Sommige boeken zijn 'te groot' om te lezen. Ze hebben zo'n geschiedenis als meesterwerk, dat ik er tegenop zie om er in te beginnen. Ulysses, To the lighthouse of Madame Bovary heb ik lange tijd gemeden. Lolita is ook zo'n boek. In 1997 zag ik de verfilming door Adrian Lyne (en behalve de tuinslang-scene kan ik me daar eigenlijk amper iets van herinneren), maar aan het boek heb ik nooit durven beginnen.
Totdat ik een paar weken geleden toevallig een column van Aleid Truijens las over de arrestatie van Roman Polanski.
Ik had eerder al gehoord en gelezen over Lolita strikes back maar was auteur en titel vergeten. Naar aanleiding van de column heb ik Lolita en Het dagboek van Lo op Boekwinkeltjes besteld en na elkaar gelezen.
Lolita viel eigenlijk tegen. De hunkering in het eerste deel was knap weergegeven en ondanks de weerzin die Humbert Humbert in het tweede deel opwekt, blijft hij sympathiek. Maar ik was blij dat ik het uit had
Het dagboek van Lo is echt geen meesterwerk, stijl rammelt en Lo wordt er alleen maar een vervelend meisje in. (Niet dat ze daarom ontvoerd mag worden hoor...)
Maar eigenlijk wil ik aan beide boeken weinig woorden vuil maken. Je moet soms minder goede boeken lezen om de goede boeken te kunnen waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten