Ingmar bladert en schrijft: Postuum dopen en de archieven

Ach en wee, de archiefgemeenschap is weer eens in rep en roer. Deze keer omdat de Mormonen kopieën willen van "onze" archiefstukken om overleden alsnog te dopen. Op Archief 2.0 zijn hier al allerlei zinnige dingen over gezegd, vooral door Jules en Mariëtte. Ik heb daar zelf ook al een "archiefwettelijke" reactie gegeven. Hier nog een paar lossere opmerkingen, vooral naar aanleiding van een tweet van Jantje Steenhuis:

Postuum dopen is postume aantasting van privacy en respectloos jegens anders gelovigen.

Aantasting van de privacy
Dat het postuum dopen een "postume aantasting van privacy" is, is natuurlijk onzin. Allereerst omdat in de Nederlandse wetgeving overledenen geen privacy hebben. Zie daarvoor onder andere de opmerkingen van het CBP en de discussie onder deze blog.
Maar stel nu dat het wel een aantasting van de privacy is, wat is dan precies de aantasting? Ik zou denken niet het uitspreken van een magische formule, maar juist het verzamelen van de genealogische data. En als Jantje echt meent dat daarmee de privacy van de overledenen wordt aangepast, denk ik dat ze haar studiezaal beter kan sluiten.
Of is de aantasting alleen als "anderen" die data verzamelen? Maar wat betekent dat dan voor programma's als Verborgen Verleden en de websites van Bob?

Respectloos jegens anders gelovigen
Ha, "now we should move right into the religious material" zou Tom Waits zeggen.
Laten we dat eens even doordenken.
Het Mormoonse geloof houdt onder andere in dat overledenen die niet gedoopt zijn ergens rondlummelen totdat ze alsnog het Evangelie accepteren. Probleem is alleen dat ze dan gedoopt moeten worden en omdat ze geen fysiek lichaam meer hebben gebeurt dat dus "bij volmacht": een levende wordt ten behoeve van een overledene gedoopt. Die overledene wordt daarmee overigens geen Mormoon, hij of zij krijgt nu alleen de mogelijkheid om alsnog tot het ware geloof toe te treden:

The LDS Church teaches that performing baptisms for the dead allows this saving ordinance to be offered on behalf of those who have died without accepting or knowing Jesus Christ or his teachings during their mortal lives. It is taught that this is the method by which all who have lived upon the earth will have the opportunity to receive baptism and to thereby enter the Kingdom of God. The LDS Church teaches that those in the afterlife who have been baptized by proxy are free to accept or reject the ordinance done on their behalf. Baptism on behalf of a deceased individual is not binding if that individual chooses to reject it in the afterlife.

Maar laten we eens aannemen dat ik in 1812 als gelovig protestant, katholiek of moslim gestorven ben en geleefd heb volgens de regels van mijn geloof. Dan zit ik nu toch al 200 jaar lekker in de hemel? Wat kan het mij dan schelen dat iemand voor mij kopje onder gaat om mijn ziel te redden?
Als ik toen als gelovig protestant, katholiek of moslim gestorven ben na een losbandig leven, dan zit ik nu al 200 jaar in de hel of op zijn minst in het vagevuur. Als iemand mij dan een "one way ticket" naar de Hemel aanbiedt, kan ik kiezen: of ten eeuwige dagen helse straffen doorstaan, of toch maar eieren voor mijn geld kiezen. Tja, dat is een persoonlijke afweging...
Als ik tenslotte als atheïst gestorven ben, dan ben ik er al 200 jaar niet meer: geen genot, geen pijn, maar ook niemand die mij kan aanbieden om alsnog in de hemel te komen. Dan is het mij toch ook om het even?
Of zoals professor Turner in de WSJ zegt:

The Mormon desire to bring Jews, Protestants, Muslims, Catholics and others into their heaven is merely quirky and quixotic — not "scandalous," as Mr. Wiesel says. When Mormons are immersed in water in an attempt to offer salvation to our deceased ancestors, they do no harm to the living or the dead.

Laten we dus alsjeblieft niet meehuilen met de wolven en losse flodders afschieten, maar gewoon ons werk doen: mensen zo onbeperkt mogelijk toegang geven tot onze archieven, ongeacht wat ze daarna met de gevonden gegevens doen.
Dat is namelijk de portee van punt zes van onze Ethische code: