maandag 31 januari 2011

Nederlandse Koekiemonsters

Ik weet niet of het in navolging is van het onderzoek What they know van de Wall Street Journal (waar ik eerder over schreef), maar de Consumentenbond heeft een vergelijkbaar onderzoek gedaan. De resultaten worden niet zo mooi grafisch weergegeven als bij de WSJ, maar de resultaten wijken niet heel erg af.
Bij 27 websites die in Nederland populair zijn, onderzocht de bond hoeveel cookies de site plaatste, hoeveel cookies van derden kwamen en van wie die cookies waren. In totaal plaatsten die 27 sites 541 cookies, waarvan er 299 van derden kwamen.
Website Totaal
aantal
cookies
Aantal
cookies van derden
Aantal
unieke
bronnen
cookies van derden
www.tvgids.nl 716824
www.telegraaf.nl 524317
www.nos.nl 36319
www.rtl.nl 30299
www.sunweb.nl 402913
www.live.com 22184
www.fok.nl 18134
www.hyves.nl 34113
www.geenstijl.nl 1794
www.dumpert.nl 1473
www.wehkamp.nl 2072
www.ad.nl 1065
www.nu.nl 1263
www.buienradar.nl1454
www.linkedin.com 2254
www.ah.nl 1421
www.martkplaats.nl 1622
www.volkskrant.nl 1022
www.funda.nl 1011
www.ing.nl 1411
www.bol.com 900
www.facebook.com 1400
www.google.nl 1300
www.rabobank.nl 200
www.tweakers.net 800
www.twitter.com 1300
www.youtube.com 1900

De volgorde van de sites in de tabel is mij niet helemaal duidelijk. Ik geloof dat ik Sunweb.nl bijvoorbeeld boven RTL.nl zou zetten, omdat ze meer cookies plaatsen, van meer 'derden.' Rabobank.nl lijkt me op de laatste plaats thuis te horen, aangezien ze maar 2 (eigen) cookies plaatsen.

Gerelateerd
Cookies, marketing en privacy
Kiezen voor koekjes

Plaatje: Cookie Monster van Newbirth35

zondag 30 januari 2011

Gelezen: Jonathan Safran Foer - Tree of Codes

Afgelopen week heb ik geprobeerd Tree of codes van Jonathan Safran Foer te lezen, maar nog voor ik op de helft was heb ik het opgegeven.
Tree of codes is een bijzonder boek, omdat het letterlijk een uitgebeende versie is van een ander boek: Street of Crocodiles van Bruno Schulz. Safran Foer heeft geprobeerd een nieuw verhaal te maken door passages uit de bestaande verhalen van Schulz weg te snijden, zodat de resterende woorden en leestekens nieuwe zinnen opleveren. In de toelichting maakt Safran Foer een soort vergelijking met was het niet Da Vinci Michelangelo (dank je Mmmieke), die zei dat het beeld al in de steen zit en dat hij het er alleen maar uit hoeft te halen.
In het boek zijn de verwijderde passages letterlijk weggesneden, je kunt door de pagina's heenkijken.
In een toelichting achterin het boek vertelt Safran Foer dat hij altijd al op deze manier een boek had willen maken en dat Street of Crocodiles het ultieme boek was. Aan de ene kant omdat het zijn favoriete boek is, aan de andere kant omdat van Schulz maar twee verhalenbundels overgeleverd zijn. Hijzelf is tijdens de Tweede Wereldoorlog vermoord en de rest van zijn literaire nalatenschap is vernietigd.
Het probleem is een beetje dat die transparante pagina's je steeds laten zoeken naar het volgende woord dat je moet lezen. Dit zou nog op te lossen zijn door steeds een blaadje papier te leggen achter de pagina die je aan het lezen bent, maar dan blijf je nog zitten met het probleem van de leestekens en hoofdletters. Vooral door dit boek heb ik ervaren hoeveel 'leessturing' er zit in kleine details als hoofdletters, komma's en punten. In Tree of Codes begint niet iedere zin met een hoofdletter en eindigt niet iedere zin met een punt. Ook dat maakt dat je steeds moet zoeken naar wat je eigenlijk leest. En dit alles maakt dat het 'verhaal' eigenlijk niet te genieten is. Het zijn nu en dan mooie zinnen, die wel enige verband met elkaar hebben (iets met een jongetje en zijn moeder...), maar daar houdt het ook op.
Het boek zet duidelijk wel aan tot nadenken: over lezen en leestekens, maar ook over vertalen. Safran Foer heeft bij het maken van zijn boek gebruik gemaakt van een Engelse vertaling van Street of Crocodiles, dat eigenlijk in het Pools is verschenen. Stel nu dat je een Nederlandse vertaling van Tree of Codes wil maken, waar ga je dan van uit? Of is dit letterlijk een onvertaalbaar boek?

Een vergelijkbaar procedé, maar fysiek leesbaarder, is trouwens wat Austin Kleon doet in zijn Newspaper Blackout Poems:
Gerelateerd
Bijzonder boek: Tree of Codes van Jonathan Safran Foer
Onderlands - Paul Bogaers

Het filmpje komt van The Guardian het plaatje is van Austin Kleon

Gelezen op 18/01/2011

zaterdag 29 januari 2011

Gelezen: Gustaaf Peek - Ik was Amerika

Het blijft me toch verbazen dat de Tweede Wereldoorlog nog zo'n grote rol speelt in de moderne Nederlandse literatuur. Gustaaf Peek is één jaar jonger dan ik, maar schrijft toch een boek over de oorlog. Het is een heel goed boek hoor en hij beschrijft ook dingen die ik niet wist, maar toch. Waarom steeds die 'oude' oorlog?

In Ik was Amerika gaat het over Dirk, een Nederlandse Duitser, die in 1943 in Noord-Afrika vecht voor de Duitsers en gevangen genomen wordt door het Amerikaanse leger. Om de een of andere reden wordt hij samen met zijn Duitse collega's op transport gezet naar Texas, waar hij in een krijgsgevangenenkamp te werk gesteld wordt. (Terwijl ik dit typ moet ik denken aan Stalag 17, de geweldige film waarin 'de andere kant' geportretteerd wordt.)
In Texas sluit Dirk vriendschap met Harris, een van de zwarte werkers op de  katoenplantage waar de Duitsers moeten werken. En hij krijgt een kortstondige relatie met Cicely, de halfzus van Harris. Jaren later, ik denk in 1981, besluit Dirk terug te keren naar Amerika en zijn vriend op te zoeken.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven (onder andere Harris, Dirk en Jennifer, de dochter van Dirk en Cicely) en springt heen en weer in de tijd. Mij bevalt dat wel, al zit er een enkele onzinnige en overbodige perspectiefwisseling in.
Het gekke is wel dat Peek er in slaagt om heel aangrijpende passages te schrijven en de personages tot leven te wekken, terwijl de motieven en achtergronden van de vier hoofdfiguren eigenlijk fragmentarisch en onvolledig uit de doeken worden gedaan. Waarom vecht Dirk voor de Duitsers? Waarom gaat hij eigenlijk terug naar Amerika? Waarom woont Jennifer in huizen die ze moet verkopen? zijn allemaal vragen die niet of nauwelijks beantwoord worden. En waarom heet het boek  Ik was Amerika? En heeft die aparte typografie op de kaft ook nog betekenis?

