En eigenlijk heb ik dit boek ook alleen gelezen omdat ik het mijn vader voor zijn verjaardag cadeau deed, hij het toen al bleek te hebben en ik het zelf maar heb gehouden.
Ik vond het niet zo geweldig, maar misschien toch ook wel weer charmant. Het heeft tot ongeveer halverwege de ruim 500-pagina dikke pil geduurd, voordat ik aan de vertelstijl gewend was. Waarschijnlijk heeft Fox geprobeerd om recht te doen aan de spreek- en verteltrant van Richards, maar dat levert nogal vermoeiend proza op.
En inhoudelijk was het vaak ook niet heel interessant. Richards vertelt pagina's lang over opnametechnieken en gitaarstemmingen (vijf snaren open schijnt "the bomb" te zijn) maar als leek zegt me dat niet zo heel veel. (Misschien is het een idee om dit boek 'mulitimediaal' uit te geven, zodat je de verschillen tussen de gitaarstemmingen kunt horen en ook kunt luisteren naar de opnamen en liedjes die aan bod komen?)
De conflicten en crisistoestanden die Richards beschrijft (ruzie met en dood van Brian Jones, zijn vrouw, Anita Pallenberg, die nog 'n grotere junkie is dan hij en paranoïde wordt, zijn zoontje dat na een paar weken sterft, een dode tijdens het concert in Altamont, ruzies met Mick Jagger, schedelbreuk na een val uit een boom), worden heel 'en passant' vertelt. Misschien is dat een verdedigingsmechanisme, misschien is het een gevolg van overmatig drank en drugsgebruik, maar ik vond het maar raar.
En toch, alles bij elkaar genomen heeft Richards een soort ontwapenende charme, die, als je eraan gewend bent, versterkt wordt door de vertelstijl.
Gelezen tussen 27/04/2011 en 14/05/2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten