Donderdagavond had ik afgesproken met Edwin en Eric-Jan, uiteraard bij de Seventy-Seven. En hoewel ik Edwin voor het eerst IRL ontmoette (mijn H. vroeg van te voren nog wat bezorgd: "Wie is dat dan? Waar ken je hem van? Je hebt toch wel in een openbare gelegenheid afgesproken?") was het uitzonderlijk gezellig. De gespreksonderwerpen varieerden van Jan Hanlo tot op vrouwenbenen gevormde dakpannen, het verschil tussen archieven en bibliotheken, ouder worden (of niet) en het nut van bibliotheekgebouwen.
O Edwin, ten aanzien van dat laatste bedacht ik vanmorgen nog iets.
Wat vóór een bibliotheekgebouw - met open kasten - pleit, is de heerlijkheid van het toevallig gevonden boek. Het boek waar je niet naar op zoek was, maar waar je tegenaan loopt op zoekt naar een ander boek. Dat is ook nog altijd het grote pré van een echte boekhandel of een boekenmarkt boven bijvoorbeeld Amazon of Bol. Zij doen wel suggesties voor boeken die ik "ook wel leuk zal vinden", maar dat creëert - en daar hadden we het gisteren ook nog over - een soort tunnelvisie.
Maar, dat is waarschijnlijk wat mager als raison d'etre voor de komende tien jaar voor de bibliotheek.
Hoe dan ook, het was een heerlijke week.
Ha Ingmar,
BeantwoordenVerwijderenIk vond het ook erg leuk om je IRL te ontmoeten. Het leek soms wel of je ook een vaste rups was :-) Maar het gesprek ging inderdaad lekker alle kanten op. Zo moet het zijn!
Het toevallig vindenvan boeken, het echt kunnen snuisteren: dat is inderdaad heerlijk. Maar de kanttekening is dan wel dat steeds minder mensen die moeite nemen. Daar heeft Kees ook wel eens onderzoek naar laten doen. Was nog maar tien procent van de bezoekers o.i.d., die dat deden. Het is fijn dat het kan, maar de vraag is ook dan weer hoeveel gebouwen je daar voor open moet houden.
Maar dat terzijde, mooi dat jullie het goed hebben gehad! (en doe H. maar de groeten :-) )
Hmm, ik zou inderdaad verwacht hebben dat meer dan 10% van de bezoekers zo zouden grasduinen...
BeantwoordenVerwijderenDe heerlijkheid van het toevallig gevonden boek is te vergelijken met de heerlijkheid van het toevallig gevonden archiefstuk. Een paar jaar geleden begeleidde ik een stagiaire die onderzoek deed naar de geschiedenis van een dorpje op Walcheren waarvan het archief in het Zeeuws Archief bewaard wordt. In het begin vroeg hij braaf de archiefstukken die hij in de inventaris had gevonden aan, maar op een gegeven moment ging hij het depot in en trok zomaar wat dozen open en vond de leukste dingen. Dat 'freestylen in het archief'', zoals hij dat noemde, had hij het leukste gevonden, vertelde hij aan het eind van z'n stage, want dan doe je allerlei ontdekkingen van dingen waarnaar je niet op zoek was, maar die toch waardevol zijn voor je onderzoek, of gewoon leuk om te lezen. Leuk gevonden, freestylen. Freestylen in het archief is een voorrecht van archiefmedewerkers, en ik heb er absoluut voordeel van gehad bij onder meer mijn onderzoek naar de slachtoffers van het bombardement op Middelburg. Freestylen, of het nu in een bibliotheek of in een archief is of in een museumdepot (daar kom ik wel eens als ik een bruikleen wil aanvragen voor een tentoonstelling, en daar freestylen (met deskundige begeleiding natuurlijk) is geweldig) is van onschatbare waarde. Ik zou ervoor pleiten de mogelijkheid van freestylen of browsen of grasduinen of hoe je het ook noemen wilt te handhaven, ondanks dat er kennelijk maar 10% van de (be)zoekers gebruik van maakt, zo las ik in de reactie van Edwin.
BeantwoordenVerwijderen"Freestylen" dat is inderdaad een mooi woord, voor een mooie activiteit, Anneke. Maar het is de vraag of je alleen daarvoor (en voor blijkbaar zo'n beperkte groep bezoekers) allerlei bibliotheekgebouwen op allerlei locaties in stand moet houden. Laat ik het zo zeggen: ik heb er begrip voor als ondanks de heerlijkheid van serendipiteit toch vestigingen van bibliotheken gesloten worden, bijvoorbeeld om een grotere of beter ontsloten collectie te kunnen handhaven.
BeantwoordenVerwijderen