Centraal in het onderzoek ter terechtzitting staat de schending van de lichamelijke integriteit van het slachtoffer Marianne Vaatstra, waarbij ook de intieme plaatsen van haar lichaam onderwerp van bespreking zullen moeten zijn. Marianne was ten tijde van het delict een meisje van 16 jaar. Er mag van worden uitgegaan dat meisjes van die leeftijd zich ten diepste generen wanneer zij feiten betreffende de voorgenoemde schending van hun lichamelijke integriteit, via audiovisuele middelen zouden moeten delen met een groot publiek. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat dit voor Marianne anders zou zijn geweest. De audiovisuele media zijn vele malen indringender dan berichtgeving door de schrijvende pers, nog daargelaten het risico van verspreiding via het internet. De voorzitter ziet hierin aanleiding om uit respect voor het overleden slachtoffer te voorkomen wat Marianne met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zelf niet gewild zou hebben.Eerlijk gezegd vind ik die argumentatie begrijpelijk, maar toch ook ietwat problematisch.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er vrouwen zijn - van welke leeftijd dan ook - die zich niet "ten diepste" zouden generen als de "intieme plaatsen van haar lichaam onderwerp van bespreking" zijn.
Overigens had de rechtbank nog een ander argument om opname en uitzending niet toe te staan: de verdachte had aangegeven dat hij dan geen woord zou zeggen:
Door het zwijgen van de verdachte wordt het proces van de waarheidsvinding verstoord. Het belang van de waarheidsvinding dient zwaarder te wegen dan het belang van de audiovisuele openbaarheid.Hoe dan ook, in dit geval lijkt er ook weer sprake te zijn van privacy voor een overledene.
Gerelateerd
Geen obductie ivm privacy na de dood
De privacy van de doden #archivecamp
Privacy na de dood
Persoonlijke levenssfeer van overledenen
Plaatje: Foto ANP / Aloys Oosterwijk