Meer informatie over de krijgsgevangenenkampen in Texas is onder andere te vinden op de volgende websites:
History Detectives (lijkt me trouwens een interessant TV-programma)
Camp Hearne, Texas: A German Prisoner of War Camp During the Second World War
TexasEscapes
German Prisoners of War

Gelezen tussen 17/01/2011 en 25/01/2011

vrijdag 28 januari 2011

Archiveren met Google

Via een retweet van Kate Theimer kwam ik terecht op onderstaand formulier:
Google schrijft in een blog over het project met Yad Vashem hierover:
The Yad Vashem partnership is part of our larger effort to bring important cultural and historical collections online. We’ve been involved in similar projects in the past including digitizing major libraries in Europe, collections at the Prado Museum in Madrid, and the LIFE photo archive. We encourage organizations interested in partnering with us in our archiving efforts to enter their information in this form.
Met andere woorden, na de boeken en museumstukken heeft Google zijn blik nu toch ook gericht op archiefstukken.
En ik denk niet dat de vraag nu is of dit een goede of slechte ontwikkeling is. De vraag is meer: hoe zorgen de archieven dat ze hier optimaal van profiteren?

Gerelateerd
De toekomst van het archief ligt bij Google?
Metadata, digitalisering en Google Books
Zoeken naar boeken met Google

Weg met die checklisten!

Afgelopen zomer heb ik met Paul Huisman gewerkt aan een artikel over het gebruik van checklists bij de archiefinspectie. Het artikel was bedoeld voor een van de Jaarboeken van S@P en ik was alweer bijna vergeten dat we het geschreven hebben.
(Hallo, hallo S@P-redactie, hoe staat het ermee? Mochten jullie het artikel kwijt zijn, hier staat het laatste concept.)
Vandaag moest ik er weer aan denken omdat ik in de NRC een artikel las over de brand bij Chemie Pack in Moerdijk: Er is iets grondig mis met het denken over veiligheid. Daarin zegt professor Kerstens van de TU Eindhoven:
In plaats van bedrijven te verplichten een doel te halen om de veiligheid steeds te verbeteren, zijn deze gebonden aan gedetailleerde voorschriften. Kerstens: „Het kan heel goed zijn dat straks uit onderzoek blijkt dat Chemie-Pack alle lijstjes met voorschriften had afgevinkt. Zo zag de directeur van dat bedrijf er op televisie ook uit: geschrokken. Hij dacht kennelijk dat hij alles op orde had. Maar die lijstjes zeggen niet alles. Men denkt in Nederland: als we alles maar in details vastleggen, dan houden we de veiligheid in de klauwen. Dat is niet waar. Hou toch eens op met dat afvinken. Weg met die checklisten.” (onderstreping door mij, IKo)
Laat dat nu ook ongeveer de strekking van ons artikel zijn...

Gerelateerd
Gelezen: The checklist manifesto van Atul Gawande

Plaatje: Nirvana check van Vinsflickr

donderdag 27 januari 2011

Minder last...

Minder regels? Praat John van Paassen, varkenshouder te Deurne, vlak achter Helmond, er niet van. Hij krijgt al jaren te horen dat er minder regels komen, minder toezicht en inspectie
(...)
John van Paassen schampert achter zijn batterij computers voor de varkensadministratie. Elke week moet hij invoeren hoeveel dieren hij heeft. eigenlijk elke dag, maar dat verdomt hij. "Die beloofde lastenverlichting is vooral een lastenverschuiving." Vroeger kwamen ze in het jaar van vier instanties langs voor controle, de AID, het waterschap, de provincie en de gemeente. Nu komen ze alleen nog voor steekproeven, om te zien of John de boel niet flest. Het betekent: hou alles zelf maar bij. Je mestboekhouding, de ziektes, de aantallen dieren, de vrachtbrieven naar de slachterij, het zaai- en pootgoed. Straks is er geen controle meer, alleen nog zelfcontrole. "Die hele verantwoordelijkheid komt op ons bordje neer."
Het lijkt een briljante zet van de overheid. Het verzoenen van het ogenschijnlijk onverzoenbare. In het regeerakkoord staat de trotse aankondiging dat er per 1 januari een 'inspectievakantie' voor bedrijven aankomt. "Bij deugdelijke zelfregulering", staat erbij, zal er minder worden gecontroleerd. Een kleinere overheid, maar niet minder greep op de zaken. De droom van elke minister. En een kostenverschuiving, aangezien John van Paassen zijn zelfcontrole ook zelf betaalt. (de Volkskrant, 14 december 2010, p.7)
Minder last, meer effect. Maar ook meer werk en hogere kosten?

P.S. Let ook even op de manier waarop de ligging van Deurne aangegeven wordt: "achter Helmond". Niet "bij Helmond", niet "onder de rook van Helmond" of "een paar kilometer ten oosten van Helmond". Nee, "achter Helmond." Zou de Volkskrant vooral op de Randstad georiënteerd zijn?

Gerelateerd
Over inspectie, toezicht en zelfrijzend bakmeel
Toezichtsmythes

Plaatje: Less is more van Hooverine

woensdag 26 januari 2011

Laptop gestolen, liveset kwijt


Vroeger hoorde je nog wel eens dat de instrumenten van een band gestolen waren. Dat was dan een beetje onhandig en vooral een kostbare aangelenheid, maar omdat het enkel de instrumenten waren, kon de band wel nog gewoon optreden. Bij The Subs is dat een beetje een ander verhaal:
Over twee weken gaat de Gentse elektroband The Subs van start met een nieuwe liveshow, maar ze zitten met een klein probleem. De laptop van Wiebe Loccufier (31), een van de drie leden, werd zaterdag tussen twee en drie uur in de namiddag gestolen uit zijn oude BMW 525 in de Gentse Rabotstraat.

Op de Apple MacBook Pro i5 stond de hele liveset. En, jawel, hij had geen back-up. Ook de nieuwe plaat van de groep, die bekend werden met nummers als The Pope of Dope en Kiss My Trance, stond op de laptop. Daarvan had de platenmaatschappij gelukkig alle nummers, maar het risico bestaat nu wel dat het album, dat Decontrol gedoopt werd, voortijdig gelekt wordt.

dinsdag 25 januari 2011

Het op twee na beste beroep van 2011?

Verrassend nieuws op Nu.nl vandaag:
Na software-ontwikkelaar staan respectievelijk wiskundige, archiefmedewerker, statisticus en systeemanalist achtereenvolgens in de top vijf van ‘de beste banen van 2011’.

Dat is wel een heel bijzonder rijtje waar Dorus op eens tussen staat!
Maar helaas, helaas, helaas.
Nu.nl baseerde zijn bericht op The 10 best jobs of 2011 van CareerCast en de Nu-redacteur heeft niet zo goed gelezen. In het origenele lijstje staat namelijk actuary op plaats 3. En wat doet een actuary?
Interprets statistics to determine probabilities of accidents, sickness, and death, and loss of property from theft and natural disasters.
In goed Nederlands heet dat actuaris en dat is toch wel iets anders dan een archiefmedewerker, hee...

P.S. 21:28 uur
Nummer 8 van het Amerikaanse lijstje is wel opvallend:
8. Historian
Analyzes and records historical information from a specific era or according to a particular area of expertise.

O jee, een gemanipuleerd archiefstuk

Een week of twee geleden had ik een discussie over de authenticiteit van een bepaalde foto. Dit lijkt me een duidelijker geval...
Gisteren publiceerde het NARA een persbericht:
Washington, DC…Archivist of the United States David S. Ferriero announced today that Thomas Lowry, a long-time Lincoln researcher from Woodbridge, VA, confessed on January 12, 2011, to altering an Abraham Lincoln Presidential pardon that is part of the permanent records of the U.S. National Archives. The pardon was for Patrick Murphy, a Civil War soldier in the Union Army who was court-martialed for desertion.

