Over oude en nieuwe muziek

Chido schreef afgelopen weekend over een fascinerend onderzoek aan de Indiana University Bloomington. Ze hebben op basis van bovenstaande print van een grammofoonplaat het geluid gereconstrueerd. Chido vat het mooi samen:

De afbeelding van de grammofoon staat in een Duits blad uit 1890. Door een hoge resolutie scan van de afbeelding te maken, kan de structuur van de groef in detail weergegeven worden. De spiraalvorm wordt omgezet naar rechte lijnen en daarna aan elkaar geplakt. Dit gebeurt allemaal digitaal. Daarna wordt het plaatje van de rechte lijn van de groef verdeeld in twee plaatjes: een van de bovenkant en een van de onderkant van de groef. Door middel van speciale software (ImageToSound, bedoeld voor bewerking van het geluidsspoor van films) worden de plaatjes van de bovenkant en de onderkant apart omgezet naar een WAV-bestand. Dan worden beide bestanden gecombineerd alsof het een stereo-opname is, geconverteerd naar mono en er ontstaat enigszins begrijpelijk geluid.

En dat klinkt dan zo (als het goed is, klik anders maar even hier)


Darwinistische muziekIets heel anders, las ik afgelopen weekend in de NRC. De muziek die je hierboven kunt beluisteren is namelijk niet gecomponeerd, maar geëvolueerd:

Computerwetenschappers van het Imperial College in London lieten duizenden geluidsfragmenten om de gunst van evenzoveel luisteraars strijden. Alleen de best beoordeelde deuntjes overleefden. Uit ruis ontstond zo complexe muziek, compleet met akkoorden, een baslijn en melodie.

De wetenschappers begonnen met twee willekeurige stukjes muziek van acht seconden, die aan twee elementaire voorwaarden voldeden: vierkwartsmaat en een twaalftonige toonladder. Van deze twee stukjes werden honderd loops van 8 seconden gemaakt, die door ruim 6000 mensen werden beoordeeld, variërend van I love it tot I can't stand it.

Alleen de best beoordeelde mochten zich voortplanten. Zodra er twintig riedeltjes beoordeeld waren, stierven de slechtste tien uit. De tien winnaars hadden ‘seks’: hun programma’s werden met elkaar gecombineerd. Elke muziekpaartje kreeg op deze manier vier nakomelingen, die hun ouders en de afvallers vervingen.Uit de aanvankelijk onsamenhangende klanken evolueerde al snel goed klinkende muziek, met een ritme en akkoorden. Er ontstonden nieuwe tonen, melodieën en klankkleuren. MacCallum: “Na 3.000 generaties evolueerde er een bass drum. Uit het niets.”

Opvallend is verder dat de waardering van de liedjes na verloop van tijd afvlakt naar It's okay. Blijkbaar krijgen twee riedeltjes die goed klinken niet per sé beter klinkende nakomelingen.
Mocht je de wetenschappelijke onderbouwing willen lezen, dan kun je hier je hart ophalen. De muziek kun je hier horen.