Gelezen: Nicole Kraus - The history of love

Vijf jaar geleden las ik The history of love voor het eerst en sindsdien heb ik het allerlei mensen aangeraden en cadeau gedaan. Afgelopen weken las mijn H. het boek en zij beklaagde zich er over dat ze er niets van snapte: al die figuren die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben: Leo, Bruno, Alma en nog een Alma, Isaac, Svi en Rosa. En dan gaat het ook nog over een ander boek, dat vanuit het Jiddisch vertaald is naar het Spaans en daarna weer naar het Engels vertaald wordt...
Ik kon me die ingewikkelde vertelstructuur eigenlijk niet herinneren, maar bij herlezing snap ik het wel. Kraus heeft zich alle moeite gedaan om beetje bij beetje duidelijk te maken wat de relaties tussen de verschillende hoofdpersonen zijn. En aan het eind moet je alles voor jezelf nog een keer op een rijtje zetten om het te snappen. Je moet er inderdaad van houden om je als het ware helemaal over te geven aan de grillen van de auteur en er maar op vertrouwen dat het aan het eind allemaal goed komt. Ik hou daar wel van, H. niet.
Ik vind het een mooi verteld verhaal. De jonge Alma is geen geloofwaardige tiener en misschien is de oude Leo ook wel geen geloofwaardige bejaarde (al kan ik dat lastiger inschatten), maar dat stoort me niet. Het is een mooi, soms humoristisch verhaal over liefde, ouder worden, verlies en dood, waarbij de Joodse geschiedenis een belangrijke rol op de achtergrond speelt.

Spoiler-alert
Wat ik me bij de eerste lezing trouwens helemaal niet gerealiseerd had, is dat Bruno helemaal niet bestaat. Hij is al zestig jaar dood en bestaat alleen nog maar in de verbeelding van Leo. Dat is dus de relatie met Alma, lieve M.

Gelezen tussen 12/10/2010 en 22/10/2010