Lowry admitted to changing the date of Murphy’s pardon, written in Lincoln’s hand, from April 14, 1864, to April 14, 1865, the day John Wilkes Booth assassinated Lincoln at Ford’s Theatre in Washington, DC. Having changed the year from 1864 to 1865, Lowry was then able to claim that this pardon was of significant historical relevance because it could be considered one of, if not the final official act by President Lincoln before his assassination.
Het wrange voor NARA is dat ze die Lowry in 1998 nog publiekelijk hebben geëerd met zijn vondst. Lowry zal niet veroordeeld worden, omdat de verjaringstermijn is verstreken, maar het NARA heeft hem wel verboden ooit nog een federale studiezaal te bezoeken.


Nu zou ik natuurlijk schampere opmerkingen kunnen maken over amateur-archivists, maar dat doe ik niet. Ik ben wel jaloers op de baan van Mitchel Yockelson en Greg Tremaglio die werken  bij het "Archival Recovery Team" van de Inspector General, dat het onderzoek gedaan heeft.
National Archives archivist Trevor Plante reported to the National Archives Office of Inspector General that he believed the date on the Murphy pardon had been altered: the “5” looked like a darker shade of ink than the rest of the date and it appeared that there might have been another number under the “5”. Investigative Archivist Mitchell Yockelson of the Inspector General’s Archival Recovery Team (ART) confirmed Plante’s suspicions.
In an effort to determine who altered the Murphy pardon, the Office of the Inspector General contacted Lowry, a recognized Lincoln subject-matter expert, for assistance. Lowry initially responded, but when he learned the basis for the contact, communication to the Office of Inspector General ceased.
On January 12, 2011, Lowry ultimately agreed to be interviewed by the Office of the Inspector General’s special agent Greg Tremaglio. In the course of the interview, Lowry admitted to altering the Murphy pardon to reflect the date of Lincoln’s assassination in violation of 18 U.S.C. § 2071. Against National Archives regulations, Lowry brought a fountain pen into a National Archives research room where, using fadeproof, pigment-based ink, he altered the date of the Murphy pardon in order to change its historical significance.
Zoiets zie ik hier in Nederland ook wel zitten...

Gerelateerd
Archiefpolitie
Diefstal in het Stadsarchief
Amateur scanners aller landen verenigt u
Burger-archivaris?

maandag 24 januari 2011

Archiveren voor ontwerpers

Via een tweet van Karin van der Heiden kwam ik A Concise Guide to Archiving for Designers tegen. Het boekje is een vertaling van Beknopte handleiding archiveren voor ontwerpers en omvat tien tips:
  1. Do not keep everything. Archiving is identifying.
  2. Keep the process, not only the final result.
  3. Keep items that belong together, together. Archiving is organizing.
  4. Describe what you have and where you have it stored.
  5. Keep your archive in a safe place—high and dry.
  6. Remove the enemies.
  7. Protect your archive from mold, animals and bugs.
  8. Safely house your archives in suitable boxes, files, folders or tubes.
  9. Think about long-term access.
  10. Prevent obsolescence.
Hieronder zie je hoe tip 4 is uitgewerkt.
Het enige dat ik jammer vind, is dat verwijzingen naar meer gedetailleerdere bronnen ontbreken.

Gerelateerd
Zonder jurk niets om te doen opwaaien
Waarom digitale duurzaamheid belangrijk is voor jou
Preserving personal web content
Archive 2020

zondag 23 januari 2011

Gelezen: Jonathan Franzen - Freedom

Laat ik met de deur in huis vallen: ik vond er niet veel aan. Maar ik weet niet precies waarom niet. Het verhaal is heel erg Amerikaans, met college-basketball, Republicans, Liberals en nog zo wat parafernalia. Maar dat alleen is niet genoeg reden om het een oninteressant boek te vinden.
Aan de verteltechniek ligt het eigenlijk ook niet. Franzen weet wel hoe je een boek moet opbouwen, hoe je flash-backs moet schrijven en welke informatie je wanneer moet 'vertellen'. Maar toch...
De personages konden me eigenlijk gestolen worden. Er gebeuren nog al wat verschrikkelijke dingen, allerlei dromen vallen in duigen, huwelijken lopen op de klippen, er sterven mensen, een zestienjarige zoon gaat bij de buren wonen omdat hij een relatie heeft met het veertienjarige buurmeisje, een geliefde verongelukt, maar het doet me niets. Zelfs na meer dan 500 pagina's lief en leed interesseren Patty en Walter en hun kinderen Joey en Jessica en 'huisvriend' rockster Richard me geen biet. Op de een of andere manieren blijven het marionetten in het spel van Franzen.
De 'boodschap' (voor zover een roman een boodschap heeft) van Franzen is me ook niet duidelijk. Iedereen klooit maar wat aan, maar uiteindelijk wordt je toch wel gelukkig? (Het eind was sprookjesachtig in negatieve zin: "En ze leefden nog lang en gelukkig...") Ik weet het niet hoor...
En waarom wordt die roman zo opgehemeld in de recensies (Parool, Humo, Trouw)? De NRC weidde zelfs een hele serie aan thema's die in meer of mindere mate gerelateerd zijn aan het boek. Misschien is het toch een leeftijd-ding... En waarschijnlijk heeft het ook iets te maken met wat Tim Parks gisteren in de NRC schreef over vertalingen en internationale literatuur:
Tegenwoordig kan een eerste concept, een eerste hoofdstuk van Jonathan Franzen wereldwijd naar een reeks uitgevers ge-e-maild worden. Het boek kan vertaald worden terwijl er nog aan geschreven wordt en daarna tegelijkertijd in even zoveel landen uitgegeven worden, ondersteund door een internationale reclamecampagne die te vergelijken is met die voor het lanceren van nieuwe elektronische gadgets.
En als Franzen desondanks in een traditionele stijl blijft schrijven en zich grotendeels tot een Amerikaans lezerspubliek richt, waarbij hij elk aspect van het Amerikaanse leven nauwkeurig en in detail beschrijft, gebeurt dat alleen omdat de aandacht van de wereld heel erg op Amerika is gericht. Ik heb in Milaan aan de universiteit een onderzoek geleid, waarbij we de artikelen in grote kranten die gewijd waren aan Italiaanse schrijvers, Amerikaanse schrijvers en schrijvers uit andere landen met elkaar hebben vergeleken. Amerika krijgt daarin onevenredig veel ruimte toebedeeld. De Amerikaan hoeft, meer nog dan de Engelsman, de Fransman of de Duitser, niets te doen om aanspraak te maken op internationale aandacht.


Gelezen tussen 29/12/2010 en 16/01/2011

zaterdag 22 januari 2011

Stel je was in Burundi geboren?

Ook interessant: een website die verschillende landen op een tiental punten met elkaar vergelijkt. Stel ik woonde  in Burundi:
Of dichter bij huis, Denemarken:

vrijdag 21 januari 2011

Track my flush

We konden al in real-time kijken naar de Zwitserse spoorwegen, naar het luchtverkeer boven Nederland (al is dat laatste in de gratis variant met 15 minuten vertraging) en naar wereldwijde calamiteiten, variërend van aanrijdingen tot aardbevingen en vulkaanuitbarstingen.
En sinds een maand of twee kun je in verschillende landen de weg van je kleine of grote boodschap volgen via de Flush Tracker. Op het plaatje hierboven zie de route van de Poolse Parlementaire Plas en Poep.
De Flush Tracker is ontwikkeld ter gelegenheid van de World Toilet Day, op 19 november 2010. (Ron en ik hadden deze dag gemist in onze Google Calender Dag week maand van)

Nog even wat FAQ over de Flush Tracker:
What does the Flush Tracker do?
The Flush Tracker tells you where your flush goes once it disappears down the toilet. It keeps you up to date by sending you two emails.

