Het is een duivels dilemma, betalen voor archieven.
Ik schreef hier een hele tijd geleden over de mac van Rushdie, waar je bij de Emory University op kunt spelen. Hoewel ik dat nog altijd een geweldig idee vind, kijk ik nu toch wat gereserveerder naar de universiteit. In mijn naïviteit dacht ik dat Rushdie zijn archief belangeloos beschikbaar had gesteld. Niets is minder waar. De Wall Street Journal schreef een paar weken geleden over de waarde van literaire archieven:
"Authors would love for us to have their archives, but they want to sell," says Chantel Dunham, who raises money for the University of Georgia's libraries in Athens, Ga. "People ask for hundreds of thousands. We're a state institution. We can't pay anything like that."Volgens de krant ligt de "schuld" voor deze kapitalisatie van archieven voor een deel bij Richard Nixon, die in 1969 de belastingaftrek voor "creatieve giften" afschafte. Sindsdien willen auteurs hun archieven niet meer gratis weggeven en zijn het dus vooral de grote, rijke, particuliere instituten die goede sier maken met de archieven.
Emory University, 65 miles away in Atlanta, can. In 2006, for an undisclosed amount, Salman Rushdie sold it 200 "falling apart, crappy cardboard boxes," as he said at the collection's opening in 2010. After Emory's archivists put his "mess" in order, Mr. Rushdie capitalized on their tidiness to research his own 2012 memoir.
In Nederland bestaat die belastingaftrek trouwens wel nog, zoals Eric Ketelaar tijdens de laatste algemene ledenvergadering van de KVAN benadrukte. Archiefdiensten zouden dus hier (meer) gebruik van kunnen maken bij de acquisitie van particuliere archieven. Het probleem is daarbij wel dat dit ook betekent dat een archief gekapitaliseerd moet worden. Iemand moet bepalen wat de waarde van de gift is. En eigenlijk willen we dat niet, want misschien wil die eigenaar het archief dan toch liever verkopen...
Moeilijk, moeilijk, moeilijk,
Gerelateerd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten