Gelezen: De laatste dichters van Christine Otten

Ik had wel eens van The Last Poets gehoord, maar had er eigenlijk nooit echt naar geluisterd. En ook over het boek van Otten had ik al lovende dingen gelezen. Toch had ik het een paar weken geleden, tijdens de verregende boekenmarkt in Middelburg, bijna niet gekocht. Mijn gereserveerdheid was volledig onterecht: wat een ontzettend knap boek is dit!
Otten sprak begin deze eeuw met bijna alle nog levende Poets, hun vrouwen, hun kinderen, producers en vrienden. Als in een collage beschrijft ze opkomst, ondergang en wederopstanding van The Last Poets als individuen en als collectief: a-chronologisch, in verschillende vertelstijlen en met verschillende perspectieven. De troosteloze armoede, de uitzichtloosheid van de Struggle (een van de dichters zit in de gevangenis voor een overval op een tankstation terwijl hun eerste lp op één staat), de verleiding van crack en de ontzettende ego's van de dichters, die regelmatig tot onderlinge vechtpartijen leiden, ik vond het geweldig beschreven. Zeker als je het combineert met de muziek en de gedichten van de mannen zelf.
Wat mij trouwens altijd schokt in boeken over 'zwarte' Amerikanen, is de verschrikkelijke armoe op het platteland en in 'the projects' en het gruwelijke racisme tot diep in de jaren zestig. Ik weet het wel, maar iedere keer als ik er op deze manier over lees, raakt me dat diep. Gek genoeg raakt me dat dieper dan boeken over Apartheid dat doen.

Wat ik overigens nog steeds niet snap, is waarom die 'brothers' zich zich massaal bekeerden tot de Islam. Maar misschien moet ik dan toch Malcom X maar eens lezen.

Hieronder "Niggers are scared of revolution", zoals de resterende Poets dit een paar jaar geleden nog speelden. Ouder, grijzer en dikker dan eind jaren zestig, begin jaren zeventig, maar "they kick ass"