In which countries does it work?
Flush Tracker is currently available in the uk, ireland, south africa and poland.

My Flush ended up in a sewage plant but i can't see it. Why not?
We have been given the postcodes of the sewage plants by the national water boards. If it does not correlate to an accurate location, that is either because that postcode is inaccurate or that google interprets it inaccurately.

My Flush has been travelling for ages. Is it supposed to do that?
We have calculated the location of your nearest sewage treatment plant and its estimated route underground based on the information provided to us by the water board. If yours is taking a long time it may mean that there is a sewage plant nearer to you but whose location has not been given to us.
Goh, wat kun je toch leuke dingen doen met die api's...

Gerelateerd
Mashup of mash-up?

donderdag 20 januari 2011

Kiezen voor koekjes

Eergisteren maakt de OPTA zijn Focus op 2011 bekend. Aandachtspunt nummer 5 luidt:
5 Invoering van opt-in bij cookies:
Een consument moet vooraf om toestemming worden gevraagd, voordat er een cookie wordt geïnstalleerd op zijn computer of andere randapparatuur. OPTA onderzoekt op dit moment hoe praktisch invulling kan worden gegeven aan dit toestemmingsvereiste en de handhaving ervan.
Ze gaan komend jaar trouwens nog wat interessante dingen doen:
3. Transparantie ten aanzien van netneutraliteit:
Aanbieders van internetdiensten moeten hun klanten informeren over de wijze waarop zij hun netwerk managen. Zo moeten providers aangeven welke diensten zijn voorrang geven en welke diensten zij ‘afknijpen’ of zelfs blokkeren. OPTA zal onder meer via ConsuWijzer hierop toezien.
4. Meldplicht voor aanbieders van elektronische communicatie bij privacy-inbreuken:
Wanneer er sprake is van verlies of vrijkomen van persoonsgegevens bij veiligheidsincidenten, moeten aanbieders van elektronische communicatie dit voortaan verplicht bij OPTA melden. Veiligheidsinbreuken en beschadigingen van het netwerk moeten bij het Agentschap Telecom (AT) gemeld worden. OPTA en AT werken hiervoor aan een gezamenlijk meldpunt.
Toch maar eens in de gaten houden, die OPTA

Gerelateerd
Neem nog een koekje
Koekje erbij?
Cookies, marketing en privacy

Plaatje: Cookies van Compujeramey

woensdag 19 januari 2011

Als je niet van redundantie houdt, kun je nu naar huis

Vanochtend was ik voor mijn college Sam in mijn boekenkast tevergeefs op zoek naar de "Leidraad bij de lessen in het ordenen en beschrijven van archieven". Wat ik wel gevonden heb is het citaat van David Bearman waar ik al een tijdje naar op zoek was:
Records live inside of records. If I forward four documents to a meeting, the meeting record is the four documents - correct? Is somebody sends me a record and I forward it to three of my subordinates, then we now have four records. If I decide, as a matter of business risk, that the transactions in which we are involved are transactions for which that record needs to be retained for a certain period of time, I will retain four records for that period of time. Those of you who do not like redundancy can go home.
Dit moet ik meer dan tien jaar geleden voor de eerste keer gelezen hebben, want het komt uit de reader voor het college Digitaal archief 1998-1999. Ondertussen  was die laatste zin in mijn hoofd getransformeerd tot: "If you don't like redundancy, then you are in the wrong business."

Maar de portee van het zinnetje blijft gelijk: digitale archiefstukken hebben de neiging zich te reproduceren, maar dat ze 'inhoudelijk' gelijk zijn, betekent niet dat ze identiek zijn. Het zit allemaal in de context...

O ja, voor de volledigheid, het zinnetje komt uit Bearman, David, "Archival Issues in a Computing Environment." In: Yorke, Stephen, Playing for Keeps. The Proceedings of an Electronic Records Management Conference Canberra, 8-10 November 1994. Canberra, 1995. 233-255.
(Het is een interessant artikel dat helaas niet meer online lijkt te staan. Het is hier op 19 mei 1999 voor het laatst gezien.)

Aanvulling 19:35
Ik heb blijkbaar niet goed genoeg gezocht, zoals je hierbeneden kunt zien, heeft Ton de Looijer de Proceedings met de lezing wel gevonden. Dank je Ton.

Gerelateerd
E-mail reproductie

Plaatje: Redundancy van Mlcastle

dinsdag 18 januari 2011

Paper trail



BY BEN GREENMAN

- - - -
January 3
To all employees:
Please shred all documents.
- -
January 4
To all employees:
Yesterday's memorandum was incomplete. It should have read, "Please shred all documents, including this one."
- -
January 5
To all employees:
Yesterday's memorandum should also have been shredded. We apologize for the oversight.
- -
January 6
To all employees:
Once again, yesterday's memorandum was missing an important postscript. After the final sentence, it should have read: "P.S. Please shred this memo as well."

P.S. Please shred this memo as well.
- -
January 7
To all employees:
Do not shred this memorandum. Allow it to remain intact, and to serve as the exception that proves the rule. We cannot say any more than this, but this should be enough.
- -
January 10
To all employees:
Over the weekend, upper-level executives met and clarified the shredding policy. Here is the new policy: Please shred all documents up to and including this one. In other words, take the piece of paper in your hand, the one dated January 10, and shred it. Then look around your desk for any additional memoranda with January dates. January 3, January 4, January 5: doesn't matter. Even the January 7 memo that expressly states that it should remain intact; further legal review has determined that it was issued in error and should, in fact, be shredded. Collect all memoranda. Put them in a pile. And then shred them. But wait! Your job is not done. One very important step remains. When you are done shredding all other January memoranda, shred this one. A tiny diagram to assist you with shredding this document has been reproduced on the very top of this memorandum. You should be able to feed the bottom of the sheet of paper into the shredder while you hold the top, and then let go as the rest of the document is taken by the machine. When the document has disappeared entirely, then your job is done. To recap: Find memos, shred memos, shred this memo.
- -
January 11
To all employees:
While the employee who taped his or her copy of the January 10 memo to the wall next to the paper shredder may have thought that he or she was only being helpful, he or she was in fact not helping matters at all. That copy has been shredded.
- -
January 12
To all employees:
At 2 p.m. this afternoon a member of the company's technical training division will be on site to meet with all managers. The reason is simple: there seems to be some confusion between the paper shredder and the fax machines. The fax machines—which have not been used for years but remain plugged in for some reason—are on the shelf by the restrooms. They are black. The paper shredders are on the desks near the conference room. They are putty-colored. Apparently, this distinction is not clear to everyone: two employees were overhead in the men's restroom earlier this morning discussing the "cool black shredders." There is no proof, of course, that any employee has actually used a fax machine while operating under the misapprehension that it was a paper shredder, or vice-versa, but if this were to happen, it would be quite distressing, primarily because the two devices have almost diametrically opposed functions: the shredder shreds while the fax machine faxes, sending copies of documents electronically to remote locations, where they are not shredded and cannot in fact be shredded, as they are not any longer physically present. A copy of this memo has now been posted on the wall next to both the shredders and the fax machines, as well as distributed to every employee. Please retain it for your records. Do not shred it.
Te mooi om niet integraal te citeren...

