parts of the brain are stimulated simultaneously: by coupling the incentive of long-term rewards with that of very short-term consequences.

Voor digitale archivering betekent dit dus vooral niet te veel hameren op het belang van cultureel erfgoed over twintig, dertig of honderd jaar, maar vooral benadrukken wat de korte termijn voordelen van efficiënt en effectief informatiebeheer zijn.

Queen - I Want It All door Ceinwen

Gerelateerd
Pas op een wolf #hvog

Vorige week promoveerde Jeroen de Vries in Enschede op de ontwikkeling van een informatiedrager die miljoenen jaren mee kan gaan:

Er is een aantal scenario’s te bedenken waarom we informatie voor lange tijd willen opslaan. “Een scenario is dat een ramp de aarde heeft verwoest en de maatschappij de wereld weer opnieuw moet opbouwen. Een ander scenario zou kunnen zijn dat we een soort nalatenschap creëren voor toekomstige intelligenties die op aarde evolueren of afkomstig zijn van andere werelden. Je moet dan al snel denken aan archiefopslag van één miljoen tot één miljard jaar”, aldus onderzoeker De Vries.
Optische informatiedrager
De Vries ontwikkelde een optische informatiedrager die informatie voor extreem lange periodes kan opslaan, waarin elke bit wordt weggeschreven door etstechnieken. Als informatiedrager is gekozen voor een wafer, bestaande uit wolfraam ingekapseld door siliciumnitride. Er is gekozen voor Wolfraam omdat dit extreme temperaturen kan weerstaan.

Zoals je in het filmpje hierboven kunt zien, kun je probleemloos een eitje bakken op het schijfje en kun je het plaatje ook gewoon op de barbecue leggen. Top!
Maar, zoals je in het filmpje ook kunt zien, heb je helemaal niets aan de informatie die op het schijfje geëtst wordt:

Een QR-code is in het wolfraam geëtst (zie afbeelding) en wordt beschermd door het nitride. Elke pixel van de grote QR-code bevat een kleinere QR-code met hierin weer verschillende informatie opgeslagen. “In principe kunnen we op de disk alles opslaan wat we de moeite waard vinden om te bewaren: bijvoorbeeld een digitale afbeelding van de Mona Lisa."

Maar Jeroen, ik ken helemaal niemand die uit zijn hoofd die enorme QR-codes kan ontcijferen die op die affiches op het station hangen. Dus hoe zou de laatste mens op Aarde, die over een miljoen jaar, moe, koud en hongerig in een oude mergelgroeve in de Sint Pietersberg zit, die microscopisch-kleine QR-codes moeten ontcijferen? En zou hij niet heel teleurgesteld zijn, als het dan ook nog blijkt te gaan om een plaatje van een vaag glimlachende vrouw?
Er zijn vast wel toepassingen te bedenken voor je Wolfraam-plaatje, maar het op deze manier opslaan van informatie om die oneindig te bewaren, lijkt me zinloos.

Datzelfde geldt in grote lijnen trouwens voor het 5D Superman geheugenkristal. Het is heel knap dat we de informatie nu op deze manier opgeslagen krijgen, maar of we die er over een miljoen jaar ook weer uit krijgen is zeer de vraag.

Ik bedoel, we snappen de schijf van Phaistos, die hierboven staat en waarschijnlijk amper 4.000 jaar oud is, ook al niet meer!

De enige drie manieren om informatie voor extreem lange tijd bruikbaar en begrijpelijk te houden zijn gebruiken, gebruiken en gebruiken.
Mocht je die informatie toch ergens voor extreem lange tijd willen opslaan, dan lijkt het me essentieel dat hij met zo min mogelijk "hulpmiddelen" leesbaar is. En dan heb ik toch meer vertrouwen in de Rosetta-schijf van Long Now.

The Rosetta Disk fits in the palm of your hand, yet it contains over 13,000 pages of information on over 1,500 human languages. The pages are microscopically etched and then electroformed in solid nickel, a process that raises the text very slightly - about 100 nanometers - off of the surface of the disk. Each page is only 400 microns across - about the width of 5 human hairs - and can be read through a microscope at 650X as clearly as you would from print in a book. Individual pages are visible at a much lower magnification of 100X.