En toen. Over dementie, foto's en metadata

Terwijl in Nederland drie disc jockeys in een glazen huis zitten, om geld collecteren voor baby's in een ver buitenland, vond in Vlaanderen Music for life plaats. Tot vorig jaar was deze actie van Studio Brussel vergelijkbaar met Serious Request, maar toen had de zender al besloten dat 2011 de laatste glazen-huis-actie zou zijn. Dit jaar ging Music for life niet om geld voor problemen op afstand, maar om iets dat veel dichter bij  is: dementie.

Music for life 2012 wil het bewustzijn en de beeldvorming rond dementie in onze samenleving op de agenda zetten en daarvoor hebben we meer dan ooit je engagement nodig. Dat kan op drie manieren: registreer je Song For Life, draag de Badge For Life en bedank mensen met een badge.
Dementie is de grootste zorguitdaging voor de toekomst. De kans dat iemand dementie krijgt is op dit moment één op vijf. In Vlaanderen hebben meer dan 100 000 mensen dementie. In heel België zijn dat er 165 000. Drie keer meer mensen komen rechtstreeks of onrechtstreeks in contact met dementie. Niet alleen mantelzorgers, maar uiteraard ook familie en vrienden… En toch blijft de aandoening nog vaak onder de radar. Daar wil Music For Life 2012 iets aan doen.

Het ging dus niet om het grote geld, maar eerder om bewustwording en het kleine, menselijke gebaar. Mooi.
Het filmpje hierboven is het introductie-filmpje voor de app En toen, waar Romina Pompei de HKU-award mee won.

Naar aanleiding van haar eigen ervaringen binnen de zorg voor dementerenden, ontwikkelde Romina Pompei de iPad-applicatie ‘En Toen’. Hiermee kunnen verzorgenden samen met de dementerenden herinneringen ophalen, ook als familieleden er niet bij zijn. Via een aan de applicatie gekoppelde website kunnen familieleden foto’s opladen en informatie verschaffen. In de hal van het verzorgingstehuis kan een scherm met gezichtsherkenning opgehangen worden, zodat de dementerende in het voorbijgaan een foto uit zijn verleden te zien krijgt. 

 In de NRC van 21 december zei Pompei:

Het ophalen van herinneringen is bijvoorbeeld volgens Pompei een basisbehoefte die mensen met dementie delen. In een aantal verzorgingshuizen in Nederland wordt hier aandacht aan besteed. „Niet alleen omdat de bewoners dit prettig vinden, maar ook omdat ze er rustig van worden”, zegt Pompei. Maar een gewoon familiealbum garandeert geen goed gesprek. Pompei: „Personeel kent de verhalen achter de foto’s niet. Daardoor valt het gesprek gauw stil.” Daarom zijn de foto’s in Pompeis applicatie gerangschikt per thema én voorzien van achtergrondinformatie. Aan de hand hiervan kan personeel makkelijk een gesprek over vroeger voeren met bewoners.
En toen is geschikt voor traditionele verzorgingshuizen. Pompei: „Verzorgers hebben tien minuten persoonlijke aandacht per bewoner per week. Ik zorg ervoor dat er binnen tien minuten een goed persoonlijk gesprek gevoerd kan worden.”
De ontwerpster heeft ook iets bedacht waarvoor helemaal geen beroep op de tijd van de verzorgers hoeft worden gedaan: een beeldscherm voor in de hal, plek waar veel bewoners de dag spenderen. Hierop verschijnen beelden uit het verleden van diegene die langsloopt. Dankzij een webcam boven het scherm worden de bewoners herkend.

De kracht van de app ligt, maar dat is waarschijnlijk al duidelijk, natuurlijk in de metagegevens die de familieleden aan foto's toevoegen.

Pompei zoekt nog investeerders voor de ontwikkeling van de app. Dus...