Plaatje: Shredder van Jonathan_W

maandag 17 januari 2011

Diefstal in het Stadsarchief

In 2009 zijn in het Stadsarchief Amsterdam verschillende 17e en 18e-eeuwse gelegenheidsgedichten gestolen en aangeboden aan antiquaren. De Volkskrant citeert Emmy Ferbeek:
'De stukken zijn een paar duizend euro waard', zegt Emmy Ferbeek, het hoofd van de afdeling Archief- en Collectiebeheer van het Stadsarchief. 'Dat is geen groot bedrag. Maar de schok bij ons was er niet minder om. De collega die dit heeft gedaan, werkte al dertig jaar bij het Stadsarchief en werd zeer gewaardeerd.' De man, die ook enkele boeken en almanakken stal, is ontslagen en veroordeeld tot een taakstraf.
(...)
Het Stadsarchief hoopt dat collega-instanties zich ervan bewust worden dat dit soort diefstal ook bij hen kan plaatsvinden. 'Wij zijn niet het enige archief waar dit gebeurt, het probleem bestaat bij meer erfgoedinstellingen', zegt Ferbeek. 'Meestal wordt daar weinig ruchtbaarheid aan gegeven. Wij kiezen voor openbaarheid, ook om maatregelen en de onderlinge samenwerking te bevorderen.'

Ferbeek hoopt ook dat er bij de politie meer kennis over dit probleem komt. 'De politie is zeer behulpzaam, maar weet te weinig van archieven om echt goed onderzoek te kunnen doen.'
Ik wist niet dat mijn bericht van oktober 2010 zo actueel was en ben trouwens benieuwd naar de definitieve resultaten van het onderzoek van de Erfgoedinspectie...

Gerelateerd
Archiefpolitie

Plaatje: Thiefs van Burning Toter

zondag 16 januari 2011

Vriesdrogen, hoe werkt dat eigenlijk?


Hierboven zie je hoe de vriesdroog-machine van de National Library of New Zealand doorweekte documenten en boeken droogt.

Toevoeging 20:28
Marco merkt terecht op dat je alleen ziet dat het werkt, niet hoe het werkt...
Onderstaande beschrijving en afbeeldingen komen van "How stuff works"
"The fundamental principle in freeze-drying is sublimation, the shift from a solid directly into a gas. Just like evaporation, sublimation occurs when a molecule gains enough energy to break free from the molecules around it. Water will sublime from a solid (ice) to a gas (vapor) when the molecules have enough energy to break free but the conditions aren't right for a liquid to form.
There are two major factors that determine what phase (solid, liquid or gas) a substance will take: heat and atmospheric pressure. For a substance to take any particular phase, the temperature and pressure must be within a certain range. Without these conditions, that phase of the substance can't exist. The chart below shows the necessary pressure and temperature values of different phases of water.
You can see from the chart that water can take a liquid form at sea level (where pressure is equal to 1 atm) if the temperature is in between the sea level freezing point (32 degrees Fahrenheit or 0 degrees Celsius) and the sea level boiling point (212 F or 100 C). But if you increase the temperature above 32 F while keeping the atmospheric pressure below .06 atmospheres (ATM), the water is warm enough to thaw, but there isn't enough pressure for a liquid to form. It becomes a gas.

This is exactly what a freeze-drying machine does. A typical machine consists of a freeze-drying chamber with several shelves attached to heating units, a freezing coil connected to a refrigerator compressor, and a vacuum pump.
With most machines, you place the material to be preserved onto the shelves when it is still unfrozen. When you seal the chamber and begin the process, the machine runs the compressors to lower the temperature in the chamber. The material is frozen solid, which separates the water from everything around it, on a molecular level, even though the water is still present.
Next, the machine turns on the vacuum pump to force air out of the chamber, lowering the atmospheric pressure below .06 ATM. The heating units apply a small amount of heat to the shelves, causing the ice to change phase. Since the pressure is so low, the ice turns directly into water vapor. The water vapor flows out of the freeze-drying chamber, past the freezing coil. The water vapor condenses onto the freezing coil in solid ice form, in the same way water condenses as frost on a cold day.
This continues for many hours (even days) while the material gradually dries out. The process takes so long because overheating the material can significantly change the composition and structure. Additionally, accelerating the sublimation process could produce more water vapor in a period of time then the pumping system can remove from the chamber. This could rehydrate the material somewhat, degrading its quality."

Gerelateerd
Voerendaal, een week later (4)
Berlusconi, China en authenticiteit

zaterdag 15 januari 2011

Cultuurgeschiedenis en taalontwikkeling in Google Books

Vandaag in de NRC een uitgebreid artikel over het doorzoeken van het corpus van Google Books. Eerder schreef Long Now ook al over de zogenaamde Ngram Viewer van Google.
Google’s new Ngram Viewer is a graphical interface for looking at the frequency of words over time in the several million books scanned into their database.
Bovenstaande grafiek is afkomstig uit Discover Magazine, waar een uitgebreide beschrijving van de achtergronden en de mogelijkheden van de Ngram Viewer te lezen is.
Jammer is dat het corpus van beschikbare teksten tot nu toe beperkt is tot Engels, Amerikaans, Frans, Duits, Hebreeuws, Chinees, Russisch en Spaans. Wat daarentegen wel weer mooi is, de data zijn voor iedereen vrij beschikbaar, waardoor iedereen zijn eigen experimenten kan uitvoeren.

Gerelateerd
Metadata, digitalisering en Google Books
Zoeken naar boeken met Google
Is Google goed voor geschiedenis?

vrijdag 14 januari 2011

Infographics uit de oude doos

Heights Of The Principal Mountains In The World (Mitchell) 1846
Heights Of The Principal Mountains In The World (Tanner) 1836

A Time Table (Mitchell's New General Atlas) 1864
A Time Table (Mitchell's New General Atlas) 1864

Johnson's Chart of Comparative Heights of Mountains and Lengths of Rivers of Africa, Asia, Europe, South America and North America, 1864
Johnson's Chart of Comparative Heights of Mountains and Lengths of Rivers of Africa, Asia, Europe, South America and North America, 1864

Klik vooral op de afbeeldingen en bekijk ze in een hogere resolutie.

Voor meer mooie plaatjes:
River deep mountain high
Victorian Infograpghics

Via Long Now

donderdag 13 januari 2011

Wat is het verschil?

Neem een willekeurige blog van een archiefinspecteur, die schrijft over allerhande onderwerpen. De onderwerpen zijn vaak interessant, maar niet altijd werkgerelateerd. De ene keer gaat het over Kerstmis, dan weer over De Drie Gratiën, dan weer over Lego en de oude Grieken. Vaak signaleert hij een rapport wat ik nog niet ken. Interessante onderwerpen die getuigen van een breed interesseveld.

De site vertelt veel over de mens die de archiefinspecteur is: een interessant mens. Maar soms gaat het ook over de inspectietaak, zoals onlangs over een brand in het gemeentehuis van Voerendaal.

Mijn vraag is nu: wanneer schrijft hier de mens, en wanneer de functionaris archiefinspecteur? Welke waarde moet ik hechten aan zijn persoonlijke mening, of is er sprake van een ambtelijke mening?
De site bevat geen disclaimer waarin duidelijk wordt gesteld hoe ik de blog moet lezen.
Deze passage komt uit de column van Ad van Heijst, die mij vorige maand ook al vroeg:
Moet ik jouw reactie zien als reactie van iemand privé, die een blog bijhoudt en schrijft over wat hem bezighoudt, of als archiefinspecteur?
Maar beste Ad,
Waarom zou ik wel in het Archievenblad, Archiefbeheer in de praktijk, het S@P-jaarboek, of de Od over Voerendaal mogen schrijven en hier niet?

(Op de een of andere manier denk ik dat er hier een relatie ligt met de blogkermis van Christian, maar ik weet nog niet precies welke...)

Gerelateerd (maar ik weet nog niet hoe)
Voor iedere internetbron ook een analoge bron?

Afbeelding: A question and exclamation mark of jigsaw puzzle pieces van Horia Varlan

woensdag 12 januari 2011

Het archief van de krant

Afgelopen weekend schreef de Sjoerd de Jong, de ombudsman van de NRC, over het wijzigen van krantenartikelen in het (digitale) archief van de krant: Een archief moet een archief blijven, ook dat van de krant.
Steeds meer lezers en bezoekers van de website vragen de krant of stukken die zij hebben ingestuurd, of waarin zij voorkomen, kunnen worden aangepast. Sommige lezers willen hun stuk helemaal van de site hebben, of uit het archief verwijderd hebben. Regelmatig wordt ook gevraagd of de naam van de inzender bij een stuk kan worden geschrapt.
Gaat de krant daarop in?
In het algemeen: nee.
De reden daarvoor is dat het digitale archief betrouwbaar moet blijven, dat wil zeggen dat je er stukken moet kunnen terugvinden zoals ze zijn gepubliceerd.
In de rest van het stukje legt De Jong redelijk genuanceerd uit wanneer artikelen in het archief wel en wanneer ze niet gewijzigd worden.

Wat ik wel opvallend vind, is dat De Jong enkel uitgaat van de papieren krant: stukken die 'gedrukt' zijn, worden niet meer gewijzigd. In het stukje wordt geen enkele aandacht besteed aan de artikelen die enkel op nrc.nl verschijnen.
Dat herinnerde me aan een stukje dat ik een paar maanden geleden gelezen had, dat precies hierover ging: How to turn a paper of record into a website of record.
When I raise this issue I sometimes hear back some variation on “What’s the big deal? Wire services change their copy all the time. Newspapers have always revised stories from edition to edition. How’s the Web different?”
I’ll tell you how: When newspapers change a story from the early to the late edition, the early edition is still out there for people to read and compare. When you change a Web page, the older version disappears, unless you take active steps to save it.
Ik heb dit voorgelegd aan De Jong en dit was zijn reactie:
@Ingmar: Ja, goed punt. Dit ging puur om stukken die in druk zijn verschenen. De site brengt weer extra complicaties met zich mee, omdat stukken daar regelmatig worden ‘ververst’. Bovendien is de site nrc.nl onlangs ingrijpend vernieuwd, waardoor het dubbelen met de print-versie van de krant nog is afgenomen.
Goed onderwerp, ik zal er tzt op terugkomen.
Ik weet trouwens niet wat de aanleiding van het artikel van De Jong was, maar vlak voor het weekend werd bekend dat de Volkskrant in maart 2011 stopt met de VKblogs. In De Nieuwe Reporter werd ook een link gelegd met de krantenarchieven.

Gerelateerd
Het archiveren van weblogs
Lulu en het archiveren van websites

Plaatje: Newspaper nails van Charmhales (Dat zal je niet lukken met een digitale krant...)

dinsdag 11 januari 2011

Archieven in een muziekclip

Dit liedje draaien ze al weken op Studio Brussel. Ik versta maar een stuk of vijf woorden (en deze vertaling maakt 't ook niet begrijpelijker), maar het is een leuk melodietje.
Zo net zag ik toevallig het officiële clipje en wat blijkt: de zanger doet iets met archiefstukken, misschien is hij wel DIV-er (hoewel, die kennen ze niet in Belgie)!


Kennen jullie meer clipjes waar zo expliciet documenten, ordners en dossiers een rol in spelen?

Misdaad op Google Street View

En weer een interessant juridisch dispuut rond Google Street View.
Een paar maanden nadat hun caravan gestolen was, zag een elf-jarig jongetje op Street View een onbekende man met een grote landrover op hun eigen oprit naast hun caravan staan! Conform het beleid van Google zijn het gezicht van de man en het nummerbord van de auto 'geblurd'. Aangezien de eigenaars en de politie vermoeden dat deze man de dief van de caravan is, hebben ze Google gevraagd of ze een kopie van de originele, niet geanonimiseerde foto kunnen krijgen. En hoe reageert Google:
A Google spokesman said: "It's very important to Google and our users that we only provide information if valid process is followed, as laid down by governments in law. We have a team specifically trained to evaluate and respond to requests when they are received, and we will of course co-operate with police requests as long as they are legally valid and follow the correct processes."
Gerelateerd
Vrouw klaagt Google aan om haar ondergoed

maandag 10 januari 2011

Ik sta in het Concertgebouw en heb hulp nodig

Vandaag precies over een maand, op 10 februari dus, sta ik twee keer in het Concertgebouw.
De dag gaat over zaakgericht werken (en archiveren), dus mijn 'workshop' zal daar ook over gaan. Ik weet nog niet precies wat ik wil gaan vertellen (al geeft de 'blurb' het wel al een beetje weg) en ook over de vorm ben ik nog na aan het denken. Maar ik kan daar nog wat hulp bij gebruiken...
Voor wat ik nu in mijn hoofd heb, ben ik nog op zoek naar een verhaaltje over iemand die zich te veel laat afleiden door bijzaken en details. Kan iemand van jullie me daar aan helpen?
Alles kan: sprookjes, sagen, verhalen uit 1001 nacht, Decamerone, wat dan ook.

Kan ik er iets tegenover stellen? Misschien wel: degene met de beste suggestie mag mee naar het Concertgebouw!

Gerelateerd
Informatiemanagement 2.0: over willen, moeten en kunnen

Plaatje: concertgebouw van wilgengebroed

zondag 9 januari 2011

De Jedi-archieven

Obi-Wan Kenobi discovers a fault in the Archive's records.
Op zoek naar een vakantieaccommodatie werd ik gisteren afgeleid door de blogpost van Jeroen over De informatieprofessional in Star Wars. Na klik en klik kwam ik op de pagina over de Jedi Archives op de Wookiepedia. En volgens mij zijn de 23 (archief)dingen een beetje aan de Jedi voorbijgegaan...
The Jedi Archives was a fathomless collection of ancient knowledge and research dating back thousands of standard years. Overseen by the Council of First Knowledge, the Archives served as a repository for journals and artifacts. Located in the First Knowledge quarter of the Jedi Temple on Coruscant, the Archives was open at all hours and were accessible to all Jedi in need of information. While Jedi were welcome to scan or copy most any data in the Stacks, removal of any material from the Archives was strictly prohibited. Remote access to the databases was near impossible, with eradicators built into the Temple's outer walls and firewalls in the database mainframes.
De artifacts die in de Archives bewaard worden zijn, volgens de Wookiepedia:
(...)priceless light side items, ancient in their creation but invaluable to Jedi for their potency and unique interaction with the light side of the Force. Jedi artifacts included Jedi holocrons, ancient Jedi lightsabers, Jedi Credits, Jedi scrolls or books, and even ancient Jedi robes, to name a few.
Zo klinkt een "keeper of the Jedi Archives" en hiernaast zie je zijn portret. Eat your heart out, Martin Berendse!

Lees vooral ook de humoristische 'recensie' van Andy Priestner, "head librarian at Cambridge University's business school."

Overigens, die Wookiepedia is ook fascinerend: volledig bestaand uit 'wisdom of the crowd'. Je zou soms vergeten dat het allemaal maar fictie is waar het over gaat!

Gerelateerd
Boeken in de toekomst

zaterdag 8 januari 2011

Veroordeeld door zoekgeschiedenis

Oh dear, in de VS is iemand veroordeeld voor de moord op zijn vrouw, waarbij zijn 'zoekgeschiedenis' op internet een heel belangrijke schakel in het bewijs was!
Uit de uitspraak:

1. The computer evidence. This was probably the most incriminating other evidence. In October 1998, the Jensens’ home computer revealed that searches for various means of death coincided with e-mails between Jensen and his then-paramour, Kelly, discussing how they planned to deal with their respective spouses and begin “cleaning up [their] lives” so they could be together and take a cruise the next year. Jensen was evasive when Kelly asked him how he planned to take care of his “details” and, significantly, Jensen’s e-mails did not mention divorce at all. On the same date Jensen was planning a future with Kelly, his home computer revealed Internet searches for botulism, poisoning, pipe bombs and mercury fulminate. A website was visited that explained how to reverse the polarity of a swimming pool — the Jensens had a pool — by switching the wires around, likening the result to the 4th of July. The State pointed out the absence of Internet searches on topics like separation, divorce, child custody or marital property.
Significantly strong was the evidence of the Internet sites visited on the morning of Julie’s death. Exhibit 89 reveals a 7:40 a.m. search for “ethylene glycol poisoning.” Jensen told Ratzburg that the morning of Julie’s death she “could hardly sit up,” she “was not able to get out of bed,” and she “was not able to move around and function.” Jensen said he was propping Julie up in bed at 7:30 a.m., which was ten minutes before the search for ethylene glycol poisoning, and that he did not leave home to take their son to preschool until 8:00 or 9:00 a.m.
Finally, the State presented abundant evidence that Julie rarely used computers and that, in contrast, Jensen was a skilled computer user and avid Internet surfer.
Overigens was de zoekgeschiedenis niet het enige belastende bewijs, er was ook nog een "letter from the grave."

Via Eric Hennekam

Gerelateerd
Googlization in De Balie

Plaatje: Again van Surreal Sways

vrijdag 7 januari 2011

Infopocalypse, kent u dat?

Eerder deze week kwam ik via-via bij Infopocalypse: The cost of too much data, een interessant stuk over de Amerikaanse data deluge. In het artikel beschrijft Chris Faraone van The Phoenix de omvang van de federale databestanden:
Our nation is drowning in data. At any given time, federal agencies use more electronic storage units than could fill every NFL stadium from Oakland to Foxboro. At last count, the US government owns or leases at least 2100 data centers, and spends about half of its multi-billion dollar IT budget on digital storage. The United States Census Bureau alone maintains about 2560 terabytes of information — more data than is contained in all the academic libraries in America, and the equivalent of about 50 million four-door filing cabinets of text documents. In addition to the federal deluge, tens of thousands of municipal and state facilities maintain data ranging from driver's-license pics to administrative e-mails — or at least they're required to.
Op zich is dit natuurlijk weinig nieuws, ik verwijs in mijn presentaties regelmatig naar deze grafiek over de dataproductie per dag bij het Britse ministerie van Cultuur.
Maar Faraone beschrijft wel een paar andere dingen, waar ik nog niet zo bij stil had gestaan. Hij citeert bijvoorbeeld John Wonderlich van de Sunlight Foundation, die een vergelijking maakt met het begin van de twintigste eeuw, toen de typemachine en later het kopieerapparaat hun intrede deden:
"If you look at the early 20th century, the number of paper documents was growing exponentially as all of these huge government agencies were popping up. (...) Back then they didn't know what to throw out, what to standardize, or how to organize. The challenges we face with data are in similar scope — that's why it's so important that these issues are addressed head-on before it's too late."
Misschien klopt de vergelijking wel als het gaat om de relatieve stijging van documenten, maar er zijn natuurlijk ook grote verschillen tussen toen en nu. Toen ging het vooral om fysieke objecten, die redelijk uniform waren: eindige, papieren documenten en een kopie verschilde daadwerkelijk van een origineel. Tegenwoordig is het probleem (en dat blijkt onder andere ook uit het artikel) dat het voor een groot deel gaat om (gestructureerde) 'data' in allerlei formaten en niet zozeer om 'documenten.' De bestanden zijn niet tastbaar en kopieën zijn makkelijk gemaakt en nauwelijks te onderscheiden van "het origineel".

Een andere interessante observatie, waarvan ik niet zeker weet of het waar en zinvol is, gaat over de menselijke inbreng die nodig is om van data informatie te maken.
As a society, we've decided we want government to be more transparent and more accountable. The government has responded, but the more information we keep, the harder it becomes to search for what we want. Data, in and of itself, isn't the answer — unless you've got people to make sense of it. Even with millions being spent on storage solutions, public workers warn that at the bottleneck of information flow sits a shortage of good old-fashioned manpower.
De oplossing zou zijn om juist meer informatie online te zetten. Hierdoor zou het beantwoorden van WOB-vragen (FOIA in de VS) minder tijd gaan kosten, omdat er minder WOB-vragen gesteld hoeven te worden. Maar deze oplossing bijt zichzelf in de staart, want om die data online te zetten heb je toch ook weer mensen nodig om de data 'begrijpelijk' te maken.

Het derde punt dat ik opvallend vind in het artikel is dat het alleen gaat over IT-afdelingen die deze problemen moeten oplossen. Recordsmanagers of archivarissen worden niet genoemd, net zo min als 'uitvoerende' ambtenaren. Terwijl dat toch de mensen zijn die de data begrijpelijk moeten maken. In die zin is het artikel dus erg techniek-georiënteerd.
De oplossingen worden toch vooral gezocht in standaardisatie en consolidatie. Hoewel ik denk dat dat ook zinvol is, zal de echte oplossing toch ook liggen in betere (al dan niet automatische) beschrijving van de data en bestanden.

Je weet pas wat je hebt, als je dat hebt vastgelegd.

Gerelateerd
E-mail is toch geen archief
Is archief wel procesgebonden informatie?
Wat is de relatie tussen een hamer en een RMA?
Taggen of ordenen?

Afbeelding: Information explosion van Emilie Ogez

donderdag 6 januari 2011

Gelezen: Joris Luyendijk - Je hebt het niet van mij, maar...

In september 2010 deed Joris Luyendijk als "Nieuwspoortrapporteur" een maand lang 'antropologisch onderzoek' op het Binnenhof. Je hebt het niet van mij, maar... is het verslag van dit onderzoek.
Luyendijk onderscheidt vier 'stammen' die op het Binnenhof leven: politici, ambtenaren, journalisten en voorlichters & lobbyisten. Op voorhand ging hij er van uit dat de rolverdeling tussen deze vier stammen helder was, maar in die maand doet hij een vijftal 'belangrijke' ontdekkingen die op het tegendeel wijzen.
Luyendijk schrijft soepel en maakt verhelderende en soms grappige vergelijkingen om de situatie die hij aantreft te beschrijven. En sommige dingen zijn ook best schokkend, zoals het feit dat het individuele stemgedrag van Tweede Kamerleden niet bekend is, of welke lobbyisten allemaal in de Tweede Kamer rondhangen, of dat Tweede Kamerleden de deur van hun kamer niet kunnen afsluiten, of dat lobbyisten kant en klare vragen aanleveren bij Kamerleden en de antwoorden bij ambtenaren...
Dat het boekje toch wat tegenviel komt waarschijnlijk meer doordat ik het meeste al gelezen had in de NRC en op het weblog van NRCNext. De inhoud van het boekje komt namelijk grotendeels overeen met de Pietje Bell-lezing, die Luyendijk op 1 december 2010 zou hebben gelezen. (Ware het niet dat hij wegens privéomstandigheden verhinderd was). En een verkorte versie van deze lezing heeft op 4 december in de NRC gestaan. Lees hier en hier en hier de reacties van diverse journalisten op de lezing (en het boekje).
Een tweede spin-off van het rapporteurschap is het datablog van NRCNext Hoe Den Haag werkt, wat onder andere het nieuws opleverde dat Hans Hillen tegelijkertijd Eerste Kamerlid en lobbyist voor de tabaksindustrie was.

Gerelateerd
Een what-if kaart van Limburg

Gelezen op 03/01/2011

woensdag 5 januari 2011

Een nieuwe selectieaanpak

Vlak voor Kerst stuurde de staatssecretaris van Cultuur een brief naar de Tweede Kamer over de vernieuwde "selectieaanpak archieven."
Zo'n nieuwe selectieaanpak is hard nodig. De huidige methodiek is niet geschikt om toegepast te worden in het digitale informatietijdperk en wegwerken van de papieren archiefachterstanden van het Rijk zou in de meest conservatieve berekening nog 40 jaar duren. Dit is onaanvaardbaar.
De nieuwe methode heeft drie hoofddoelen: versnelling, toepasbaar op digitale informatie en zorgen voor een kwalitatief hoogwaardige archiefcollectie.

In de brief staan een paar dingen, die ik niet helemaal snap of logisch vind.
Zo wordt het driehoeksoverleg opgeheven ten faveure van een "strategisch informatieoverleg" tussen de CIO van elk departement, de algemene rijksarchivaris en een door de staatssecretaris te benoemen onafhankelijke derde onpartijdig lid, dat een onafhankelijke stem heeft ten aanzien van de selectievoostellen. Waarom zou dit overleg beter zijn voor digitale archieven dan het oude overleg?
Maar wat me meer zorgen baart zijn de onderwerpen die volgens Zijlstra in dit overleg aan de orde komen:
In dit overleg worden vraagstukken besproken die samenhangen met waardering en selectie, zoals openbaarheid van informatie en informatiebeveiliging.
Wie heeft de staatssecretaris verteld dat deze vraagstukken iets met waardering en selectie te maken hebben? Volgens mij hebben ze daar namelijk evenveel mee te maken als het gebruik van enkelzijdig of dubbelzijdig bedrukt papier! Het enkele feit dat een document of dossier op het moment van ontstaan wel of niet openbaar is, zegt namelijk helemaal niets over de historische of bewijswaarde over twintig, vijftig of honderd jaar. Dat belooft wat voor dat nieuwe overleg...
Natuurlijk ben ik ook zeer benieuwd hoe dit 'strategisch informatieoverleg' georganiseerd wordt bij de andere overheidsorganisaties. En dan denk ik niet alleen aan de provincies, gemeenten en waterschappen, zoals Zijlstra doet in zijn brief, maar ook aan al die andere 'rijksorganen', zoals de Hoge Colleges van Staat en die baaierd aan ZBO's.

Hoewel het nergens expliciet staat, wekt de brief bij mij de indruk dat op termijn te vernietigen archiefbescheiden minder belangrijk zijn dan permanent te bewaren bestanden en dat er dus minder aandacht aan hoeft te worden besteed. Dat is althans de impliciete boodschap die ik op maak uit zinnetjes als:
Door de toepassing van de nieuwe aanpak zal per saldo (...) veel minder archiefmateriaal hoeven te worden bewerkt om tot het gewenste resultaat te komen. Dit levert zowel tijdwinst als kostenvoordeel op.
(...)
Met behulp van het nieuwe instrumentarium wordt informatie op het moment van of vlak na creatie gewaardeerd. Integrale benadering van selectie (...) leidt tot een kwalitatief strerkere collectie en mogelijk tot grotere efficiency ten aanzien van selectie van overheidsarchieven.
Het meeste werk zit bij het archiveren volgens mij niet in het bepalen of iets te bewaren of te vernietigen is, maar in het beschrijven en ordenen van de bestanden, opdat het archief in goede en geordende staat is. En dat werk moet gebeuren voor alle archiefstukken, te bewaren EN te vernietigen.

Waar ik ook heel benieuwd naar ben is de manier waarop de rol die de Raad voor Cultuur op dit moment nog heeft bij het vaststellen van selectielijsten wordt ingevuld. In de brief staat daarover:
De adviserende rol die de Raad voor Cultuur speelt bij de beoordeling van de individuele selectielijst maakt plaats voor systeemtoezicht waarbij achteraf wordt getoetst of het proces van waardering en selectie conform de gestelde regels en uitgangspunten is uitgevoerd. In het voorjaar van 2011 informeer ik u via de archiefvisie waar dit systeemtoezicht wordt belegd.
Aan de ene kant klinkt dit goed, aangezien 'toezicht' ook 'handhaving' inhoudt, terwijl de Raad voor Cultuur alleen maar mocht 'adviseren.'Aan de andere kant ben ik erg benieuwd wie dit systeemtoezicht zou gaan uitvoeren en hoe dat dan vorm gegeven wordt. Hoe ziet 'het systeem' er uit?

De positie van de Raad voor Cultuur is sowieso interessant, omdat alle leden van de Bijzondere Commissie Archieven van de Raad hun functie hebben neergelegd naar aanleiding van de brief over de nieuwe selectiemethodiek die de Raad op 6 december 2010 naar de staatssecretaris heeft gestuurd. In de brief van Zijlstra wordt in een voetnoot wel naar deze brief verwezen, maar ik heb de brief zelf nog nergens gevonden. Is hij wel openbaar?

Al met al reden te meer om vol verwachting uit te kijken naar de Archiefvisie van het kabinet.

Gerelateerd
Eerdere berichten over de Archiefvisie
Wat leest een staatssecretaris
De culturele uitgangspunten van een staatssecretaris
De Raad voor Cultuur adviseert...

NB
Hierboven verwijs ik verschillende keren naar pagina's op archief.nl. Helaas is mijn ervaring dat de url's hierop niet erg 'permanent' zijn. Ik heb dus geen idee hoelang die links nog functioneren.

Plaatje: Shredder art van florriebassingbourn

dinsdag 4 januari 2011

Voor iedere internetbron ook een analoge bron?


  1. Jeroen Tijhuis
    jeroentijhuis Bezig met mijn paper over social media en archivering, wel lastig dat maar de helft van de bronnen internetbronnen mogen zijn...
-- this quote was brought to you by quoteurl

Op LinkedIn vulde Jeroen dit verder aan:
In de studiehandleiding staat: "Maximaal de helft van de referenties mag internetbronnen betreffen."

Ze zien internetbronnen schijnbaar niet als volwaardige bron. Zal wel niet wetenschappelijk genoeg zijn, of ze zijn bang dat het te actueel wordt ;-)
Wat een raar uitgangspunt, zeker bij een onderwerp dat juist op internet speelt.

Alsof je bij een analyse van Ulysses voor iedere Engelstalig citaat ook een Nederlandse bron moet opgeven.

En zou Jeroen nu ook voor ieder krantenartikel een artikel uit een peer-reviewed tijdschrift moeten zoeken?

Wat is er bij Archiefwetenschap gebeurt met het adagium "ongeacht hun vorm"?

Of zit hier een geheime didactische agenda achter, zoals Joost op LinkedIn suggereerde:
Het is dat of toetsen of je goed kunt zoeken in de universiteitsbibliotheek...
Plaatje: Informatiewijs van Verbeeldingskr8